Vikan - 13.12.1979, Blaðsíða 9

eins, sumir áreynslulítið. aðrir af-
skræmdir með lafandi tunguna.
Margir verða gagnteknir ofstækiS;
menn og telja hlaupin allra meina bót,
vilja stórfækka læknum og minnka
meðalasullið og þess i staö senda fólk út i
hlaup til að kippa i liðinn hrjáðri sál og
stirðnandi búknum. Aörir fara hægar i
sakirnar og stunda sitt skokk til að auka
velliðan sina og ánægju með eigið vilja-
þrek án þess að gripa til djúpsálarfræði-
legra bollalegginga út yfir gröf og dauða.
En allir sem einn endurnýjast við
áreynsluna. hvort sem þcir tclja sig
innblásna eða ckki.
Og nú er Breckenridgc hlaupið hálfn
að, tuttugu og einn kilómetri að baki og
annað eins eftir. Ég hafði forðast það
franran af að lciðast út i samræður við
hlaupfélaga, þannig að ég yrði ekki
samferða einhverjum, sem ætlaði sér
mun lengri eða skemmri tima en cg
treysti mér til. Þegar mér þótti óhætt lók
ég undir og rabbaði lengi við náunga
einn, sem reyndisl vcra vcrkfræði
kennari i nálægri borg. Samtalið stytti
okkur stundirnar, enda bar margt á
góma. Við hlupum samhliða á að giska
12 kilómetra, en þá fórnaði ég ágætis
framhaldsumræðum um hcilsurækt og
skatta og þá skipan i nútima þjóðfélagi.
að innisetumenn þurfi ekki að hirða um
heilsu sina fyrr cn þcir cru orðnir spitala
matur á kostnað rikisins. Ég stakk upp á
þvi við prófessorinn, að hann greikkaði
nú sporið. þar sem hann miðaöi viö aö
Ijuka á 3 1/2 klst. en ég ællaði mér 15
minútur þar til viðbótar.
Alltaf voru þó einhverjir i námunda
við mig og átti ég stuttar viðræður við
nokkra öðru hverju mcðan cg fór fram
úr þeim eða öfugt. Á þriggja milna (ca 5
kml fresti voru „sæluhús" við veginn þar
sem veitt var vatn cða saft til að svala
þorstanum. í námunda við þessar
stöðvar var til glöggvunar um vega-
lengdina máluð breið. Iivit lina þvert-yfir
götuna með milnafjölda að baki. Mikil
vægt var að fylgjast mcð timanum. en
sjálfur hafði ég til dæmis aflögu tæpan
hálftima að jafnaði milli þriggja milna
markanna. Fram að þessu hafði mér
tekist að halda i horfinu.
Timinn liður hægt. Þcgar á að giska
30 kilómetrar eru að baki stokkast
nokkuð i mannskapnunt. dregur af
sumunt. en aðrir. sent höfðu sparuð
kraftana i upphafi. herða á hlaupununt.
Kælandi rigningunni Itefur slotað og
þykir bersýnilega suntunt orðið fullheitt.
Sjálfur er ég laus við ntæði og verki i
skrokknunt. en lappirnar eru orðnar
þungar sem blý, svona Itlýtur að vera að
hlaupa um á Júpiter. Málgleði maraþon
systkina minna er rokin út i veður og
vind, hvert skref stigið af hnitmiðun.
enda frumskilyrði að halda stöðugunt
takti i öndun og fótaburði. Nú reynir til
hins ýtrasta á hverja fruntu i likamanum
— og þá ekki siður sjálfsagann. Héðan i
frá verður hver og einn einn nteð
sjálfum sér.
Ég tek mér fari um mína eigin blóðrás
og fylgist með. hvernig blóðið flytur súr-
efni til vcfjanna. cftir slagæðunum út i
likantshlutana. siðan út i örmjóar
háræöarnar. hvernig vefirnir láta i
skiptum koldioxið — og blóðið strcymir
áflur til lungnanna. Ég fer um lungna-
hringrásina, heilarásina — einnig
taugakerfið. hcila. mænu og tauganetið
allt. Ég fer mér að cngu óðslega cnda
nógur timinn og lield þannig áfram
cinmanalegri innlifun minni: hér er allt
dótið innanborðs i svona lika finu lagi
eftir fjögurra áratuga búskap: bein.
vöðvar og bandvefur. innyflin. haus og
handlcggir. fætur — og annar
útbúnaður sem til þarf i maraþonhlaupi
lifsins.
Milurnar og minúlurnar lcngjast i
sifellu siðasta spölinn. en það gripur mig
cngin óþrcyja. þvi að ég sc nú fvrir að cg
muni standast áætlun. Við förum fetið
finnst mér, cn þarna sé ég sanu hæsta
hús þorpsins mjakast upp fyrir hæðar-
brúnina framundan. Brautin liggur upp
bratta aldrci þcssu vant. cn það cr
huggun harmi gcgn. að við erum farin
að sjá til skólans þar scm lokantarkið cr.,
Það má brcnna þvi scm afgangs cr og cg
itlakka til hvildarinnar. Sumir remhast
við að taka cndasprctt ntcð afkáralegum
limaburði og vafasömum árangri. spara
sér varla hcila minútu Itéðan af.
Þjáningin uppmáluð eru þeir farnir að
ctja kappi við samferðamcnn. scm |x'ir
höfðtt ekki hirt um að bcra sig saman við
fyrr en nú.
Við náunt marki eitt af öðru, misjafn
lcga léttstig og tcygurn slcitulaust
saftina, scm að okkur er rétt. Skólinn
fyllist smárn santan af lúnum og stirð
fættum langhlaupurunum. Það losnar
um málbeinið við hressandi baðið og
fólkiö tckur kæti sina á ný. Það hinkrar
við á staðnum cftir vottorði um unnið
afrek. staulast siðan út i bila sina og
hverfur á braut.
Erindinu cr lokið. og ég kvcð i lok
skantmvinnra kynna og lield út á
þjóðvcginn.
ÞórJakohsson
50. tbl. Vikan 9