Vikan - 01.02.1979, Síða 25

hafi hún látið aðra lykla liggja á lausu
svo ég gæti fundið þá? Ekki möguleiki.
Nei, Elsku Mamma var mjög nákvæm
kona. Svo —” Hann smellti fingrunum
til að ná athygli stúlkunnar.
„Svo hvernig opnaði ég bíldyrnar?”
„Þú náðir í lásasmið.”
„Húrra!”
„Þá er móðir þín enn með hina
lyklana.”
„Ertu að segja að hún hafi ekið aftur
til skrifstofunnar?”
„Já.”
„Og ef ekki hún, hver þá? Jæja, úr því
þú ert svona ofboðslega vel gefin lítil
stúlka, þá get ég ekki vitað nema þú
hafir gert það. Það virðist sem þú sért
fær um að gera athyglisverða hluti.”
Hann bældi niður fliss. „Þegar mér loks
tókst að opna bíldyrnar, kembdi ég
hvern þumlung inni í bílnum. Sherlock
Holmes. Ellery Queen. Maigret, hver
sem er. En ég fann ekkert sem benti til
þess að fjórtán ára — eða er það þrettán
ára stúlka hefði ekið bílnum. Svo ég
athugaði hann aftur. Veistu, hvað ég
fann? Á mjúkri leðurklæðningunni á
hurðinni voru kringlótt för. Guði sé lof
fyrir ekta leður. Þau hefðu aldrei sést
á plasti. Kringlótt för eftir hvað?
Kringlótt för eftir broddinn á staf sem
einhver hafði notað til að hjálpa sjálfum
sér og einhverju öðru út úr bílnum? Og í
aftursætinu? Þar hafði eitthvað rispað
dýrmæta leðrið hennar Elsku Mömmu.
Eitthvað sem var of stórt til að komast i
farangursgeymsluna? Og líka fleiri för
eftir stafinn. Hvers vegna? Til
stuðnings? Rispur — eftir reiðhjól í
aftursætinu? Kringlótt för eftir að koma
reiðhjólinu inn, ná því út? Litli lamaði
töframaðurinn? Með litlu Iömuðu
brögðin sín?”
Eldurinn tók að snarka.
„Það var á laugardeginum. Þvi miður
komst ég ekki inn í bílinn fyrr en á
þriðjudeginum. Hvað gerði hann? Færði
hann þér lyklana aftur á laugardags-
kvöldið? Ertu með þá núna? 1 keðju um
fallega litla hálsinn þmn?”
Hallet tók upp skörunginn og skaraði
i eldinn. Hann lyfti viðardrumb inn i
logana.
„Auðvitað sagði það mér ekki hvar
Elsku Mamma væri niðurkomin. Ég átti
enn eftir að komast að því. Þessi kvöld
sem ég kom hingað ók ég ekki.” Hann
stundi. „Ó, öll þessi skipti sem ég arkaði
gegnum regnið og haustlaufin aðeins til
að sjá þig...”
Hann reis upp frá eldinum og dustaði
sótið af höndum sér. Með ofgerðum
fáguðum tilburðum vafði hann slánni að
sér og settist i ruggustólinn.
„Það eru enn fáein smáatriði sem við
þurfum að komast til botns í.” Hann
lyfti hendinni i aðvörunarskyni. „Ekki
segja mér það. Mér finnst alltof gaman
að gera þetta á eigin spýtur.”
Hann smellti fingrunum að vindl-
ingakassanum. Rynn færði honum
Gauloisepakkann. Hann fékk sér eina og
beið. Hún tók eldspýtu og kveikti i
Litla stúlkan við
endann á
trjágöngunum
sígarettunni fyrir hann. Hann saug að
sér reykinn, hallaði sér aftur og byrjaði
að rugga hægt.
„Af fjórtán ára — eða er það þrettán
— að vera, þá ertu stórgáfuð.
Hugvitssöm. Úrræðagóð. Róleg þegar
mikið liggur við. En fyrr eða síðar
verðum við öll að læra að það er fleira
stórgáfað fólk í heiminum. Að reka sig á
siikar staðreyndir er hluti af því að verða
fullorðinn, er ég hræddur um. Já, það er
sorglegt að vera ekki miðpunktur
heimsins lengur, er það ekki?”
Blár reykur hlykkjaðist um bleikt
andlit Hallets.
„Sjáðu til, ég veit að þú kálaðir Elsku
Mömmu. Það hafði eitthvað að gera
með það sem hún fann í kjallaranum. . .
. . en eins og ég sagði, ég vil frekar
geyma afganginn til að rabba um á
löngu vetrarkvöldunum okkar.”
Hann hallaði sér fram og tók sígarett-
urnar sem stúlkan hélt enn á í hendi sér.
„Fyrirgefðu mér. Viltu sígarettu?
Ekki?” Hann reykti áfram með leikrænu
látbragði.
„Vertu ekki svona hátíðleg. Ég sagði
þér það, ég er ekki vondur út í þig fyrir
að losa mig við Elsku Mömmu. Algjör
guðsgjöf. Sparaðir mér ómakið. Hataði
konuna. Óskaði þess að eldingu lysti
niður í hana . . eitthvert skemmt krabba
salat i kvennaklúbbsboði. . . einhver
gleðileg klessukeyrsla á hraðbrautinni
sem gæti flatt þennan lifrarlita Bentley
eins og rúllupylsupressu og gusað bláa
blóðinu hennar í allar áttir. En nei. Með
hverju árinu varð hún hraustari. Virtist
blómstra. Drottinn minn, þessi kona
þreifst á ellinni. Ég var um það bil að
gefa upp alla von um að hún myndi
nokkurn tima drepast.”
Hann brosti og ruggaði vélrænt fram
og til baka, eins og máluð leikbrúða í
leikfangastól, hugsaði Rynn.
„Svo ég segi bara — þakka þér fyrir.”
Síminn hringdi hvellt. Enn brosandi
lyfti vélmennið vélrænni hendi, skipaði
henni að svara í símann.
„Halló? Ó, Miglioriti lögregluþjónn.
Ó, ég er svo glöð að þú skyldir hringja.”
Hallet ruggaði fram og aftur, málaða
glitrandi brosið hans tilbreytingarlaust.
„Ja, allir sögðu að Mario væri betri.
Ég hélt ekki — Já? Já? Gerði hann það?
Guði sé lof. Ég á við, ef læknirinn sagði
fjölskyldu hans það, þá ætti ég ekki að
vera að hafa áhyggjur. Mér? Það er allt I
lagi með mig. Stórvel. Ég náði strætis-
vagninum alveg eins og þú sagðir. . . .
Hvað? Heyrðu, ef það eru raunverulega
slæmar fréttir, þá er kannski ekki rétta
augnablikið... ”
Hún sneri baki í manninn I
ruggustólnum. Stóllinn ruggaði hægar
og stansaði.
„Já,” sagði hún í símann. „Ég skil. Er
það ekki alltaf þannig? Nei. Ekki núna.
Ég á við, ég vil ekki ómaka þig. Nei, í
alvörunni, ég get alveg séð um það.
Þakka þér fyrir að hringja.”
Hún lagði tólið á.
Maðurinn við eldinn blés frá sér
löngum reykjarstrók.
„Fyrsta regla,” sagði hann. „Engin
leyndarmál. Slæmar fréttir?”
„Ég vann óláns kalkúnann fyrir
þakkarhátíðina.”
„Og þú sagðir honum að koma ekki
með hann. Mjög gáfulegt.” Vélrænt
byrjaði Hallet að rugga sér aftur.
XXI.kafli.
„Á morgun kem ég við á lögreglustöð-
inni og sæki kalkúnann þinn.”
Hallet hristist af másandi hljóðlausum
hlátri. „Um leið og ég ber kveðju þína til
fituhlussunnar Ron Miglioriti fyrir þig.”
Hann horfði fast á Rynn.
„Fituhlussan er að yfirgefa okkur.
Hann er á förum til Kaliforníu.”
Hallet kinkaði og ruggaði og hélt
áfram að horfa á stúlkuna. En hún sýndi
engin viðbrögð.
„Einum færra af ítaladólgum í
löggunni, ha?” Másið varð að innilegum
hlátri. Aðeins sígarettutottið fékk hann
til að þagna. „Og hvað varðar litla töfra-
manninn þegar hann kemur af spitalan-
um, þá látum við þig um hann. Það
kemur í þinn hlut að segja honum að
koma sér í burtu og halda sig í burtu.”
Með handleggina krosslagða yfir nátt-
kjólinn nuddaði Rynn olnbogana um
leið og hún færði sig fjær manninum.
„Hvert heldurðu að þú sért að fara?”
„Þú baðst um tebolla.”
„Svar englendinga við öllu, er það
ekki. Indæll heitur tebolli. Fyrst,” sagði
hann, „skaltu setja hljómplötu á. Og
minnkaðu ljósin.”
Liszt þyrlaðist inn i húsið.
Hallet sat í ruggustólnum eins og í
hásæti og naut viðhafnarinnar sem
hann hafði sett á svið. Hann reykti með
yfirvegaðri hægð eins og honum þætti
heimurinn bíða eftir næstu keisaralegu
tilskipan hans.
„Mér geðjaðist að því hvemig þú
fórst með símtalið. Sýnir meðfædda
hæfileika til að læra. Að undanteknum"'
— bleikt andlitið vatt sig til að breiðum
svíranum til að rýna inn i eldhúsið —
„að undanteknum þessum einu mistök-
um með bílinn, þá ertu — stórgáfuð.
Jafnvel meira en stórgáfuð. Kæn.
Slungin. Kemst af í lífsbaráttunni."
Lifðu af.
Stúlkan fyllti ketilinn af heitu vatni úr
krananum. Hún leit ekki á manninn
þegar hún talaði.
„Faðir minn segir að greind sé sá
hæfileiki aðsjá fljótt raunveruleikann.”
„Segir hann það? Það gerir líka hinn
frægi bandariski heimspekingur George
— Áttu við að matarpeningarnir eigi að duga í heila viku?
5. tbl. Vikan 25