Vikan - 19.10.1978, Blaðsíða 18

Ég sagði honurn, að eldurinn hefði
ekki orðið neinum að meini og það yrði
ékkert við eldinn ráðið. Síðan bað ég
hann að lána mér simann. „Auðvitað,
signore. Ég skal reyna að gera allt, sent í
ntínu valdi stendur." Ég fór inn á skrif-
stofu hans. Hann náði i tvo rafmagns
ofna, lét þjón færa mér drykk, og innan
stundar var mér færð heit máltíð. Þetta
var hans stóra augnablik. Hann var að
sýna gestunt sínum. hversu örlátur og
góður hann var. Hann ætlaði mig alveg
að æra með sífelldum spurningum um
þaö. hvernig mér liði. Og allan tintann
var ég með heyrnartólið í hendinni. Ég
talaði við Bologna, Mestre og Milano.
Einu sinni fékk ég Róm af misgáningi.
En það var ekki hægt að ná i Trieste.
Heldur ekki Udine.
Joe kont másandi inn, þegar ég var að
tala við Bologna i þriðja skiptið. Hann
var rennblautur og lél fallast i hæginda
stól. Hann var ennþá nteð litlu mynda-
vclina unt hálsinn. Litli hótelstjórinn
fékk nú nóg að gera. Það var þegar
kontið nteð koniak. Hann var klæddur
úr skiðafötunum og dúðaður i geysimik
inn slopp með fjólubláum og rauðum
röndunt. Það var náð i meiri mat. Og
meðan á öllu þessu stóð. meðan ég beið
eftir símanum. reyndi ég að gefa honunt
nokkra hugmynd um það. sem hafði ver
ið að gerast uppi i Col da Varda. Ég
minntist ekki á gullið, en það gerði það
að verkum, að saga mín varð harla ólrú-
leg.
En þegar spurningahrið hans var i
fullum gangi, spurði Trieste skyndilega,
hversvegna ég svaraði ekki. Ég bað um
bækistöðvar hersins, og Musgrave
majór svaraði í siniann. Hann ntuldraði
eitthvað syfjulega i símann. En hann var
ekkert nema áhuginn, þegar ég minntist
á Engles og sagði honum, hvað hann
vildi láta gera. „Ágætt," svaraði hann,
og mér fannst hann vera í órafjarlægð.
„Ég skal hringja á Udine og láta þá fara
af stað undir eins. Skotliðastöðin hjá
Cortina segið þér'? Ágætt. Segið Derek,
að þeir ættu að vera komnir um niu-
leytið, ef allt fer samkvæmt áætlun."
Þessu var lokið á nokkrum minútum, og
ég lagði frá mér tólið og andvarpaði.
Litli hótelstjórinn var að þrotum kom-
inn. Allir voru farnir í rúmið aftur. Ég
leit út í anddyrið. Þar var allt hljótt.
Húsvörðurinn svaf í einum stólnum við
arininn. Stór klukka tifaði í sífellu við
stigann. Klukkan var tíu minútur yfir
fjögur. Ég fór aftur inn á skrifstofuna.
Joe lá steinsofandi í hægindastólnum og
hraut lágt. Ég dró gluggatjöldin frá og
leit út. Tunglið var að hverfa bak við
Monte Cristallo. Stjörnurnar voru skær-
ari og hintinninn myrkur. Það sást að
eins bregða fyrir bjarma efst hjá tog-
brautinni. Það logaði enn i rústunum.
Ég dró stól upp að einum rafmagnsofn-
inum og lét fara vel um rnig, meðan ég
beið eftir því, að Engles hringdi.
Mér hlýtur að hafa runnið í brjóst, þvi
að klukkan var um sex, þegar ég vaknaði
við raddir i salnum. Þá var hurðinni
hrundið upp, og Engles staulaðist inn.
Ég man, að ég stökk á fætur. Ég hafði
ekki búist við honum. Andlit hans var
fölt og tekið. Föt hans voru öll rifin. Það
voru blóðblettir á úlpunni hans og stór
rauður blettur fyrir ofan nárann.
„Náðirðu í Trieste?” spurði hann. Rödd
hans var mjög veikluleg.
„Já,” sagði ég. „Þeir konia að skot-
liðastöðinni um niuleytið."
Engles brosti biturt. „Það verður
óþarfi." Hann lét sig falla ofan i leður-
klæddan stól við skrifborðið. „Keramik-
os er dauður,” bætti hann við.
„Hvað kom fyrir?” spurði ég.
Hann starði sljóum augunr á ritvélina,
sem stóð á gljáfægðu mahogniborðinu.
Hann fálmaði eftir hlifðarpokanum ofan
á ritvélinni. Síðan dró hann ritvélina að
sér og setti i hana blað. „Gefðu mér
sigarettu," sagði hann. Ég stakk henni i
hann og kveikti i henni. Hapn sagði ekki
neitt. Hann sat bara þama með sigar-
ettuna lafandi uppi i sér og starði á
auðan pappirinn í ritvélinni. „Guð minn
góður," sagði hann hægt. „Þvilik saga.
Hún verður i minnum höfð. Hrollvekja.
sem átti sér raunverulega stað. Það
hefur aldrei verið gert áður — ekki
svona.” Augu hans loguðu af ákafa.
Hann lét fingurna fara yfir leturborðið
og byrjaði að hamra á ritvélina.
Joe vaknaði og stundi við, þegar hann
heyrði i ritvélinni. Hann starði á Engles
með galopinn munninn, eins og hann
hefði séðdraug.
Ég leit yfir öxlina á Engles. Hann
skrifaði:
SKÍÐASKÁLINN
í ÖLPUNUM
Sannsöguleg hrollvekja
Fingur hans féllu máttlausir á stafa-
borðið. Sigarettan féll úr munni hans
ofan í kjöltu hans og brenndi þar gat á
buxurnar. Hann gnisti tönnum. og svita-
perlur brutust fram á enni hans. Hann
lyfti höndunum af borðinu og bætti við
annarri línu:
eftir NEIL BLAIR
Hann hætti og leit brosandi á það,
sem hann hafði skrifað. Blóðfroða kom
út um munnvik hans. Hendur hans féllu
á stafaborðið og lyftu upp ótal óskrifuð-
um stöfum. Hann valt um og féll á gólf-
ið, áður en mér vannst tími til þess að
grípa hann.
Þegar ég lyfti honum upp. var hann
dáinn.
Ég fylltist bitru hatri á gullinu, þegar
ég leit niður á lik Engles, sem lá saman-
hnipraðá legustólnum.
Hvers virði var gull? Þessir litlu
klumpar, sem komu næstum því að engu
gagni. Það var ekki hægt að nota gullið
Skíðaskálinn
í Ölpunum
til neins nema myntfótar, vegna þess
hve það var sjaldgæft. Samt virtist það
hafa sinn eigin banvæna persónuleika.
Það seiddi menn til sín eins og segull —
en það. sem það seiddi að sér. var
græðgi. Sagan um Midas hafði sýnt
mönnurn fram á, hversu verðlaust það i
rauninni var. Samt höfðu menn drepið
hver annan, siðan sögur fóru af, til þess
að öðlast þennan gula málm. Menn
höfðu dáið unnvörpum i leit sinni að
gullinu, til dæmis i Alaska og Klondyke.
Og enn aðrir vildu stofna öllu sinu i
hættu til þess að ná i þennan málm, sem
þeir síðan geymdu í velluktum neðan-
jarðargeymslum.
Til þess að ná i þennan gullfarm haföi
Slelben slátrað niu mönnum. Og þegar
hann var dauður. höfðu menn flykkst að
gullinu frá öllum krikum Evrópu og
barist um það, þar til yfir lauk.
Ég var sá eini, sem eftir lifði, sem vissi
um gullið. Þetta hafði verið skuggalegur
hópur, Stefan Valdini, glæpamaður og
fúlmenni. Carla Rometta, svikakvendi
og litlu betri en venjuleg götudrós, Gilb-
ert Mayne, öðru nafni Stuart Ross, lið-
hlaupi, glæpamaður og morðingi. Kera-
mikos, nasisti. af grisku þjóðerni. Þau
höfðu öll látið lífið vegna gullsins.
Og nú — Derek Engles.
Hann hafði einnig sína galla. En hann
hafði verið fluggáfaður og einstakur per-
sónuleiki. Hann hefði getað orðið einn
af þeim stóru i kvikmyndaheiminum. En
hið eina. sem eftir var»af honum núna,
var liflaus líkami. samanhnipraður
hægindastól i gistihúsi á ítaliu. Hann
myndi aldrei stjórna mynd oftar. Hann
hafði meira að segja falið mér það
ábyrgðarmikla starf að skrifa um Col da
Varda.
Joe hallaði sér yfir líkið og reif fötin
frá sárinu hjá náranum. „Það er ekki
eins og sár eftir kúlu." sagði hann. þegar
hann sá það.
Ég leit yfir öxl hans. Það var fremur
mar eða skeina heldur en holsár. Holdið
virtist hafa verið rifið af. Og kringum
sárið var holdið óhugnanlega marið og
hruflað.
Joe hristi höfuðið. „Þetta er eftir
högg, og það hefur ekki verið neitt smá-
högg." Hann rannsakaði likið. Annað
sár sást ekki. Hann rétti úr sér og stundi.
„Hann hlýtur að hafa vitað. að hann var
að deyja, þegar Itann korn inn," sagði
hann. „Enginn gæti verið svona illa
særður án þess að vita, að öllu væri
lokið. Hvar ætli þetta hafi komið fyrir?
Hvert spor hlýtur að liafa verið mjög
kvalafullt.” Hann gekk að glugganum
og leit út. „Það er að þykkna upp. Neil.”
sagði hann og lét gluggatjöldin falla. „Ef
hann byrjar að snjóa aftur, þá hylur
snjórinn för hans, og við fáuni aldrei að
vita, hvað kom fyrir."
18VIKAN 42. TBL.