Vikan - 22.03.1979, Blaðsíða 46

GLA UMGOSINN
að segja að þó unga herramanninum
væri hún velkomin væri hún raunar gjöf
til frænku sinnar sem byggi i Bristol.
Hún sagði einnig frá að hún væri að fara
til borgarinnar til þess að hitta næst-
elstu dóttur systur sinnar, sem kæmi
með vagninum frá London til þess að
vinna sem þjónustustúlka I George.
Samtalið hélt áfram i þessum létta dúr
og ferðin leið þægilega. Frú Hopkins
fræddi Pen svo vandlega á hinum ýmsu
raunum og örlögum, sem hver einasti
meðlimur fjölskyldu hennar hafði orðið
fyrir, að þegar vagninn stansaði fyrir
utan krá I miðri Bristol fannst Pen að
það væri fátt sem hún vissi ekki um
ættingja frúarinnar.
Vagninn átti ekki að koma til Bristol
fyrr en klukkan níu og um leið legði
vagn af stað til London frá kránni. Frú
Hopkins fór að heimsækja frænku sína,
og Pen, eftir að hafa keypt sér far með
áætlunarvagninum og komið föggum
sínum i geymslu á kránni, lagði af stað
til þess aðeyða síðustu skildingunum i
vistir til ferðarinnar.
Göturnar voru auðar á þessum tima
sólarhrings og sumar búðirnar voru
ekki enn búnar að taka niður hlerana.
En þegar hún hafði gengið um i nokkrar
mínútur og virt fyrir sér með áhuga þær
breytingar, sem orðið höfðu á fimm
árum, fann Pen bakarí sem var opið.
Ilnturinn af nýbökuðum kökum gerði
hana svanga, hún fór inn i búðina og
valdi vandlega úr því bakkelsi, sem á
boðstólum var.
Er hún kom út úr búðinni var ennþá
hálftími þar til vagninn færi af stað og
hún reikaði inn á markaðstorg. Hér var
mikið af fólki, sem var önnum kafið
iviðskiptum dagsins. Pen kom auga á frú
Hopkins þar sem hún var að prútta við
sölumann um verð á bómullardúk, en
þar sem hana langaði ekki að heyra
meira um fjölskyldu frú Hopkins. þá
forðaðist hún hana og lést hafa áhuga á
búð úrsmiðsins. Svo upptekin var hún
að forðast móðurleg augu frú Hopkins
að hún varð alls ekki vör við að fylgst
var vandlega með henni af þrekvöxnum
manni i ullarfrakka og með barðastóran
hatt. Eftir að hafa horft stift á hana
nokkra stund gekk hann til hennar, lagði
þunga hönd á öxl hennar og sagði djúpri
röddu: „Ég náði yður.”
Pen stökk upp og leit hræðslulega i
kringum sig. Röddin virtist kunnug; sér
til skelfingar horfði hún framan I lög-
reglumanninn, sem hafði náð Jimmy
Yarde I kránni nálægt Wroxham.
„Ó," sagði hún hljóðlega. „Ó! Eruð
þér ekki maðurinn sem ég hitti um dag-
inn? Góðan — góðan daginn. Fagur
morgunn ekki — ekki satt?”
„Einmitt það ungi herra,” sagði lög-
reglumaðurinn dimmraddaður. „Góður
verkmaður eruð þér, það er satt. Mig
hefur langað til þess að hitta yður aftur.
Ah, og þegar Nat Gudgeon vill hitta
einhvern aftur, þá gerir hann það, það er
líka satt. Komið með mér.” „Já. en ég
hef ekki gert neitt rangt. Svo sannarlega
ekki,” sagði Pen.
„Ef svo er, þá hafið þér enga ástæðu
til þess að vera hræddir við mig,” sagði
hr. Gudgeon, með því sem virtist vera
fjandsamlegt glott. „En ég hef verið að
hugsa um það ungi herra, hvað þér og
þessi fíni herramaður sem var með yður
fóruð ansi fljótt frá kránni. Svo maður
gæti haldið að þér hefðuð fengið
einhverja andúð á mér.”
„Nei, nei, alls ekki! En við þurftum
ekki að vera lengur og við vorum þegar
orðnir of seinir."
„Jæja,” sagði hr. Gudgeon og skipti
um tak svo hann hélt nú þétt um hand-
legg hennar fyrir ofan olnboga. „Mig
langar til þess að yfirheyra yður nánar
ungi herra. Gerið nú ekki þau mistök að
reyna að sleppa frá mér því það verður
yður ekki hollt. Kannski hafið þér aldrei
heyrt minnst á náunga að nafni Yarde;
eins hafið þér kannski aldrei séð
demanta ef þér sæjuð þá. Ef ég
fengi krónu fyrir alla þá ungu gaura,
sem ég hef hirt upp — ah, og stungið
inn bak við lás og slá! — þá væri ég ríkur
ntaður núna. Kontið nú og reynið ekki
að leika á mig, þvi ég hef það á til-
finningunni að þér vitið mun meira um
tiltekna demanta en þér viljið láta uppi.”
Núna hafði þó nokkuð af fólki tekið
eftir þessu og smá hópur hafði safnast
saman. Pen leit flóttalega I kringum sig.
Hún sá skelfingu lostið andlit frú
Hopkins, en enga undankomuleið svo að
hún gafst upp. Hr. Gudgeon ætlaði
auðsjáanlega að þramma með hana i
fangelsið eða einhvern stað til
varðhalds, þar sem kyn hennar kæmist
upp, hélt hún, Einnig stækkaði mann-
þröngin og margar raddir heimtuðu
að fá að vita hvað ungi herramaðurinn
hefði gert af sér. Einn fróður maður út-
skýrði það fyrir nærstöddum að þetta
væri einn af lögreglumönnunum frá
London. Pen komst að þeirri niðurstöðu
að ekkert myndi hjálpa henni nema
heiðarleiki. Að því er virtist þá gerði hún
enga tilraun til þess að losna frá lög-
reglumanninum, en sagði eins rólegri
röddu og henni var unnt. „Sannarlega
hef ég ekkert á móti því að koma með
yður. Reyndar veit ég það sem yður
vantar og ég held að ég geti gefið yður
mikilvægar upplýsingar."
Hr. Gudgeon sem ekki var vanur að
finna fyrir samvinnuvilja, mýktist ekki
hið minnsta við þessa ræðu. Hann sagði
hneykslaður: „Tarna var gruggugt! Já,
þér eruð skæður svo ungur sem þér er-
uð. Ungi þrjótur, móðurmjólkin ekki
ennþá þornuð á vörum yðar! Komið nú
og engin brögð.”
Hluti mannfjöldans virtist ætla að
fylgja þeim, en hr. Gudgeon ávarpaði
fólkið slíkri ógnarröddu að það dreifði
sér i flýti og skildi hann einan eftir til
þess að fara með fanga sinn.
„Þér eruð að gera mikil mistök,” sagði
Pen við lögreglumanninn. „Þér eruð að
leita að Brandon demöntunum, ekki
satt? Ég veit um þá, reyndar vill hr.
Brandon að þér hættið að leita þeirra.”
„Einmitt!” sagði hr. Gudgeon djúpri
röddu. „Er það já? Fjárinn ef ég hef
nokkurn tima hitt annan eins
bragðaref."
„Ég vildi að þér hlustuðuð á mig. Ég
veit hver er með demantana og það
sem meira er, hann myrti hinn hr.
Brandon til þess að ná þeim.”
Hr. Gudgeon hristi höfuðið, orðlaus
af undrun.
„Ég segi yður það satt,” sagði Pen í
örvæntingu. „Hann heitir Trimble og
hann var í samsæri við Jimmy Yarde
um að stela meninu. En það brást
og meninu var skilað til herra
Beverly Brandon. Siðan myrti kafteinn
Trimble hann og hljóp á brott með
demantana. Og nú er hr. Cedric
Brandon að leita yðar hátt og lágt. Ef
þér vilduð aðeins fara til Oueen
Charlton þá munuð þér hitta hann þar
og hann mun segja yður að ég hef sagt
satt!"
„Ég hef n.ú aldrei heyrt annað eins,”
sagði hr. Gudgeon undrandi. „Þér eruð'
þrjóskur piltur, það er alveg satt. Og
hvað kemur til að þér vitið svo mikið
um gimsteinana, ef ég má gerast svo
djarfur að spyrja?”
„Ég þekki hr. Brandon vel,” svaraði
Pen. „Báða hr. Brandon. Og ég var I
Queen Charlton þegar morðið var fram-
ið. Hr. Philips, dómarinn, veit allt um
mig. Égfullvissa yðurumþað.”
Hr. Gudgeon brá eilitið við þessa
fullyrðingu og sagði ögn bliðlegar: „Ég
segi ekki að ég trúi yður ekki, né heldur
segi ég að ég trúi yður, en þetta er
óneitanlega einkennileg saga sem þér
segið ungi maður, og það er staðreynd.”
„Já, ég trúi vel að yður finnist það,”
samsinnti Pen. Hún fann að tak hans á
handlegg hennar linaðist svo hún ákvað
að gripa tækifærið. „Yður væri best að
koma með mér til Queen Charlton,
undir eins, þvi hr. Brandon vill hitta
yður og ég býst við að herra Philips þægi
glaður hjálp yðar við að leita að kaftein
Trimble."
Hr. Gudgeon gaf henni hornauga.
„Annaðhvort hef ég gert mistök,” sagði
hann hægt, „eða þér eruð mesti
bragðarefur sem ég hef hitt. Kannski ég
fari á þennan stað sem þér talið um og
þér munið biða mín meðan ég er I burtu
á stað þar sem þér gerið engum mein.”
Þau komu á stórt torg þar sem götur
lágu I allar áttir. Pen, sem hafði alls ekki
ætlað sér að fara aftur til Queen Charl-
ton eða láta loka sig inni i dýflissu
Bristolborgar, tók nú þá ákvörðun þar
sem tak hr. Gudgeons hafði losnað
frekar, að freista þess að sleppa. Hún
sagði léttilega: „Eins og yður þóknast en
ég vara yður við, hr. Brandon verður
mjög reiður af hann fréttir að þér hafið
skaðað mig. Auðvitað vil ég ekki — Ó,
sjáið. sjáið! Fljótt!"
Þau voru nú við eina af hliðargöt-
unum og hróp Pen fengu lögreglumann-
inn til þess að snarstansa. Hún tók um
handlegg hans með lausu hendinni og
hrópaði: „Þarna, hann er að beygja inn i
götuna! Það var hann! Kafteinn
Trimble! Hann hlýtur að hafa séð mig
því hann hljóp strax af stað. Ó, flýtið
yður.”
46 Vlkan IX. tbl.