Vikan - 12.07.1979, Blaðsíða 18

LEPORELLA
hann var staddur fjárhagslega, og að
hann hafði engan áhuga á að sinna
hjónabandsskyldum sínum. Hann kaus
að halda áfram að haga lífi sinu eins og
hann hafði gert sem piparsveinn. 1 raun-
inni var hann alls ekki slæmur maður,
hann var glaðlyndur og góðgjarn eins og
léttlynt fólk yfirleitt er, en afstaða hans
til hjónabandsins var ábyrgðarlaus og
lífsstíll hans taumlaus. Að sinna við-
skiptum og græða fé var smáborgaralegt
í augum þessa léttlynda, myndarlega
herra. Hann vildi ekki hafa neitt fyrir líf-
inu, Hún kaus reglusamt líferni, þýska
nákvæmni í einu og öllu og það fór i
taugarnar á honum. Þegar hann varð að
rífast við hina riku eiginkonu um hvern
eyri sem hann þarfnaðist, fannst
honum engin ástæða til að rækja skyld-
ur eiginmannsins við hana. Hún neitaði
honum meira að segja um hans æðstu
ósk — að fá veðhlaupahesta og hesthús.
Þessi jarðbundna norðurþýska kona æsti
hans geð. Skipanir hennar sí og æ reittu
hann til reiði. Svo kom að hann ýtti
henni algjörlega frá sér, lét sem hann
heyrði ekki í henni aggið og naggið, virti
og hann sjálfur vildi. Lét hana rausa án
þess að taka nokkurt mark á hennar
orðum. Hann hlýddi gjarna á orð henn-
ar með bros á vör, sýndi engin merki
reiðinnar sem brann undir niðri. Og
vegna þess að framkoma hans afvopnaði
hana algjörlega, varð hún að fá reiði
sinni svalað á vesalings þjónustuliðinu.
Öll hennar reiði og vonbrigði, sem ekki
voru að ástæðulausu, fékk útrás á þeim
sem enga sök áttu á óláni hennar. Af-
leiðingarnar voru þær, að á tveim árum
þurfti hún sextán sinnum að skipta um
stofustúlku, eitt sinn kom meira að segja
til handalögmála og hún varð að gera
upp sakir með háum fébótum.
En Crescenz stóð óbifanleg í öllum
þessum átökum, eins og dráttarklár í
rigningu. Hún tók aldrei afstöðu i deilu-
málum, lét breytingar ekkert á sig fá,
virtist varla taka eftir því að herbergisfé-
lagar hennar skiptu stöðugt um nafn,
háralit, venjur og líkamslykt. Hún talaði
ekki við neinn, heyrði ekki hurðaskelli,
rifrildi og grátköst. Hún sinnti sínu.
Ótrufluð og lúsiðin hélt hún áfram allan
daginn. Hún fór daglega til torgsins,
fram og til baka eins og pendúll í klukku.
Það sem gerðist fyrir utan hennar þrönga
sjóndeildarhring vakti ekki áhuga.
Dagarnir liðu einn af öðrum við stöð-
ugan þrældóm. Þannig liðu fyrstu tvö
árin hennar í stórborginni, sjóndeildar-
hringurinn hafði ekkert víkkað. Ekkert
hafði gerst annað en að bunkinn af bláu
seðlunum í tréskríninu óx um eina
tommu og um áramótin þegar hún taldi
þá, var ekki langt i töluna þúsund —
þessa kynngimögnuðu tölu, sem hafði
hinn fegursta hljóm í huga þessa vesa-
lings vinnudýrs.
En dag nokkurn breyttist líf Crescenz,
hún glaðvaknaði til lífsins. Örlögin
læddu að henni sprengiefni, sem hristu
hana gjörsamlega á grunni, ef svo mætti
segja. Atburðurinn var raunar jafn
hversdagslegur og allt annað í lífi henn-
ar. Á tíu ára fresti fór fram manntal og
nú stóð þannig á, að hverju heimili voru
send flókin eyðublöð, sem bar að útfylla
ítarlega. Baróninn vantreysti þjónustu-
fólkinu til að útfylla þessa pappíra sóma-
samlega. Hann vildi ekki eiga á hættu,
að það skrifaði framburðarstafsetningu
eða eyðilegði eyðublöðin með ólæsilegu
klóri, og því ákvað hann að útfylla
sjáifur fyrir hvern og einn. Þannig vildi
það til, að Crescenz fékk fyrirmæli um
að koma til herbergja hans. Þegar hann
spurði eftir nafni, aldri og fæðingarstað
kom í ljós að hann var kunnugur á
heimaslóðum hennar. Veiðar voru hans
ástríða og vinur hans átti veiðiréttinn
þar. Hafði hann oft skotið gemsur þarna
og í ljós kom að fylgdarmaður hans við
veiðarnar eitt sinn, var frá þorpinu
hennar. Og það sem var þó ennþá
merkilegra var að þessi karl var ná-
frændi Crescenz. Það vildi svo vel til, að
baróninn var í besta skapi og spjallaði
áfram við Crescenz og ýmis stórtíðindi
bar nú á góma. T.d. hafði baróninn
snætt afbragðs hjartarsteik á veitinga-
húsinu, þar sem hún hafði verið mat-
selja. Allt voru þetta smáatriði, en
skemmtileg tilviljun og fyrir Crescenz
bókstaflega dásamlegt, að hitta mann
sem þekkti til í heimabyggð hennar.
Andlitið var blóðrjótt og augun höfðu
lifnað og ákafinn skein úr hverjum and-
litsdrætti. Hún var feimin og vatt
vandræðalega upp á klunnalegan líkam-
ann. Hann spaugaði og lék á als oddi,
spurði hvort hún kynni að jóðla og brá
fyrir sig týrólamállýsku. Hann skemmti
sér bara bærilega, en að lokum klappaði
hann vingjarnlega á hnýttar axlirnar og
sendi hana á brott með orðunum:
„Þakka þér nú fyrir, Cenzi. Hérna eru
tvær krónur, sem ég gef þér af því að þú
ert frá Zillertal.”
Þetta voru engir merkisatburðir, en
fyrir Crescenz var þetta stutta samtal
hana ekki viðlits. Hann gerði bara eins
Veitingabúö Cafeteria
SuÖurlandsbraut2 Sími 82200
1« Vlkan 18. tbl.