Vikan - 13.12.1979, Blaðsíða 51

standa tvo hesta söðlaða. Annar var brúnn en hinn
rauðblesóttur. Þá komu tveir ungir menn út úr
bænum, stigu á bak hestunum og riðu síðan sem leið
liggur suður að Skógarhóli. Þá blasti þar við annar
bær. Piltarnir riðu þar í hlað, stigu af baki og gengu í
bæinn. Síðla dags í október 1936 var Hafsteinn
staddur hjá túnhliði í Nesjum og varð litið vestur á
hið svokallaða Kallaraberg. Sér hann þá að fjárhópur
rennur uppi á berginu og var féð margt. Hópurinn
færðist brátt nær honum og þegar hann kom heim
undir hliðið sá Hafsteinn að þetta var úrvalsfé, stórt
lagðprútt og fallegt. Á undan hópnum runnu tveir
forystusauðir. Sá fremri var svarthöttóttur og nam
hann við og við staðar og jarmaði. Hinn sauðurinn
var svartur. Nokkurt bil var á milli þeirra og svo bil
milli þeirra og fjárhópsins. Með rekstrinum voru tveir
menn og þekkti hann þá þegar. Þetta voru huldumenn
og átti annar heima i Stapanum en hinn í Skógarhóli.
Með þeim var hundur alhvítur nema hvað annar
kjamminn var svartur. Þessi fjárrekstur hvarf svo
brátt fyrir næsta leiti.
Sjálfan jóladaginn þá um veturinn fór Hafsteinn að
reka fé til húsa. Hann hafði fundið allt fé heimilisins
fram á svokölluðum Bungum. En þá sá hann tólf
kindur lengra burtu. Honum datt í hug að kindur
þessar væru frá Hagavík eða Króki og taldi rétt að
reka þær heim með sínu fé. En þegar hann nálgaðist
þær tóku þær sprettinn í öfuga átt og missti hann af
þeim.
Um nóttina kom til hans í draumi gamall maður,
litill vexti og lotinn í herðum. Hann var brosleitur og
var kominn til þess að þakka Hafsteini fyrir að hafa
stuggað ánum sínum heim á leið um kvöldið.
Eftir þetta hitti Hafsteinn karl þennan oft í vöku.
Hann bjó I litlum bæ vestan og norðanvert við Botna-
dalinn og var einsetukarl. Einu sinni heimsótti
Hafsteinn hann I fjárhúsin. Hann var alltaf mjög
vingjarnlegur i viðmóti.
Um huldufólkiðsagði Hafsteinn þetta:
„Ég hef ekki annað en allt það besta að segja um
huldufólkið. Ég mætti því svo að segja daglega, bæði á
björtum dögum og dimmum kvöldum. Ég þekkti það
og vissi hvar hver og einn átti heima. Mín skoðun er
sú, að það geri engum neitt mein, ef það er aldrei
áreitt aö fyrra bragði.”
Og hvað er þetta annað en að lifa í tveim heimum í
senn?
SO.tbl. Vikansi