Vikan - 11.12.1980, Blaðsíða 16

BÓK 1 BLAÐFORMI
— Já, en nú er varla um fleiri að
ræða. Það dæmi gengur |jó ekki upp, því
hann og Sveinn voru að tala saman i
herberginu sínu þegar einhver þaut
framhjá okkur í kjallaranum. Fyrir-
gefðu, Jennifer, ég er liklega að þreyta
þig?
— Nei, mig langar svo mikið til að þú
talir við mig en það er eins og ég geti
ekki hugsaðskýrt!
— Það er best að þú farir að sofa.
— Sittu hérna hjá mér smástund,
Ríkarður!
— Allt í lagi. Þú veist að ég læsi
dyrunum þinum alltaf þegar ég fer. Ég
er með aukalykilinn. Lykillinn þinn
liggur á borðinu hérna svo að þú getur
sjálf opnað hvenær sem er. Ég tók alla
aukalykla til að hindra að fólk færi inn I
herbergi sem það ætti ekkert erindi inn í.
— Það er gott að þú ert hérna með
okkur, Ríkarður Mohr, sagði Jennifer
brosandi.
Stuttu siðar var hún sofnuð.
Ríkarður hafði ekki búist við að fá
skýringuna á sjálfsmorðstilraun Jennifer
[-brautir
neð tré-
kappa
ÚMMUSTANGIR
IMÖRGUM
SETJUM
LÓÐRÉTT
STRIMLA-
?TJÖLD
PÓSTSENDUM
Gluggatjöld
í úrvali
BRAUTIR &
GLUGGATJÖLD
ARMULA 42 SIMAR
83070 og 82340
jafnauðveldlega og jafnsnemma og raun
bar vitni. Það var eiginlega illa gert af
honum að notfæra sér lasleika hennar.
En hann vissi að hún myndi undir
venjulegum kringumstæðum ekki vilja
tala um það — það tæki að minnsta
kosti langan tíma og fortölur að fá hana
til að segja frá því — og hann hafði ekki
tíma til þess.
Siðar um daginn vitjaði hann hennar
aftur en þá var hún mjög þjökuð.
Þegar hann spurði hana fannst henni
eins og hann væri langt í burtu.
— Hvers vegna reyndir þú að fremja
sjálfsmorð, Jennifer?
Hún reyndi að svara, þvi það var
Ríkarður sem spurði og hann var besti
vinur hennar.
— Enginn hafði sagt mér neitt,
muldraði hún. — Ég vissi ekki neitt,
skildi ekki neitt.
— Hvað var það sem þú skildir ekki?
— Hvers vegna komstu ekki þegar ég
skrifaði þér, Rikarður? Hvers vegna
mátti ég ekki koma til þin? Ég var ráða
lausog þurfti svomikiðá þér að halda!
Honum varð hverft við. — Gerðist
það þá? Var það vegna mín. ..
— Nei, alls ekki. Það var ekki þín
vegna. Ég varð bara að vera nærri ein-
hverjum sem þótti vænt um mig. Þess
vegna reyndi ég að hitta þig aftur.
Varir hennar skulfu. — Ég skildi ekki
að einhver hefði áhuga á mér á þennan
hátt.
— Á hvern hátt? spurði Ríkarður og
gat sig hvergi hreyft.
— Hann var svo hræðilegur. Svo
grimmur! Ólíkur þér.
Myndin var að skýrast. Sektar-
tilfinningin læsti sig um hann eins og
helkló.
— Áttu við að maðurinn hafi likst
mér — i útliti, á ég við.
— Já, Ríkarður, það var hræðilegt.
Ég vissi ekki neitt. Hann sagði að ég
hefði lokkað sig.
Guð minn góður, hugsaði Rikarður.
Stúlkan hafði hænst að manni sem var
henni föðurímynd og hann hafði
misnotað sér traust hennar! Hann fann
hvernig reiðin blossaði innra með
honum. Og hvað gerðist svo?
— Ég hélt mér í fjarlægð frá öllum
mönnum. Ég missti fótfestuna og
reyndi að ná jafnvægi aftur. Sleikti sár
mín eins og sagt er. Það var þá sem ég
skrifaði þér. því þú varst sá eini sem
skildir mig.
Aumingja barnið, hugsaði hann.
— Ég komst ekki, Jennifer, sagði
hann veikri röddu. — Skilur þú þaðekki.
Það var ómögulegt fyrir njig að hitta þig
aftur! Óhugsandi!
1 fyrsta skipti eftir að hann varð
fullorðinn fann hann hjá sér þörf fyrir
aðgráta....
Ríkarður sat ennþá sem negldur við
stólinn eftir frásögn Jennifer. Honum
16 VlKan 50. tbl.