Vikan - 01.02.1979, Blaðsíða 23
Við borðið var Rynn að koma
tinkertastjökunum tveim fyrir.
„Þarna úti,” sagði hann. „Allur þessi
uppgröftur.”
„Túlípanar,” sagði stúlkan.
„Gott. Elsku Mamma elskar
túlipana.” Hann tét gluggatjöldin falla
aftur fyrir. Hann þóttist vera að hugsa
upphátt, en Rynn vissi að rétt eins og
hann hafði notið leikrænna möguleika
slárinnar, hattsins og stafsins, var hann
að leika fyrir hana núna — heillaðan
áhorfanda. „Ég ætti að taka mig á, en
sannleikurinn er sá að ég sakna hennar
alls ekki svo mikið. Finnst þér það voða-
lega Ijótt af mér? Og með tímanum er ég
hræddur um að ég finni jafnvel enn
minna fyrir missinum.” Hann gat ekki
stillt sig um að glotta meðan hann
renndi varasalva yfir varirnar. „Nei, ég
sakna hennar ekki, en lögreglan virðist
gera það...” Hann leyfði staðhæfingu
sinni að teygjast og hanga í loftinu,
orðin voru sögð hægt af ásettu ráði, og
héngu áþreifanleg eins og þegar andar-
dráttur myndar mistur í köldu lofti.
Með nöglinni kippti Rynn dropa af
kertavaxi upp af borðplötunni.
„Minntu mig á að hugsa til hennar
þegar ég stend hér — við þennan glugga
— næsta vor þegar túlípanarnir springa
út.”
Hér. Næsta vor. Orðin komu hægt og
ákveðið meðan hann gekk að Rynn og
tók sér stöðu fyrir aftan hana. Hún hélt
áfram að skafa kertavaxið af borðplöt-
unni.
„En ekki fyrir allt í heiminum vildi ég
að þú færir að hafa áhyggjur af henni.
Það var þess vegna sem ég lallaði
hingað.” Þegar Rynn vildi ekki snúa sér
að honum, sneri hann henni. Hún sneri
sér aftur undan.
„Það var rétt, ég gekk. Ætlarðu ekki
að spyrja af hverju ég ók ekki á yndis-
lega, lifrarlita Bentleynum hennar Elsku
Mömmu?”
Hann sló um sig slánni og stikaði fram
hjá henni að arninum. Úr eldiviðarkass-
anum dró hann dagblöð sem hann
vöðlaði saman og stakk í arininn. Hann
bætti við sprekum, kveikti í pappírnum
og horfði á eldinn læsa sig i viðinn.
Andlit hans endurvarpaði appelsínu-
rauðum logunum.
„Eða þarftu ekki að spyrja vegna þess
að þú ert svo ofboðslega gáfuð að þú
veist að ég vil ekki skilja hann eftir úti í
trjágöngunum i allra augsýn? Rétt?”
Hann leit upp frá eldinum þar sem
logarnir risu og sleiktu sprekin.
„Sem minnir mig á, ég á eftir að
þakka þér fyrir að koma bílnum aftur að
skrifstofunni.”
Stúlkan stóð hreyfingarlaus við borð-
ið. þögul.
„Rynn?”
„Ég veit ekki hvað þú átt við.”
„Ég meina, þú ert stórgáfuð. Ekkert
vafamál. En þú gerðir ein mistök. Ég er
að tala um þennan fræga laugardag
þegar hún ók stolti sínu og lífsgleði,
lifrarlita Bentleynum, hingað til að
sækja jafnfrægar sultukrukkur. Hún
kom aldrei heim aftur. En einhvern
veginn gerði bíllinn það.”
„Þann laugardag kom hún aldrei
hingað.”
„Núna ertu kærulaus.”
„Hún kom aldrei.”
„Vina mín, ég legg til að þú fáir þér
sæti.”
Rynn hreyfði sig ekki. Hallet smellti
fingrunum í átt að sófanum. Hann
horfði á hana meðan hún settist,
flöktandi bjarminn frá eldinum lék á
andliti hans.
„Hún kom hingað. Ég veit það. Ég
sat i bílnum með henni hingað.”
Hún gat heyrt hann draga andann í
þögninni.
„Skilurðu nú af hverju þú mátt ekki
koma með svona kæruleysislegar stað-
hæfingar?”
„Hún kom aldrei hingað.”
„Vertu ekki leiðinleg. Þennan laugar-
dag datt mér í hug að heimsækja þig
lika. Þegar við fórum af skrifstofunni
laug ég. Ég sagði Elsku Mömmu að mig
langaði að hitta nágranna þína áður en
þeir lokuðu húsinu og færu til Florida.
Þegar við vorum komin hingað í
trjágöngin vissi hún af hverju ég hafði
komið með. Elsku Mamma, hún vissi
hvað ég vildi. Við rifumst heiftarlega I
bílnum beint fyrir framan húsið hérna.
Hún bannaði mér að koma nokkru sinni
hingað aftur. Hún sagðist ætla að ræða
við föður þinn. Undir fjögur augu. Um
mig —sennilega. Finnst þér hræðilega
sjúklegt af mér að halda það? Það er
satt, samt sem áður. Skiptir engu núna.
Ég beið eftir að hún færi. Og beið. í
rigningunni, manstu? Ég sá þig yfirgefa
húsið og koma aftur. Ég sá litla halta
töframanninn hjóla hingað og hjóla
síðan burt aftur. Þá var ég orðinn gegn-
blautur og lallaði heim — og skildi bílinn
hennareftir hér.”
„Ekkert af þessu er satt.”
„Það muntu aldrei vita, er það? Efi
þú spyrð fituhlussuna Ron Miglioriti
lögregluþjón, færðu að vita að lögreglan
lét Bentleyinn hennar, sem égeinn trúði
að hefði birst aftur hjá skrifstofunni á
leyndardómsfullan hátt, standa þar allan
sunnudaginn. Læstan. Eins og banka-
fjárhirsla. Þar sem Elsku Mamma
hafði einu lyklana var mér ómögulegt að
opna hann. Á mánudeginum dró
dráttarbill hann að verkstæði Podesta.
Þú átt að vera svo gáfuð, segðu mér
hvernig ég opnaði bíldymar og setti
bílinn í gang án þess að hafa lyklana?”
„Hún lét þig hafa þá.”
„Nei, nei, nei,” sagði hann óþolin-
móður. „Ég sagði þér að ég hefði ekki
hitt hana. Fyrir utan að hún vildi ekki
leyfa mér að koma nálægt þessum
dýrmæta bíl sínum.”
„Þá voru til aðrir lyklar?”
„Ertu að segja, að þegar Elsku
Mamma vildi ekki að ég æki bílnum, þá
k0kkar boð — yk :kar stoð i
Elektro £h| Helios
heimilistæki
innig bjóöum viö
» eldhúsinnréttingar
> baöinnréttingar
parket og
innihuröir
í miklu úrvali —.
5
ára
S.tbl. Vlkan 23