Vikan - 02.11.1978, Blaðsíða 37

En að kvöldi tíunda dagsins, 20. ágúst,
fór heldur en ekki að draga til tíðinda. Við
Óli lágum uppi i rúmi og horfðum á sjón-
varpið (því hvar á sjónvarp að vera annars
staðar en í svefnherberginu?), og um það
leyti sem dagskránni var að ljúka, fóru
mjög óþægilegir og ágengir verkir að segja
til sínímaga mínum.
Sennilega hafa flestar ófrískar konur
fengið að kenna á slæmum hægðum um
meðgöngutímann, sérstaklega seinni hluta
hans, og því miður hafði þessi kvilli ekki
látið mig algjörlega í friði. Og þessir verkir,
sem ásóttu mig þessa stundina, voru ekki
ólíkir slikum verkjum. Hægðameðal átti ég
frammi í skáp, og tók ég það inn og hugðist
með því binda skjótan enda á þessa
leiðindaverki. En ekki dugði þetta ráð, og
enn versnuðu verkirnir. Ég greip þá til
flösku af laxerolíu og tók inn tvær stórar
skeiðar af henni, en ég hefði alveg eins
getað drukkið eitt glas af vatni, því áhrifin
voru svipuð. Og enn versnuðu verkirnir.
Að lokum bað ég Óla að hringja í
næturlækni. Ég gat bókstaflega ekki verið
svona lengur, og læknirinn gæti þá alltaf
gefið mér stólpípu, en það er eitthvað, sem
ég hafði heyrt, að gerði kraftaverk á
erfiðum stundum sem þessum.
Bókvitið reyndist haldlítið
Óli horfði á mig nokkuð ruglaður og
spurði, hvort ég væri viss um, að barnið
væri ekki bara að koma. Þetta gætu varla
verið venjulegir magaverkir. Nei, ég hélt nú
ekki! Nógu góðar lýsingar á byrjun
hríðaverkja hafði ég fengið hjá ættingjum
og vinkonum til þess að vita, að þetta voru
alveg örugglega ekki þannig verkir.
Hríðaverkir áttu að byrja með seyðingi
aftur í bak og vægum byrjunarverkjum á
svo sem hálftíma fresti. Enda stóð í öllum
þeim aragrúa af bæklingum og bókum, sem
ég hafði í fórum mínum, að maður ætti að
vera alveg rólegur og halda áfram við
húsverkin, þegar verkirnir byrjuðu, taka
svo til það, sem maður ætlaði að hafa með
sér á fæðingardeildina, þegar tíminn milli
hriða færi að styttast, og bíða svo bara
rólegur, þar til verkirnir kæmu á tíu
mínútna fresti. Síðan átti að hringja á
fæðingardeildina og láta vita, hvernig
komið væri, og fara síðan niður eftir. Og
allt átti þetta að fara fram með hinni mestu
rósemi. Mínir verkir komu hins vegar allt í
einu með látum á nokkurra mínútna fresti,
og þeim fylgdu engir bakverkir.
Öli lét því undan mögli mínu og hringdi í
næturlækni, en lét jafnframt vita, að um
ófríska konu væri að ræða. Læknirinn kom
að vörmu spori, bauð gott kvöld og settist á
rúmstokkinn hjá mér. Hann hóf síðan að
spyrja mig spjörunum úr, m.a. hvar ég
fyndi til og hversu langt væri á milli verkja.
Óg þegar hann heyrði, að ég væri komin
fram yfir áætlaðan tíma, brosti hann,
Svona er maður nú státinn og mannslegur
aðeins nokkurra klukkustunda gamall I þessum
heimi.
klappaði á magann á mér og sagði: „Ég
held við tökum enga áhættu hér og
hringjum bara á sjúkrabíl.” Það var
samþykkt á stundinni, enda var ég nú farin
að efast um, að um slæmar hægðir væri
að ræða. Þó sótti sú hugsun að mér,
hversu skammarlegt það yrði, ef ég yrði
send heim aftur með hægðateppu.
„Því í ósköpunum komið
þið hingað?"
Þegar á Fæðingarheimili Reykjavíkur-
borgar kom, tók Dóra Sigfúsdóttir
ljósmóðir á móti okkur. Var mér nú komið
fyrir í litlu herbergi á þriðju hæð, þar sem
ég var skoðuð. Og þegar Dóra sagði mér, að
útvíkkunin væri þó nokkuð vel á veg
komin, gat ég ekki lengur borið á móti því,
að barnið væri að koma í heiminn.
Óli afhenti nú Dóru mæðraskrána mína,
sem innihélt allar nauðsynlegar upplýs-
ingar um heilsufar mitt um meðgöngu-
tímann. En þegar hún komst að því, að
barnið sat í maga mínum, sagði hún: „Því i
ósköpunum komuð þið þá hingað,
elskurnar minar?” Óli skýrði henni frá því,
að gerð hefði verið á mér grindarmæling,
og voru málin skráð á blað, er fylgdi
mæðraskránni. Reyndust þau mál mjög
hagstæð, enda höfðu þeir Andrés
Texti: Kristín Halldórsdóttir Ljósm.: Jim Smart
Ásmundsson og Guðjón Guðnason báðir
fullvissað mig um, að barnið gæti ég fætt
hvar sem væri.
Að fengnum þessum upplýsingum var
mér ekið inn á fæðingarstofu, og skömmu
síðar birtist Óli í dyrunum hálf vandræða-
legur í hvítum slopp og í sokkahlífum, því
hann ætlaði að vera viðstaddur fæðinguna.
Nú voru verkirnir orðnir nokkuð sárir og
tíminn farinn að liða ósköp hægt, enda
spurði ég Dóru óft, hvað hún héldi, að væri
langt þangað til þetta væri allt saman búið.
Hún átti vitanlega nokkuð erfitt um svör,
þótt hún reyndi að gefa mér einhverjar
hugmyndir um gang mála. Ég komst að
því, að Dóra var einmitt eins og ég hefði
viljað hafa ljósmóður, róleg, örugg og
hughreystandi.
Og nú komu sér vel afslöppunartímarnir
hjá Huldu. Hún hafði meðal annars kennt
okkur rétta öndun í hríðunum, og hefði ég
svo sannarlega ekki viljað missa af þeim
leiðbeiningum, því án þeirra hefði ég vafa-
laust legið stíf og bara kviðið fyrir öllu
saman. Ég leyfi mér því að mæla eindregið
með þessum slökunartímum Huldu eða
bók hennar um slökun, sem einnig veitir
þessar leiðbeiningar. Hulda hefur einnig
lesið leiðbeiningar inn á kassettu, sem var
leikin fyrir mig, meðan á hríðunum stóð.
Rifjuðust þá upp hlutir, sem höfðu
gleymst, en gerðu nú mikið gagn.
Þegar rembingssóttin hófst, kom Andrés
Ásmundsson fæðingarlæknir inn á stofuna,
og bjóst ég nú við að sjá litla krílið á hverri
44. tbl. Vikan 37