Vikan


Vikan - 02.11.1978, Blaðsíða 25

Vikan - 02.11.1978, Blaðsíða 25
Ný framhaldssaga Eftir Laird Koenig. Þýð.: Auður Haralds. Hallei færöi sig að ruggustólnum og ýtti við honum með hendinni. „Stóllinn hans?” „Já.” ..Og þú vilt ekki. að neinn annar sitji í honum. er það?" Hún yppti öxlunt i áttina að mannin- um. sent þrýsti brúnuni hárlýjum niður á skallann. ..Straumar,” sagði hann. „Ég finn svona úlstrcymi frá hlutuni. Rétt hjá ntér?” Með svínaleðurshcndinni stöðv- aði hann stólinn. „Sumt fólk er hjátrúar- fullt. segir. að það megi ekki rugga ruggustól. þegar enginn situr i honunt.” Stúlkan sncri sér ekki frá eldinum. „Trúa þeir á það i Englandi? Reyndu ekki að segja mér. að það sé cngin hjátrú i Englandi.” Þögn. „Þú ættir að vera hjátrúarfull.” sagði hann. „Þegar allt kemur til alls, þá er allra sálna messa. Þú ættir lika að eiga svartan kött. Svartir kettir cru nánast skylda i kvöld." Hann gáði i kringum sig. eins og til að get'a i skyn. að hann byggist við að finna kött þrátt fyrir neitun hennar. „Allseng- inn költur?” „Enginn köttur.” „Allar litlar stúlkur clska kctti.” Stúlkan gekk yfir að horninu hjá cldi- viðarkassanum og kraup niður til að opna ofurlítið búr úr virneti. „Hvaðertu með þarna?” Litla veran i höndum stúlkunnar var manninum af- sökun til að færa sig nær. „Hvita rottu?” Þegar Hallet kom nær. sncri hún and- litinu undan lyktinni af honunt. „Hvað heitirðu?” spurði hann rottuna. Litla stúlkan kyssti á bleikt snjáldur rottunnar. „Hún hlýtur að heita eitthvað. Svona Rynn. segðu mér hvað hann heitir. „Gordon.” en litla stúlkan var að tala við smáveruna með tifandi veiðihárin, ekki við manninn. „Ensk?” Rynn kinkaði kolli. Hún hafði ekki einu sinni sagt föður sínum frá þvi þegar hún smyglaði Gordon inn i Bandaríkin innan í úlpunni sinni. Eftir að hafa kysst Gordon aftur. bar hún hann að borðinu og setti hann niður hjá kökunni. Rottan lyfti höfðinu og Ijósbleik augu hennar litu á þctta fjall af Ijósgulri sykurbráð. Rynn tók upp niola og rétti rottunni til að narta í. Augu hennar glömpuðu í kertaljósinu. Gordon reis upp á afturfæturna og setti framfæturna á kaf í sykurinn. Litla stúlkan við endann á trjágöngunum AEIar litlar stúlkur eiga sér leyndarmál. En leyndarmálið hennar Rynn var öðruvísi, og það var ekkert sérlega geðfellt. Hún var þrettán ára gömul, sæt og óvenju vel gefin. Frú Hallet, sem var alltaf með nefið niðri í leyndarmálum annarra, hvarf einn góðan veðurdag á dularfullan hátt. Auðvitað gat hvarf hennar ekki haft neitt að gera með litlu stúlkuna, sem bjó við endann á trjágöngunum — eða gat það verið? „Ættirðu ekki að kalla á pabba þinn áður en öll kertin slokkna?" „Ekki þegar hann er að vinna.” Maðurinn horfði þegjandi á stúlkuna og Gordon drykklanga stund. „Hefur nokkur sagt þér að þú ert mjög sæt stúlka? Fallegt hár. Sérstaklega i kerta- bjarmanum.” Hann rétti út höndina til að snerta hár hennar. cn lét hana l'alla. „Sæt stúlka eins og þú á afmælinu þinu og allt. Enginn kærasti?” Stúlkan og gæludýrið hennar voru saman í öðrum heimi, sem lokaði mann- inn úti. Hún hallaði sér yfir borðið og lagði andlitið þétt að Gordon. Hallet horfði fast á glansandi hár hennar og kaftaninn. sem lá þétt að bakinu og mjöðmunum. „Láttu ekki svona. Ég er viss um að þú átt einhvern kærasta. Eullt af þcim. Sæt stclpa cins og þú.” Allt i cinu beygði maðurinn sig niður og sló á bogann. scm mjöðm hcnnar markaði. Rynn snarsncrist við og hatrið logaði i augum hennar. Hallet flissaði ftcðlilega. „Þctta er allt i lagi. Ég flcngdi þig. Það verður að flengja mann á almælisdaginn. Eitt högg fyrir hvcrt ár. ogcitt til aðstækkaá.” Rynn horfði í augu mannsins þar til Itann leil utulan. „Þctla cr lcikur.” mótmælti hann. „Al'mælislcikur.” Röddin var skræk og Itávær. Hann gckk aftur á hak að borðinu og hrasaði. „Þú hcldur ... (). Sjáðu. ég á tvö börn. Þau cru þarna úti.” Hann l'lúði að glugganumog rýndiút. „Hei. þarna kcntur græna beinagrind- in. Og Frankcnstcin.” hann hrópaði þetta nærri sigri hrósandi. gekk fram hjá borðinu og greip lýsandi graskerið. Hann tróð kökusnciðununt ofan í vas- ann og krantdi þær um lcið. „Þakka þér fyrir boðið. Ég fullvissa þig um að ófreskjurnar ntínar haga sér vel. Engin brögð.” Skrcflangur bakkaði hann að dyrun- unt. „Scgðu löður þinunt að ntér þyki lcitt að hafa ckki hitt hann.” Hann reif upp dyrnar. Fyrir utan stóðu tvö börn i 44. tbl. Vikan 25
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.