Vikan - 11.12.1980, Blaðsíða 8

Höfundur: Jón Þorvaldsson
Það sætti ekki tiðimium Þólt ráðinn
væri vinnu/naður. Santt vukti konta
Majnians nokkra athygli. Hann birtist
allt í einu i húsasundinu. ósköp tætings-
legur.
Gantli Rassstakk uppá þvi viðokkur
Ótta að heldur sneiddist nú um verk-
l'æra ntenn í Danaveldi. Himpagimpi var
tekið i grafara tölu i veglegasta kirkju-
garði norðan Hamborgar.
Við stóðum uppi í hágarði og biðuni
við lilla lúgu eftir snturbrauði og öli.
Eldhúsið hafði einhvern tinta vertð
likhús en nú voru þar kellingar að
sntyrja ofan i lifandi fólk.
Majntan Itintdi gegnt okkur við kaffi-
stofuna. undirlcitur og herðalitill og beið
uppburðarlaus. Fölleitt. niðurmjótt
andlilið var alsett litlum. gráum skegg
rytjum eins og nettætlum sem löngu var
vonlaust að fanga i nokkurn kinnfisk.
Hann var Ijótlintaður og rasshöndin var
nteiri og siðari (teirri hægri.
Blá prjónahúfa stakk i stúf við
ntolluna. Svo elti hann slarfsntanna
stjórann hikandi en |tó tauntléttur.
Hann spigsporaði i rykkjum likl og
vaðfugl.
Við hevrðum undir væng að nv
græðingurinn væri uppgjafa gullftskasali.
Hann hafði verslað i félagi við móður
sina sem hrökk þó uppaf er minnst var
vonin. Unt svipað lcyti snteygðust
villikettir inn i búðarltoluna ogsópuðust
unt þar til allur fiskur var étinn en fugl
annaðhvort stýfður eða sturlaöur.
Árla næsta morguns var okkur téð að
nú kænti nýi maðurinn i stað Rass sem
væri veikur. Við fundunt Majntan á sin-
unt stað við kaffiskúrinn. Hann var nú
húfulaus og undramikil eyrun minntu á
ratsjár, sent full not voru fyrir i
frantandi heimi kirkjugarðsins.
Þegar við höfðum loks fullvissað hann
um að nestispinklinum, sem hann
hjúfraði að sér, yrði óhætt inni i kaffi-
stofu, féllst hann á að skilja hann eftir.
Síðan hengslaðist hann með okkur á
dráttarvélinni, stéttvilltur og hvikeygur.
Við Ótti kynntum okkur og spurðum
hvaðan hann bæri að.
Ég er frá Lyngby. svaraði Majntan
ntjórri rödd.
Hann var spurður hvers vegna hann
hefði valið svona vinnustað og það svo
fjarri Lyngby.
Læknirinn ráðlagði mér það," sagði
Majman. Hann sagði að ég þyrfti
endilega nýtt unthverfi og lika að
kontast út í veðrið. Annars vildi ég ekk
ert fara frá Lyngby. Ég er svo litið
gefinn fyrir járnbrautarlestir og mér
liður ekkert vel i herberginu við
Búllowsvej.
Hvemig líst þér á kirkjugarðinn?
Þetta er víst finn garður. En. . . það
er svo vont að fara svona allt i einu að
heiman og svo finnst mér ég sjá svo
stutt frá mér, umlaði Majman.
Þennan dag þurftum við að skreppa
eftir steinum af leiðum sem hressa átti
upp á með nýjum legsteini og reyndar
fyrst: nýju líki. Þegar leið að slíkum
mótum á ævi grafar var litlu pjáturskilti
stungið niður í hana framanverða og á
skiltinu stóð: vísað heim. Svona skilti
bar því vitni að ekki væru lengur uppi
þeir ættingjar sem hirtu um að greiða af-
notagjald af þessum þögla skjá.
Umstangið stafaði vist hvorki af
nýjungagirni kirkjugarðsyfirvalda né
gullgáningi helduraf dönsku plássleysi.
Majman var lítill bógur til átaka við
geipiþunga legsteina og var það þeim
mun bagalegra sem við Ótti vorum
hvorugur kraftamaður. Hann skriplaði
oftast á takinu þegar á því harðasta stóð
og var stundum hreinasta heppni að við
sluppum við meiðsli.
í kaffitímanum ráktt menn augu i það
hversu óvenjulega nestaður Majman
kallinn vár. Brauðið maulaði hann þurrt
og í stað viðbits dýfði hann annað veifið
hendi í bréfskjatta og ntylgraði
gulbrúnum salla á langa og þunna tung-
una, sem minnti einhvern veginn á
hundstungu. Engu minni furðu gegndi
að Lyngbymaðurinn sást aldrei súpa á
með þurrmetinu þvi arna.
Við Ótti gerðum þvi skóna að hann
svalaði þorsta sinum viðeinhvem vatns-
kranann úti en þegar sú varð ekki
raunin stóðumst við ekki mátið að
spyrja hvort hann þyrsti ekki af
mjölmatnum og gromsinu i svækjunni.
Majman hugsaði sig vandlega um
meðan hann rótaði asnalega með tánni i
laufhrúgu. Loks svaraði hann seint en
skorinort:
Mig þyrstir aldrei.. . Það er sennilega
af því að ég er svo munnvatnsríkur.
Þegar hér var komið sögu hafði
Majman tæpast haft frumkvæði að
nokkrum sköpuðum hlut en nú tók hann
allt í einu til við að brosa. Honum varð
snöggvast verkfall og hann einblindi á
þann legsteininn sem næstur átti að
safnast til niðurbrots. Á steininum var
dúfa úr hvitri steypu. hljóður boðberi
hins eina og sanna friðar.
Fyrst kom okkur Ótta í hug að þessi
augljósa aðdáun á fuglsmyndinni stafaði
af efnaskorti en við vorum ekki vissir í
okkar sök þegar Majman teygði álkuna
að dúfunni og malaði undurblítt: Duddi
sina mommu sína háinihá.
Hann dró dáldinn pokaræfil upp úr
vasanum og það örlaði á mylsnuhljóði
en svo ekki meir. Pokinn hvarf i
vasahitina og Majman varð hálfrauna-
legur.
Við sögðum að hann gæti hirt svona
dúfu og fleiri, annars væri þeim bara
hent.
Þá tók hann gleði sina á ný. Brosið
litlu augnanna færðist á ný yfir ennið og
sennilega aftur á hnakka. Hann
sagði fullur sannfæringar:
Svona fuglar eru traustir.
Siðan losaði hann fuglinn ofur
varlega. strauk handarbakinu um
vænginn og vafði líkneskinu i jakka-
gopann sinn.
Næsta dag hafði Rass sigrast á
erkifjanda sínum. Carlsberg, og mætti til
vinnu. Majman gerðist aðstoðarmaður á
vörubílnum.
Með því að hann var fram úr hófi loft-
r
• Vlkan 50. tbl.