Vikan - 22.03.1979, Blaðsíða 35

Fimm mínútur með Z
WILLY BREINHOLST
FLÖSKUSKEYTI FRÁ EYJU
í KYRRAHAFINU
Þeim hafði skolað á land á
kóraleyju, einhvers staðar í
Kyrrahafinu. Þetta var ekki
nein stærðar kóraleyja, heldur
lítil eyja með fimm til sex pálma-
trjám og fáeinum ávaxtatrjám.
Þetta voru þrir karlmenn og
ein stúlka. Mennirnir voru úr
áhöfn S/S Golden Star. Þarna
voru skipstjórinn, Tad O’Leary,
sem var stórskorinn, skeggjaður
íri, hollenskur loftskeytamaður,
Jan van Hook, og matsveinninn
McLaren, en hann var þekktur
fyrir að vera heilmikið upp á
kvenhöndina. Stúlkan var korn-
ung fegurðardís frá Thahiti og
hét Kokua. Hún hafði læðst um
borð í Papeete, og enginn hafði
orðið var við hana fyrr en skipið
fórst. Þá fannst hún í einum
björgunarbátanna.
í raun og veru leið þetta skip-
reika fólk enga neyð. Það lifði af
ávöxtum þeim, sem fundust á
eyjunni. McLaren reyndist dug-
legur við fiskveiðar, og Kokua
eldaði eins girnilega rétti úr
honum og hægt var að búast
við, þegar lystaukandi þætti eins
og hrásalat og rauðan pipar
skortir gjörsamlega. Á daginn
lágu karlmennirnir og blunduðu
undir pálmatrjánum. Á kvöldin
skiptust þeir á að fara i göngu-
ferðir um eyjuna með Kokuu.
Hún var eins aðlaðandi í brúna
strápilsinu sínu og með blóma-
kransinn um hálsinn og nokkur
Thahiti stúlka getur verið — og
það segir hreint ekki svo lítið.
Dag einn kallaði O’Leary
skipstjóri menn sína til fundar
við sig í litlum kofa, sem þeir
höfðu byggt úr rekaviði og
pálmablöðum. Hann stóð keng-
boginn yfir sjókorti.
— Þetta gengur ekki lengur,
sagði hann alvarlegur í bragði.
— Nú hefur mér tekist að finna
svona nokkurn veginn, hvar við
erum staddir. Okkur skortir bara
tómar flöskur. Ef við hefðum
þær, gætum við farið að senda
flöskuskeyti.
Næsta dag rak viskíkassa á
land. Slíkt gerist næstum alltaf á
eyðiey, þegar útlitið er sem
svartast. Þetta var kannski ekki
allra besta tegundin af skosku
viskíi, en það mátti vel drekka
það. Og það var aðalatriðið. Þeir
komu sér saman um að tæma
eina flösku á dag — og nota
hana síðan undir flöskuskeyti.
— Fyrr eða síðar rekur ein-
hverja flöskuna á land, sagði
O’Leary skipstjóri bjartsýnn og
fékk sér vænan sopa i þeim
tilgangi að tæma flöskuna. —
Þangað til verðum við aðeins að
sýna þolinmæði, veiða svolítið
af fiski, fara í gönguferðir með
henni Kokuu okkar og gera það
besta úr öllu. Það er að minnsta
kosti alltof snemmt að gefa upp
alla von.
Að vísu má vera, að ein-
hverjar af flöskunum hafi að
lokum náð landi. En flösku-
pósturinn varð þó aldrei til
bjargar skipsbrotsmönnunum.
Því Kokua, sem var mjög ánægð
með lífið á litlu kóraleynni, var
alls ekki svo heimsk. í hvert
skipti og karlmennirnir hentu
flösku í hafið, notaði hún fyrsta
tækifærið sem gafst til að synda
út á eftir henni og ná henni.
Hún tók tappann úr flöskunni
og fiskaði upp miðann með
hjálparbeiðninni. Síðan synti
hún aftur í land og faldi
miðann undir stórum steini á
milli nokkurra þéttra runna.
Smám saman tókst henni að
safna næstum því hundrað
miðum með sömu tilkynning-
unni undir steininn sinn.
Á hverjum degi gengu
karlmennirnir til strandar og
skyggndust ákafir um eftir skipi.
En ekkert skip kom.
— Það er alveg ótrúlegt, að
ekkert flöskuskeytanna skuli
bera árangur, sagði McLaren,
daginn sem þeir hentu síðustu
flöskunni í hafið.
— Já, sagði van Hook. — Ég
get varla þolað þetta lengur.
— Reynið að vera kátir, félag-
ar, sagði O’Leary skipstjóri.
Sjálfur var hann þó langt frá
því kátur.
Kokuu tókst líka að næla í
síðustu flöskuna. Hún náði
miðanum úr henni og synti í
land. Meðan karlmennirnir
blunduðu undir pálmatrjánum
Iyfti hún steininum upp og dró
fram öll flöskuskeytin. Nú hafði
hún lært nógu mikið í ensku til
að stafa sig fram úr þeim. Allir
miðarnir voru af sömu stærð, og
skilaboðin hljóðuðu alltaf á
sömu leið:
— Hluta af áhöfn S/S Golden
Star hefur rekið á land á kóraley
á 18. gráðu suðlægrar breiddar,
155. gráðu austlægrar lengdar.
Við erum þrír karlmenn og ein
stúlka — sendið strax tvær
stúlkur í viðbót.
Endir
12. tbl. Vikan 3S