Vikan - 02.11.1978, Blaðsíða 48

„Komdu með dótið þitt upp Jana. Ég
læt þig fá gamla herbergið hennar Evu.”
„Kalli!” Rödd Tomma bergmálaði um
allt húsið.
Hún leit niður yfir handriðið og hann
stóð í gættinni með drengjalegan svip á
andlitinu. Hann var enn í vinnugallan-
um og hey eða burknar héngu fastir við
krypplaðaskyrtuna.
„Ó, Tommi, ég sá þig hvergi. Hvert
fórstu?”
Hún blygðaðist sín fyrir eigin rödd.
Svona hlýleg, ástúðleg og sýndi innstu
tilfinningar hennar.
„Ég varð að gera dálitið, Kalli ...”
Hann stökk upp stigann og tók tvær
tröppur í einu uns hann stóð í næsta
þrepi fyrir neðan. Þau horfðust í augu.
Jana var svo kurteis að fara inn í her-
bergi Evu.
„Áður en þú ferð að búa þig, Kalli,
langar mig til að gefa þér dálitið.” Hann
stakk hendinni í buxnavasann og kom
með litlaöskju.
Brúðargjöf! Kalli blóðroðnaði.
Hvernig gat hún gleymt þvi? Hvernig
gat hún gleymt brúðargjöfunum, þegar
hún hafði keypt þennan fallega hest
handa honum?
„Bíddu andartak, Tommi. Bíddu
bara.”
Hún stökk inn til sin. Postulínshestur-
inn var enn í satinklæddri öskjunni, en
óinnpakkaður og skreyttur. Hún tók
hann upp og gekk hljóðlega til hans.
„Hérna, ég vona, að þér lítist á hann
. . . Ég gleymdi að búa um hann . ..”
Hún þagnaði, henni fannst hún barna-
leg og asnaleg og hana langaði ekkert til
að horfa á Tomma, þegar hann tæki við
gjöfinni.
Tommi starði lengi á hestinn og leit
svo hugsandi á hana.
„Herkúles,” sagði hann lágt og hún
kinkaði kolli. Hún vissi ekki, hvernig
honum litist á hann. Kannski þætti
honum þetta of mikil viðkvæmni —
kannski líkaði honum hesturinn illa?
„Hann er mjög fagur, einstaklega fall-
egur. Þakka þér fyrir, Kalli ástin mín. Ég
skalalltafgætahans.”
Hann laut fram til að kyssa hana á
kinnina og þau horfðust í augu um leið
og hann rétti úr sér — augu hennar voru
opin og óróleg, hans brosandi og ástúð-
leg.
Svo sagði Tommi á sinn venjulega
gamansama hátt: „Ég er hræddur um.
að gjöf mín til þín sé hvorki jafn frumleg
né heppileg. Þetta er aðeins örlítill
skrautgripur, ef satt skal segja.”
Hún tók við pakkanum, sem hann
rétti henni, en lét honum eftir að opna
öskjuna. Hún starði á tópas-innsigli, sem
hún mundi óljóst eftir.
Þarna var það í flauelsklæddri öskju,
glæsilegt og fagurt, tópas í gulli og Kalli
reyndi að rifja upp, hvar hún' hefði séð
það áður. Allt í einu vissi hún það. . .
„Innsigli föður þíns! Sem hann bar á
úrkeðjunni! Ó, ég man svo vel eftir því.
Einu sinni drakk ég te hjá ykkur Ró-
berti. Manstu eftir því, Tommi? Það var
hellirigning og pabbi þinn leyfði okkur
að leika okkur í borðstofunni, en þar var
hann við skriftir.
Hann notaði innsiglið til að innsigla
bréf og hann sýndi okkur, hvernig átti
að fara að því. Ég finn enn vaxþefinn
Hún leit beint i augu Tomma og
henni létti skyndilega. „Þakka þér fyrir,
Tommi. Það er . .. ó, það er dásamlegt
... það er hluti af fjölskyldu þinni.”
„Fjölskyldu okkar, Kalli,” sagði
Tommi hljóðlega. „Nú verður þaðokkar
fjölskylda.”
„Reyndu nú að flýta þér, Karlotta! Þú
getur kysst Tomma það sem eftir er æv-
innar!”
Jana brosti móti þeim. Hún var komin
48 Vlkan 44. tbl.