Vikan - 02.11.1978, Blaðsíða 18

Þvð.: Emil Örn Krístjánsson
Marie Joseph:
Lagið þeirra
Þegar hún var ástfangin, tileinkaði hún
honum eitthvert sérstakt lag, sem henni
fannst hafa verið samið sérstaklega fyrir
þau.
Hið fagra titillag kvikmyndar-
innar „Ástarsaga” var lagið
þeirra, og hún gat spilað það aft-
ur og aftur á píanóið i dagstof-
unni, svo að langþreyttir foreldr-
arnir litu örvæntingarfullir
hvort á annað og andvörpuðu.
„Æ nei, ekki aftur!” sagði
augnaráð þeirra. Hún gekk um í
draumi, há stúlka með þykkt og
dökkt hár, fölt hörund, freknur
á nefinu og einstaklega blá augu.
Að elska hann var sársauka-
fullt; kvalafull bið eftir simhring-
ingum, hræðsla við að koma of
snemma á stefnumót, finna
hjartað taka kipp af minnsta til-
efni. Tími algjörrar eigingirni,
þegar fjölskyldubönd og vina-
tryggð voru einskis virði. Þegar
allt, sem skipti máli, var að hann
ætti að elska hana jafn mikið og
hún dáði hann.
„Því ákafari, sem eldurinn er,
því fyrr brennur hann út,” sagði
móðir hennar vongóð við mann
sinn, er þau horfðu upp á dóttur
sína fölna og horast, hita tilfinn-
inganna breyta henni úr líflegri
sautján ára stúlku í konu með
flöktandi augu, og móðir hennar
var viss um að hún hlypi á
heimsenda, ef hann skipaði svo
fyrir.
„Hvers vegna getur hún ekki
skilið, að hann er einskis verð-
TEIKNIBRETTI
STÆRÐIR: PENNAVIÐGERÐIN
A-2, A-3 og A-4
ingólfsstræti 2 Sími 13271
ur?” spurði hún mann sinn. Og
hann gat aðeins sagt, að svona
væri lífið, og eftir allt saman
væri ástin sögð blind.
„Hann er of gamall fyrir
hana, of mikill ónytjungur, ekki
einu sinni myndarlegur,” sögðu
þau hvort við annað, og síðan,
eftir að hafa espað hvort annað
upp, sögðu þau henni það. Það
var rangt af þeim.
„Þið þekkið hann ekki eins og
ég,” sagði hún við þau. Rödd
hennar varð mild af þrá, jafnvel
við það að nefna nafn hans.
„Hann er... ó, hann er allt. Það
er engin leið að koma ykkur í
skilning um það.”
Og þar sem þau stóðu við
gluggann á bak við þunn glugga-
tjöldin, horfðu þau á hana
hlaupa niður gangstíginn með
hárið flaksandi. Horfðu á hana
fara inn i bílinn hans og sáu,
hvernig hið unga andlit leit upp
í ákafa eftir hinum langþráða
kossi.
„Hvert eru þau að fara?”
spurðu foreldrar hennar hvort
annað. Síðan kveiktu þau á sjón-
varpinu og horfðu á það ósjá-
andi augum, bæði full af óhugn-
anlegum ímyndunum um
laumulegt þukl á hliðarvegum
og kvöld, sem þau eyddu í íbúð
hans, meðan vinur hans, sem
hann bjó með, var fúslega í
burtu klukkutímum saman.
„Hún er aðeins sautján ára,”
sögðu þau hvort við annað og
hristu höfuðið. Því að vera
sautján ára á þessum tíma var að
vera fullorðinn. Þau báðu þess,
að þetta tæki enda. En þegar
það svo tók enda og þau sáu
niðurbrotið andlit hennar, stíft
af sársauka, hvítt og lokað fyrir
þeim, þegar hún neitaði að tala,
vildi ekki einu sinni nefna nafn
hans, — þá óskuðu þau hans
aftur.
Og þrátt fyrir þá staðreynd,
að ljóti kunnuglegi bíllinn hans
beið ekki lengur við gangstétt-
ina, þá lék hún ennþá lagið
þeirra á pianóið; titillagið úr
„Ástarsögu”. Aftur og aftur lék
hún það með tárin rennandi
niður kinnarnar.
„Að hugsa sér,” sagði móðir
hennar, „við borguðum æfinga-
tíma fyrir hana, þegar hún var
lítil stúlka, og urðum næstum
því að þröngva henni á stólinn
til þess að hún gerði æfingarnar
sínar ... Núna situr hún á
18 Vikan 44. tbl.