Vikan - 01.02.1979, Síða 21
Trjágöngin höfðu aldrei áður skelft
hana.
Ef hún hlypi, sagði hún við sjálfa sig,
yrði hún komin heim eftir fáeinar
mínútur. Hún stansaði nærri því. Hún
dustaði lauf úr andlitinu. Það var satt,
hún var nærri komin heim og tilhugsun-
in fékk hana til að titra. Stinga lyklinum
i lásinn, ýta upp hurðinni, ganga inn i
stofuna sem enginn eldur vermdi, her-
bergið myndi virðast kaldara en var úti.
Það var ekkert, enginn sem beið hennar
þar...
Hún hristi höfuðið og hárið þyrlaðist
um höfuð henni. Hún hljóp. Hún mátti
ekki, hún mátti aldrei láta þessar
hugsanir ná taki á sér. Þetta hús var eini
' staðurinn á jarðríki þar sem hún átti
athvarf. Skyndilega, eins og fyrirboði,
skínandi eins og til að sýna henni að það
var rétt hjá henni að hugsa svona, sá
hún útiljósið. Þarna var það, milli
trjánna, bjart og skarpt og skírt í kaldri
nóttunni. Hjarta hennar tók undir sig
stökk af gleði og létti. Guði sé lof, guði
sé lof, guði sé lof, þá hafði henni
hugkvæmst að kveikja á útiljósinu.
Þetta var heimili hennar, það var þama
sem hún bjó.
Hún geystist út úr trjágöngunum, yfir
hlaðvarpann, og þeytti laufhrúgunum
upp. 1 einni samruna hreyfingu sneri
hún lyklinum í skránni, þeytti upp hurð-
inni og fann kveikjarana. Við snertingu
hennar kviknaði hvert einasta Ijós í
holinu og stofunni. Hún skellti hurðinni
og læsti nóttina úti.
Þó stofan væri full af birtu var hún
tóm og köld. Hún flýtti sér að aminum
þar sem hvít og grá askan lá. Of
seint að kveikja upp núna, hugsaði hún.
Hönd hennar fór upp á arinhilluna og
sótti bók föður hennar sem hún tók með
sér, og lét sig falla í sófann.
Hér, á eina staðnum í heiminum þar
sem hún átti athvarf, skalf hún.
Óttinn vildi ekki yfirgefa hana.
Hún stóð upp og gekk að stiganum.
Þar kveikti hún ljósið uppi áður en hún
teygði sig i slökkvarann í holinu og
steypti myrkrinu yfir neðri hæðina.
Án þess að lita aftur fyrir sig stökk
hún uppstigann.
Ljósið skein niður stigann, niður i
holið og stofuna. Síðan slokknaði fölur
bjarminn að ofan, skuggarnir stukku
fram úr fylgsnum sínum og myrkrið
gleypti húsið. Aðeins tjöldin fyrir
glugganum á framhliðinni endur-
vörpuðu útiljósinu og skinu dauft.
Skuggi hreyfðist yfir gluggatjöldin.
Útiljósið slokknaði.
XX. kafli.
Þegar enginn eldur snarkaði í eld-
stæðinu og enginn Gordon glamraði
búrinu sínu, var ekkert líf í kaldri stof-
unni, ekkert hrærðist. Að undantekinni
stúlkunni i rúminu uppi var húsið svart
eins og skuggi, eins myrkt og tómt og
húsið ofar í trjágöngunum. í vindinum
sargaði trjágrein á húsþakinu. Langt
burtu í nóttunni buldi hafið.
Lykill, sem stúlkan á efri hæðinni
heyrði ekki í, snerist í lásnum á útihurð-
inni. Það heyrðist ekki hærra í honum
en laufi sem fýkur og klórar í glugga-
rúðu.
Dyrnar opnuðust hljóðlaust og
skarpur hvitur geisli frá vasaljósi skaust
inn í holið. Mannveru bar við ögn Ijósari
sorta næturhiminsins, færðist síðan inn í
húsið, lokaði dyrunum hljóðlaust og
læsti þeim.
Ljósgeislinn skar inn í myrkur stof-
unnar, stökk að borðinu og niður á flétt-
uðu mottuna. Myrkrið var algjört. Eina
birtan var geisli vasaljóssins. Veran leið
inn í herbergið og ýtti mjög hljóðlega
borðinu af mottunni. Mottunni var velt
ofan af hleranum og ljósgeislinn blikaði
á hespunni. Hönd ýtti slánni frá. Það
marraði í hjörunum, en það hljóð, eins
og hin, vöktu ekki athygli stúlkunnar
uppi neitt frekar en trjágreinin sem
krafsaði í þakið.
Ljósið sem skein niður kjallaraþrepin
sópaði skyndilega yfir herbergið að eld-
húsborðinu. Geislinn fann símann.
Veran færðist, greip tækið, bar það á
langri snúrunni að kjallaraþrepunum,
’hreyfðist niður á við. Ljóspollarnir frá
vasaljósinu færðust neðar og neðar.
Stofan varð nærri almyrk aftur, flökti
rétt í daufu skininu sem barst að neðan.
Vindurinn yfirgnæfði fótatak og sarg, og
ekkert hefði heyrst hefði ekki komií
5. tbl. Vikan 21