Vikan - 12.07.1979, Blaðsíða 27

tjald eða hreysi og í því var varðmaður sem venjulega
var einhver fjölskyldumeðlimur. Sem sagt, hættan á
því að uppskerunni væri stolið var svo mikil að hver
fjölskylda þurfti að hafa sinn varðmann.
Þá var annað sem vakti eftirtekt og það er sú stað-
reynd að flestir þessara indíána eru með grænlitaðar
tennur. Kemur það til af því að flestir þeirra tyggja
cocablöð, sem er deyfilyf, tyggja þeir þetta í sífellu,
bæði ungir sem gamlir.
Það tók mig sólarhring að jafna mig á þessari miklu
breytingu og greinilega varð ég var við það að mæði
sótti mjög á mig ef ég hreyfði mig eitthvað og sér-
staklega ef ég gekk upp bratta. Fylgdi þá gjarnan að
ég fékk höfuðverk. Eftir sólarhring eða svo hvarf
þetta og hafði maður þá nokkurn veginn aðlagast
þessu þunna fjallalofti.
Mér var siðar sagt frá því að fólkið sem þarna býr,
afkomendur Inkanna, er flest með mun stærra hjarta
en við sem búum um eða við sjávarmál og er það hin
náttúrulega aðlögun sem þar hefur verið að verki.
Ferðin til baka var svipuð og sannast sagna var kona
mín þeirri stund fegnust þegar við lentum aftur í
Lima. Hún sagðist ekki myndu vilja fara aðra slíka
ferð.
Kristinn Finnbogason
Kristinn Finnbogason framkvæmdastjóri:
Að breyta áætlun og
komast heim
Það var þannig að I apríl árið 1963 var ég staddur í
Þýskalandi á ferðalagi ásamt Hauki Jacobsen, eiganda
verslunarinnar Egill Jacobsen. Við höfðum verið
þarna á heldur erfiðu ferðalagi en vorum nú að Ijúka
því og ætluðum að fara heim á páskadagsmorgni í
gegnum Kaupmannahöfn. Á laugardagsmorgninum
hringdi ég I Flugfélag íslands og bókaði flugið sem
vera átti morguninn eftir, en við höfðum hugsað
okkur að fljúga frá Hamborg til Kaupmannahafnar
og þaðan með Flugfélagsvél Kaupmannahöfn-Osló-
Reykjavík.
Við vorum að vinna fram að hádegi en þá fer ég
niður í afgreiðslu hótelsins og bið mann þar að athuga
fyrir mig hvort við séum ekki örugglega skráðir með
Flugfélagsvélinni Hrimfaxa frá Osló. En Þjóðverjinn
á hótelinu gerði þau mistök að í stað þess að hringja í
Icelandair (Flugfélag íslands) þá hringdi hann í
Icelandic Airlines (Loftleiðir). Þeir hjá Loftleiðum
segja okkur að það vilji nú svo heppilega til að það sé
flugvél að fara til Islands klukkan 5 um daginn sem
hafi tafist þarna yfir nóttina vegna bilunar. Ég þakka
bara fyrir og segist ætla að athuga málið.
Svo fer ég að hitta Hauk, þar sem hann situr i róleg-
heitunum á kaffihúsi og er að hressa sig á kaffi og
koníaki, og færi honum þær fréttir að við getum
komist með flugvél klukkan 5 þennan sama dag. Það
þótti honum ómögulegt af því að klukkan var orðin 3
og við áttum eftir að pakka og hann var ekki búinn
með hressinguna. En ég vildi endilega fara með
þessari vél hvað sem það kostaði. Svo fer ég niður á
hótel og er ekki fyrr kominn þangað en mér er
tilkynnt um simtal frá Reykjavik. Þá er það konan
mín sem hafði fundið hjá sér einhverja hvöt til að
hringja í mig og segja mér frá þessari flugvél, sem fara
átti klukkan 5, og hvatti mig óspart til að taka hana.
Þá kom eitthvað undarlegt yfir mig og ég varð
staðráðinn í þvi að fara með þessari vél og engri
annarri. Ég fór strax að pakka en Haukur var alveg
æfur því hann vildi ekki fara strax, enda engin sérstök
ástæða til að vera að flýta sér þetta. En ég stóð fastara
en á fótunum á því að taka þessa vél. Svo komum við
út á flugvöll og þar er okkur tilkynnt að vélinni seinki
enn um 3 tíma I það minnsta. Svo líður og bíður og
alltaf er tilkynnt um frestun á tveggja tíma fresti og
Haukur var alveg að þvi kominn að missa þolinmæð-
ina. Þá semur hann við mig um það að ef vélin sé ekki
komin í loftið fyrir miðnætti þá förum við ekkert með
henni heldur höldum okkur viðgamla planið (sem var
miklu skynsamlegra eins og málum var komið). En
svo endaði þetta þannig að brottför var tilkynnt
klukkan 4 um nóttina og þá var Haukur að ganga út
úr flugstöðvarbyggingunni og hafði látið það verða
sín síðustu orð að hann myndi aldrei framar tala við
mig aukatekið orð. Ég bjó mig undir að ganga um
borð i flugvélina án Hauks en þá skipti hann um
skoðun, sneri við i flugstöðvardyrunum og kom á eftir
mér. Flugum við svo til Reykjavíkur og töluðumst
ekki við alla leiðina. Á flugvellinum heima tók konan
min svo á móti mér og skildi ekkert i þessu fússi i
Hauki sem hvorki heilsaði henni né kvaddi mig og var
hinn versti. Ég fór aftur á móti beint heim þennan
páskadagsmorgun og fór að sofa. Svo er ég vakinn
klukkan hálfeitt þennan sama dag, er það Haukur sem
færir mér fréttirnar um að Hrímfaxi Flugfélagsins
hafi farist við Osló — sú sama flugvél og við hefðum
átt að taka ef við hefðum fylgt gömlu áætluninni.
Þessi reynsla verður mér ógleymanleg og á bak við
þetta er eitthvað sem hvorki ég né aðrir geta skýrt.
Það var eitthvað sem togaði alveg ólýsanlega í mig og
varð þess valdandi að enginn mannlegur máttur hefði
getað komið mér ofan af þvi að fara með Loftleiða-
flugvélinni sem fara átti klukkan 5 um daginn en fór
ekki fyrr en klukkan 4 um nóttina. Þetta var fíflaleg
afstaða en ég hélt henni til streitu — með þeim
afleiðingum að Haukur Jacobsen, hinn ágæti ferða-
félagi minn, talaði ekki við mig alla leiðina frá Þýska-
landi til Reykjavíkur. En núna segir Haukur að hann
fari með mér í ferðalög hvert sem er því þá viti hann
sig öruggan.
28. tbl. Vikan 27