Vikan - 12.07.1979, Blaðsíða 8

Sendiherrann i vinnustofu sinni.
Á næsta ári verður íslenska utanríkis-
þjónustan fertug. Ekki er það langur kafli í
sögu rúmlega 1100 ára gamallar þjóðar. Að
vísu höfum við alltaf átt okkar diplómata
þó þeir væru ekki ríkisreknir. Og mikið
hafa aðferðirnar breyst. Frá framtaks-
sömum einstaklingshyggjumönnum sem
ljóðuðu á kónga upp í heilu stofnanirnar er
gegna því hlutverki að gæta hagsmuna
íslands á alþjóðlegum vettvangi. Nú fá
þeir sem ljóða á kónga í hæsta lagi inni i
Lesbók Morgunblaðsins enda lifum við á
tímum efnishyggjunnar og nútíma kónga-
fólk miklu hrifnara af því að fá íslenskt
hross að gjöf en væna drápu.
Sá maður sem hvað best þekkir þróun
okkar ungu utanríkisþjónustu er sjálfsagt
Agnar Klemenz Jónsson, sendiherra í
Kaupmannahöfn en að ári lætur hann af
opinberum störfum eftir 46 ára þjónustu í
þágu lands síns.
Við heimsóttum hann og konu hans, frú
Ólöfu Bjarnadóttur, að glæsilegu heimili
þeirra í Ordrup og báðum þau að rekja
okkur þessa sögu og gefa okkur jafnframt
dálitla innsýn í líf þess fólks sem hefur að
atvinnu að reka erindi íslands á erlendri
grund.
Erindreki Vikunnar var búinn að frét.ta
að þau hjón væru sérstaklega vinsælir
fulltrúar Islands enda tóku þau beiðni hans
af mikilli ljúfmennsku.
Utanríkisþjónusta í
deiglunni
Agnar: — Sambandslögin frá 1918 áttu
upphaflega að gilda í 25 ár. Samkvæmt
þeim áttu Danir að fara með okkar utan-
ríkismál og gæta hagsmuna okkar erlendis.
En það var ljóst að við þurftum að fara að
undirbúa okkur undir að taka þessi mál í
okkar hendur og Danir óskuðu sjálfir eftir
að fá nokkra unga tslendinga í sína utan-
ríkisþjónustu. Alls urðum við 5 sem tókum
þar til starfa, ég byrjaði strax að loknu
lögfræðiprófi og var þarna í 6 ár.
fiandiherrahjónin i Kaupmannahöfn, Agnar Klemenz Jónsson og frú Ólöf Bjamadóttir, rasða vfð
blaðamann Vikunnar.
8 Vikan 28. tbl.