Vikan - 22.03.1979, Blaðsíða 17

A KROSSGÖTUM
„Þakka þér fyrir. Sé þig seinna,
Florence!” Hún snerist ákveðin á hæli
eins og hún vissi hvert hún ætlaði og sá
þá að dymar að einum æfingasalnum
voru opnar. Hún raulaði lágt með píanó-
inu og sá sjálfa sig sem snöggvast í spegli
rétt áður en einn af dönsurunum lokaði
hurðinni. Hún hélt áfram að raula og
skálmaði fram hjá mæðrunum, sem
voru ekkert öðruvísi en mæðurnar í
Oklahoma. Ekkert betri heldur. Útidyrn-
ar opnuðust og Sevilla birtist í síðum,
gegnsæjum sumarkjól.
„Sevilla, halló!”
Sevilla hætti að totta sígarettumunn-
stykkið og reyndi að átta sig á hver
Deedee væri. Var hún aðdáandi eða ein
af mæðrunum? „Ó, halló elskan."
Þannig var hægt að heilsa hverjum sem
vari Ameríku.
Deedee ýtti upp hurðinni og flýtti sér
niður stigann, eldrauð í framan.
Úti á Broadway var eins heitt og i
Oklahoma en ekki eins rakt. Hún fann
að svitadroparnir láku niður eftir bakinu
á henni þegar hún gekk hægt í átt að
Lincoln Center. Hún gekk yfir opið en
andvaralaust torgið og fram hjá vegg-
spjöldunum fyrir framan þjóðleikhúsið:
AMERICAN BALLET — SÝNING-
AR FRAM TIL 4. SEPTEMBER.
Þegar hún kom inn um hliðarinn-
ganginn varð loftið svalt. Hún spurði
eftir Adelaide — hverju skipti það; og
síðan eftir Michael. Tveir fölir, ungir
dansarar komu inn úr sólinni og gengu
niður ganginn í átt að lyftunni, gangur
þeirra minnti helst á gæsir. Hún gekk
ennþá svona sjálf. Hún hefði getað
gengið beint að lyftunni án þess að
spyrja fyrst eftir einhverjum. Hún
þurrkaði andlit sitt með rökum vasa-
klútnum. Öryggisvörðurinn, sem sat bak
við skrifborðið, gaf sér góðan tima.
„Hann er á æfingu,” sagði hann loks.
Örar heimsóknir hennar voru farnar að
ergja hann. „Viltu ná tali af einhverjum
öðrum?” Siðan bætti hann við, reiður
sjálfum sér fyrir að hann skyldi láta
hana ergja sig: „Ég hef ekkert betra við
tímann að gera.”
„Við erum þá tvö um það. Má bjóða
þér upp á drykk?” Hún staulaðist aftur
út í hitann, stóð efst í tröppunum sem
lágu niður að hliðarinnganginum og
reyndi að ákveða hvernig hún ætti að
láta daginn líða.
Allt sitt líf hafði hún unnið utan
heimilisins og samt sinnt húsmóður- og
móðurhlutverkinu bæði fljótt og vel
með aðstoð Wayne og seinna Janinu.
Hún kunni ekki að mæla sér mót við
aðrar konur til hádegisverðar eða að
eyða tímanum í búðaráp fremur en hún
gat slórað yfir húsverkunum. Hún var
búin að taka til í sinum hluta af ibúð
Ðahkarovu, búin að þvo og strauja, búin
að kaupa í matinn og kvöldverðurinn
gat verið tilbúinn á borðinu hálftíma
eftir að Emilía kæmi heim. Og hvað svo?
Hún gat farið á safn eða einhverja sýn-
ingu eða þá i kvikmyndahús. Hún hafði
oft nöldrað yfir því hvað það voru fá
söfn í Oklahoma en i sannleika sagt var
hún samt ekki hrifin af söfnum. Og
henni fannst andstyggilegt að fara alein í
kvikmyndahús. Hún hataði að þurfa að
fara eitthvað alein. Hingað til hafði hún
aldrei þurft þess. Hún naut þess að vera i
margmenni og þess vegna hafði hún
hlakkað til að koma til New York. En
allir, sem hún þekkti í New York, voru
önnum kafnir. 1 New York voru allir i
tímaþröng.
Michael var upptekinn á æfingu enda
þótt hann væri reyndar ekki að æfa
sjálfur. Fámennur hópur dansara, og
þar á meðal var Emilía, hamaðist
sveittur við að æfa nýjasta verk
Arnolds. Ballettinn var nýstárlegur og
frumlegur en kannski helst til um of
miðað við að vera einhvers konar bylt-
ing. En Arnold var lika ungur og fullur
af nýjum hugmyndum. Eins og sjálfsagt
allir fyrirrennarar hans var hann
ákveðinn í að vera öðruvísi en aðrir.
Hann sat og horfði á dansarana eins
og árvakur gammur, teinréttur og með
samanbitnar varir, og sló taktinn.
Michael gat vel skilið þá spennu sem
hlaut að búa innra með honum en hann
lét sjálfur aldrei á henni bera þegar hann
var að æfa sina balletta því það gerði
dansarana einungis ennþá taugaóstyrk-
ari.
Hann brosti til Peters sem vissi hvað
hann var að hugsa og kom við hann rétt
sem snöggvast. Michael sneri sér við til
þess að athuga hvort nokkur svipbrigði
sæjust á Emmu því það var fyrir hana
sem verið var að sýna ballettinn. Það var
eftir hennar samþykki sem verið var að
leita.
Emma var í Ijósleitum ballettbol og
chiffonpilsi. Hún stóð sem steinrunnin
og hafði ekki augun af Emilíu sem höfð
var í hlutverki því er Arnold ætlaði
Emmu að öllum líkindum. Stúlkan var
svo kornung að Michael leið ekki sem
best. Arnold var slyngur náungi og gerði
aldrei neitt nema að yfirlögðu ráði. Var
hann að sýna Michael að Emma væri of
gömul fyrir ballettinn? Að ballettinn
væri það góður að hægt væri að færa
hann upp án hennar, að hann þyrfti
hennar ekki með?
Allt í einu klappaði Arnold saman lóf-
unum, það var einna helst eins og hann
væri Napoleon að stjórna hersveit sinni.
„Lengra er ég ekki kominn,” sagði
hann.
„Ákaflega athyglisvert." Orðin hljóm-
uðu tvírætt. „Þakka þér fyrir, Emilia.”
Hlýjan í rödd hennar var nú aftur á móti
augljós.
í herberginu ríkti óeðlileg þögn.
Howard, sem verið hafði undirleikari
Emmu i fimmtán ár, þrýsti rökum lófun-
um fast að lærunum. Löðursveittum
dönsurunum leið illa, þeir fóru hjá sér.
Þeir voru eins og Emilía heilli kynslóð
yngri en Emma, auk þess sem hlutverk
það sem henni var ætlað var hreint ekki
svo stórt. Að minnsta kosti ekki ennþá
enda þótt það gæti talist þungamiðja
ballettsins.
Peter kveikti í sígarettu en Michael
tók hana af honum og reykti hana
sjálfur. Emilía, sem hingað til hafði
álitið að hún væri staðgengill Carolyn
eða einhverrar annarrar smástjörnu,
fann nú alveg nýja tilfinningu brjótast
uppá yfirborðið: reiði. Hún vargagntek-
in reiði við Arnold Emmu vegna.
„Viltu að ég sýni þér sólódansinn
þinn?” spurði hann Emmu.
„Endilega." Hún henti frá sér peys-
unni sinni og fór á eftir honum út á
gólfið. Um leið og hann kallaði upp spor-
in dansaði hún þau. Tvisvar sinnum
tókst henni að fullkomna fyrirskipaða
hreyfingu, hreyfingu sem hæfði henni
fullkomlega og sem sýndi að hún var
enn Emma. Það voru ekki margar slíkar.
„Passé, Chassé, saut de basque.” Það
var greinilegt af raddblæ Arnolds að
hann var feginn þegar sporin voru auð-
veld. Hann brosti uppörvandi.
„Og tvöfaldan snúning." Emma hefði
sennilega helst viljað segja: eins og
venjulega.
„Þú mátt hafa hann einfaldan." En sú
náð.
„Ég get alveg eins haft hann tvöfald-
an,” svaraði hún til baka.
Þó það myndi drepa þig þá myndirðu
lika gera það, hugsaði Michael. Hann
fann taugar sínar þenjast um leið og
Arnold fyrirskipaði flóknari spor.
„Vinstri handleggur beint út til hliðar
og í kyrrstöðu tvo takta.”
„Hvernig viltu að ég hafi höfuðið?"
„Niðurog til hliðar."
Emma vissi að hann ætlaðist til þess
að hún sneri höfðinu til hægri og hallaði
því fram. í staðinn sneri hún sér til
vinstri og starði beint undir vinstri hand-
ókeypis
þjomista
Dagblaðsins
Viljir þú selja bílinn þinn þá auglýstu hann
hér í smáauglýsingum Dagblaðsins fyrir
venjulegt gjald.
Um leið færó þú öll nauðsynleg eyðublöð
viðvíkjandi sölunni (þ.á.m. afsalseyðublað) af-
hent ókeypis í afgreiðslu Dagblaðsins að Þver-
holti 2.
Þar færð þú einnig skriflegar leiðbeiningar
um hvers gæta þarf við frágang sölugagna.
Smáauglýsingar
mmAÐsms

Bílaviðskipti
3
Þverholti 2
sfmi 2 7022
12. tbl. Vikan 17