Vikan - 07.08.1980, Síða 44

Framhaldssaga
örvænlingar yfir þvi hve auðvelt þeim
veittist að blekkja sig. „Aldrei læra
þeir neitt," sagði ég. Og við mömniu
sem var undrandi yfir ósvífni minni,
sagði ég: „Ogekki þú heldur.”
Faðir minn var i simanum. Flonurn
virtist illa brugðið. „Inga, já, ég heyri
til þin. . . cn hvers vegna? Karl. Fg
skil. Flvað sögðu þeir? Á ég að senda
einhvern til þin? Já. Við reynum að
hringja."
„Karl hefur verið tekinn fastur.
Engin ástæða var gefin. Hann er á
aðalstöð lögreglunnar ásamt
þúsundum annarra.”
Mamma fór að gráta. Ekki rnóður
sýkislega, heldur fclldi hún tár i hljóði.
„Ó, Karl. sonur minn."
„Inga er á lögreglustöðinni. Hún fer
þaðan ekki fyrr en hún hefur fengið
frekari upplýsingar. Hún hringir fljót-
lega aftur."
Við Anna horfðum óttaslegin á er
mamma ntissti taumhald á
tilfinningum sinum en sjálfstjórn er sá
eiginleiki sem hún metur mest Hún
grét með sárum ckka og féll um háls
föður minum.
„Það verður ekkert að Karli.
mamma," sagði ég. „Hann hefur
aldrei gert neitt af sér." Ég fór með
rangt mál til þess að uppörva hana.
„Rúdí hefur á réttu að standa.
sannaðu til," sagði pabbi. „Honum
verður sleppt úr haldi. Það er ekki
hægt að fylla fangelsin af saklausu
fólki.”
Mamma horfði i mædd augu
pabba. „Það er vcrið að refsa okkur
fyrir stolt mitt og þrjósku. 0. Jósef.
við hefðum átt að fara fyrir mörgum
árum."
„Engan veginn. Þetta er ekki þér að
kenna. Þetta er einskis sök."
Hún var ótrúleg. Andartaki síðar
hafði hún náð valdi á tilfinningum
sinum. strauk tárin af vöngum sínum
og slétti úr kjól sinum. „Ég verð að
huga að foreldrum minum. Þú verður
að kaupa í matinn. Rúdi.”
„Ef nokkur búð er opin."
Pabbi klappaði mér á bakið. „Þú ert
svo úrræðagóður. drengur. Þú finnur
opna búð."
Hún ætlaði að leggja af stað upp en
riðaði við. Pabbi hljóp lil og greip
handlegg hennar.
„Það er ekkert að mér. Jósef." sagði
hún.
„Þú verður að hvilast. Ég skal gefa
þér róandi lyf."
„Nei. nei, mér liður vel. Það bíður
eftir þér sjúklingur. Það verður ekkert
að mér."
„Já, það gerði ég," svaraði pabbi.
Hann gekk náfölur að glerdyrunum qg
reyndi að dylja ótta sinn fyrir henni,
fyrirokkuröllum.
Við Anna horfðum hljóð á. Ég for
mælti sjálfum mér fyrir að vera svo
ungur og óreyndur og fyrir það sem
mér þótti verst: að geta ekki hjálpað
þeim.
Þegar ég var kominn út með
innkaupapokann undir hendinni
staðnæmdist ég á stigapallinum.
Tveir fantar. glottjndi óþokkar i
brúnum einkennisbúningi, máluðu
orðið „JÚÐI" á lágan, hlaðinn
vegginn fyrir framan húsið. Þeir virtu
mig ekki viðlits. Ég kreppti hnefana og
hélt niður stigann.
Stuttar trékylfur héngu i beltum
þeirra ásantt skeiðahnifum4 Hverju
gæti ég til leiðar komið með því að
berjast við þá? Mig sárlangaði að
ráðast á þá.
„A hvað ertu að góna, strákur?"
spurði annar þeirra.
Ég sagði ekkert.
„Er pabbi þinn ekki gyðingur?”
spurði hinn. „Þvi ekki að auglýsa
það?"
Þeir héldu áfram að mála:
sexstrenda stjörnu við hlið
bókstafanna fjögurra.
Dagbók Eiríks Dorf Ber|in
í nóvember 1938.
Marta er undrandi yfir skjótum frama
mínum. Ég er orðinn einn af eftirlætis-
mönnum Heydrichs. Honum geðjast að
„liprum lögheila minum" sem hann
kallar svo.
Hún sat í fangi mér i kvöld, fegurri en
nokkru sinni, og svona hamingjusöm
hafði hún ekki verið árum sa.man. Ég
sagði henni að Heydrich vildj að við
færum með honum í óperuna eitthvert
kvöldið. Við erum á uppleið. Við
verðum að umgangast fólk meira en við
höfum gert og halda samkvæmi.
„Allar þessu ríku konur. Eirikur. Ég
færi hjá mér."
„Þú verður fegttrst allra.'j
Marta roðnaði. „Þú veist hveríiíg ég
Á o 3
er. Mér nægir að hugsa um heimili o'g
börn."
„Við verðum að eignast betra heimili.
Ég hef fengið augastað á ibúð i miklu
betra hverfi."
Marta kyssti mig og vafði mig
örmum. „Ó. Eiríkur. Ég er svo ánægð.
Einu sinni fúlsaðir þú við þvi sem þú
nefndir lögreglustarf. Hugsaðu bara
hvað þér hefur vegnað vell"
Ég sit yfir koniaksstaupi minu.
Dagurinn hafði verið langur og
strangur. Ég er ekki stærilátur maður að
eðlisfari en ég á auðvelt með að tala um
sjálfan mig. Marta er himinlifandi yfir
þeirri breytingu sem hefur orðið á mér
siðan ég varð höfuðsmaður. Hún
hlustaði á mig brosandi þegar ég sagði
hvernig ég hefði leyst erfitt vandamál
sem sprottið hafði vegna nýorðinna at
burða.
Mörg þýsk tryggingaf) rirtæki
römbuðu á barmi gjaldþrots vegna bóta
krafna gyðingakaupmanna. Ég velti
málinu fyrir mér og réð Heydrich að láta
tryggingarnar bæta tjónið en rikis
stjórnin gerði síðan fébæturnar
upptækar á þeirri forsendu að gyðingar
44 Vikan 32. tbl.