Vikan - 12.07.1979, Blaðsíða 47

Bíllinn þaut eftir götum Njongwe og
Nick var kyrr aftur í bílnum. Hann var
með riffilinn tilbúinn og leit eftir
merkjum um eftirför.
Honum leið illa vegna sjálfsfórnar
Stefans Donska í innkeyrslunni að húsi
Barböru Farsons.
Reiður og hefnigjarn var hann reiðu-
búinn til orrustu, hálfpartinn óskaði
hann þess að óvinurinn kæmi i ljós. En
eftir nokkurra minútna hraðakstur Lilla
virtist sem enginn ætlaði að hindra þá í
að komast út úr borginni.
Nick barði i framhúsið með riffilskeft-
inu. Þegar Land-Roverinn snarhemlaði
stökk hann niður, opnaði farþegahurð-
ina og fór inn. Öxl hans rakst í Barböru
Farson þegar Lilli ók fyrir næsta hom.
Frú Farson hafði virst róleg og hroka-
full þegar Nick sá hana fyrst. Nú var
andlit hennar náfölt og varirnar skulfu.
,Hr. Dexter? Hvað gengur á?”
Reiði Nicks beindist nú að henni.
„Tveir ntenn voru drepnir,” hreytti
hann út úr sér. „Nú erum við á flótta!”
„Ó! Nei!” Hún horfði hrædd á hann
með aðra höndina við munninn.
Lilli bölvaði þegar hann var neyddur
til þess að sveigja fyrir hjólreiðamann.
Barbara Farson hentist á Nick. Hún
náði sér strax.
„Gerið það að stansa? Snúum við!
Undireins!”
„Stansa?” orgaði Nick. „Þetta er
engin skemmtiferð ef þér vitið það
ekki!”
Lilli notaði handlegginn til þess að
þurrka svitann, sem rann ofan í augun á
honum. Hann spurði hörkulega: „Hvað
fór úrskeiðis, Nick? Vorum við bara
óheppnir?”
„Ég veit það ekki, Lilli. Það eina, sem
ég veit, er að Stef er dáinn.”
Barbara Farson skalf. Rödd hennar
var lág, næstum ógreinileg, þegar hún
hélt áfram.
„Gerið það, snúið við, ég gæti útskýrt.
. . Þetta er mér að kenna. . . Vinur
ykkar, hann gæti veriðá lifi...”
Augnaráð Nicks bar vott um eitthvað
meira en reiði.
„Hann er dáinn, það er öruggt og það
er gott. Vitið þér hvað þessir menn
myndu gera ef þeir næðu fólki eins og
okkur lifandi?”
Hún hrökk við. Siðan hækkaði hún
röddina og varðskræk.
„Ég skil þetta ekki. Þér lofuðuð að
þetta myndi verða svo einfalt og svo
öruggt. Þér sögðuð í símanum. . . Þér
þyrftuð aðeins að aka mér yfir landa-
mærin... burt úr þessari prísund —"
Lada
sport
Bílaleiga / þjóðbraut
★
Úrval af gasáhöldum, Ijós,
hellur o.fl.
Gasafgreiðsla.
SÖLUSKÁIINN ARNBERGI
800 SELFOSS — P.O. BOX 60
SlMAR 1685 - 1888
Lada 1600
Lada station
Nick gaf henni kinnhest. Hún greip
andann á lofti og leit undrandi á hann,
siðan lýsti reiðin úr gráum augum
hennar. En móðursýkiskastið var liðið
hjá.
Nick baðst ekki afsökunar. Hann
pírði upp í sólina og talaði við Lilla i
stuttum setningum, rétt eins og enginn
sæti á milli þeirra.
„Við erum á réttri leið. Lokatula-
vegurinn ætti að koma næst. Við aukum
hraðann þegar við erum komnir út úr
íbúðarhverfunum.”
Hann náði í samanbrotið vegakort úr
hanskahólfinu og breiddi úr því á
hnjánum til þess að gera staðar-
ákvörðun.
„Ég biðst afsökunar,” hvislaði
Barbara Farson. „Ég hefði ekki átt að
missa stjóm á skapi mínu.”
Hann leit upp þegar hún hélt áfram.
„Og mér þykir það leitt með vin yðar.
Hún horfði fram fyrir sig, andlitið var
fölt, nema þar sem Nick hafði slegið
hana. Hendur hennar voru krepptar í
keltu hennar, hnúarnir hvítir. Nick fann
að afsökunin var henni ekki auðveld.
Ég vildi ekki slá yður, frú Farson. En
við eigum í vanda núna. Þér verðið að
hjálpa okkur lika og það getið þér ekki ef
þér eruð i móðursýkiskasti.”
Hún leit snöggt á hann og augnaráðið
lýsti vantrausti.
„En við erum ekki elt, er það?
Hann opnaði hliðargluggann upp á
gátt og stakk höfðinu og öxlunum út.
Mikil umferð var á götunum fyrir aftan
þau en ekkert farartæki frá hernum var
á hælum þeirra.
„Hvað kemur til, Nick?” Lilli virtist
undrandi.
„Við komum þeim á óvart,” stakk
Nick upp á. „Þessi herflokkur þarfnast
nýrra skipana. Þeir hafa ekki búist við
blóðbaði þarna í innkeyrslunni, ekki hafi
þeir verið í vanalegri eftirlitsferð.”
„Ef?” spurði Lilli undrandi.
Nick yppti öxlum, augun spegluðu
óróleika hans.
„Vissir þú að Stef var með þennan
hníf, Nick?” hélt Lilli áfram.
„Nei. Hann hlýtur að hafa haft hann
spenntan við löppina á sér. Ég hefði átt
að muna að Stef fór aldrei neitt án
hnífsins síns.” Fullur iðrunar sló hann í
mælaborðið.
„Það var rétt hjá þér, Lilli. Ég hefði
ekki átt að taka hann með.”
Lilli leit af veginum. „Ef þú hefðir
ekki gert það,” sagði hann höstugur,
„gætum við öll verið dauð núna.”
Nick hnussaði. „Þaðer kaldhæðið, en
VORUR
SEM VANDAÐ ER TIL
SKATABÚÐIN
SNORRABRAUT 58 SÍMI 12045 Rekin af Hjálparsvcit Skáca Reykja
SERVERSLUN
FYRIR
FJALLA- OG
FERÐAMENN.
28. tbl. Vikan 47