Vikan - 11.12.1980, Blaðsíða 10

hræddur og haföi tæpast verkamanns
vit, kont hann að litlum notunt á þessum
nýju vigstöðvum.
Unt hádegið var mælirinn fullur.
Bílstjórinn aftók að þvælast lengur með
þennan dragbít sem þrisvar hafði dottið
af bilpallinum þessa stuttu stund.
Bilstjórinn sagði:
Mér var í æsku kennt að lita niður á
Lyngbyntenn. Ég hef ekki gerst upplits-
djarfari eftir kynni mín af þessum.
Eymd Lyngbymannsins var nú
alkunna. Dragsúgur fyrirlitningar næddi
unt hann. Hann lét sem minnst fyrir sér
fara á kaffistofunni. hjúfraði sig að því
skotinu sent fjærst var verkamönnunum
og mjatlaði ntylsnunni I hruflað lítið
andlitið.
Næst freistaði hornrekan gæfunnar i
garðyrkjunni. Þar voru líkamsburðir
ekki í öndvegi en samt varð hann að lúta
i lægra haldið. Majman var alltaf jafn-
hissa þegar hann sá fífil.
Hann naut aldrei lýðhylli meðal
garðyrkjumanna og varð fyrir
þeim ófrjósemin holdi klædd.
Garðyrkjan hlaut skjótan endi þegar
hann lagði nokkur ráðherraleiði í auðn
með margföldunt skammti af sniglaeitri.
Nú stóð til að reka Majman en verka-
lýðsfélagið veitti honunt fulltingi. Bent
var á að ekki væri örvænt um að starf
við hans hæfi fyndist.
Það var á laugardagsmorgni að
Carlsberg lagði Rass I hálfnaða gröf.
, Majman var dubbaður upp I greftrunar-
ntanp Hann skoðaði skófluna I krók og
kring. reyndi bitið á handarbakinu og
mældi hana frá ólíklegustu sjónar-
hornunt. Við sáum hann ekki reyna að
bera rekuna I moid.
Seinna dagsins þegar líkfylgdin
heimtaði sína gröf í fyllingu tíntans gekk
hún fram á ntann sem var enn að velta
fyrir sér eiginleikunt skóflunnar.
Kirkjugarðsvörður kont á veltvang og
baðst margfaldrar afsökunar, sagði að
þetta væri vitlaus gröf og vísaði
hersingunni á varaholu i grenndinni.
Þegar þeir voru orðnir einir spurði
vörðurinn stjarfur af bræði:
Er yður ljóst hvað þér hafið gert?
Grafarinn seinvirki setti stút á ntunn
og svaraði:
Mér finnst alltaf langerfiðast að byrja.
Á elleftu stundu vildi til að mannekla
varð við liktöku úr fyrndum gröfunt.
ÞAR
VAR
MAJMAN
Vegna þess hve jarðvegurinn þarna er
kalkblendinn varðveitast lik sérlega vel.
Náirnir halda ágætlega sköpulagi sinu
en andlitsdrættir verða dauflegri og
búkurinn flest nokkuð út undan oki
jarðvegarins. Jafnskjótt og líkið næst úr
holunni sinni fær það nýtt samheiti i
munni líktjúgaranna og kallast
„karakter”. „Karakter” þykir best
géymdur meðal jafningja i gjótu
nokkurri í einu horni kirkjugarðsins.
Þeir unnu tveir saman við liktökuna.
gantall líktjúgari og Majman. Sá fyrr-
nefndi stakk gaffli í ntiðjan búk liksins
og vó kalkgervinginn upp á grafar-
bakkann. (Majman var ekki trúað fyrir
gafli). Þvínæst hjálpaði Majman af
fremsta ntegni við að koma likinu sent
heillegustu upp í kerru.
Eitt sinn sundraðist forleginn
búkurinn af gafflinum og kom niður i
mörgum hlutum. Þá spurði Majman
hvort hann mætti ekki konta niður að
tina og átti bágt nteð að leyna ákafa
sínunt. Það var auðfengið enda jókst ná-
lyktjn unt allan helnting, þegar likið
opnaðist og var þó fýlan ærin fyrir.
Hraustustu líktjúgarar áttu til að vikna
af fnyk þegar svona stóð á og bjóst
félaginn ekki við þvi að
Lyngbymanninum dveldist lengi niðri i
óloftinu.
Liktjúgarinn kastaði af sér vatni og
reykti vindil I makindum. Þá fór hann að
gruna Majman um að leggjast í öngvit og
kveið þvi að drösla amlóðanum
uppúr. Majman sat hins vegar I besta
yfirlæti á hækjum sér og raðaði
líkbútunum öruggum höndum og af
mikilli natni í körfu. Liknámsmaður
spurði Majman hvort honum væri ekki
þungt um andardrátt.
Þetta er sosum ekki verri lykt en af
köttum. var svarað úr neðra.
Eftir þetta gerði félaginn sér það að
leik að mölva þau lik sem vænlegt var að
legði af sérlega stæka nálykt en
Majman var hreint ekki uppnæmur
fyrir þvi þótt mögnuð væri fýla gegn
honum. Alltaf safnaði hann likants-
leifunum saman af kostgæfni uns öll
kurl voru á sínum stað i körfunni.
Hreystileg framganga Majmans
spurðist brátt meðal verkamannanna og
var keppst unt að fá hann að borðnaul.
Var egnt fyrir hann með öli, vindlum og
ýmiss konar góðgæti, en aldrei þá hann
nokkurn slíkan hlut. Hins vegar spurðist
hann stöku sinnum fyrir um dúfur af
úreltum legsteinum.
Áhöld voru um það hvort nokkur
stæði Majman á sporði i þeirri íþrótt að
harka af sér fýlu. Stóð til að koma á
einvigi ntilli hans og líklegasta
keppinautarins en af einhverjum or-
sökum hjaðnaði sennan og nienn urðu
af keppninni.
Fjöldagröfin i horninu hafði lengi
verið kaun á vel fægðum
kirkjugarðinum. sett Ijótan bletL á
fingert svipmót þessa unaðsreits. Að
visu kom jarðýta á haustin en það hrökk
ekki til, þessi afkimi var óumdeilanlega
Ijótur.
Majman varð strax starsýnt á stóru
holuna i horninu. Þar var allt i hrylli-
legri óreiðu. Limalausir búkar lágu hver
um annan þveran. Á einum stað var
þúfa úr hausum en annars staðar
óleysanlegt dóminó úr alls kyns
óskyldum limum.
Majman hófst slrax handa. Þegar
vinnu lauk siðdegis skundaði hann upp í
horn og atorkan ljómaði úr smáum.
augunum. Verðirnir sögðu hann dunda
sér þarna fram í myrkur og stundum
lengur eftir að honum áskotnaðist
skriðbyttan. Ekki sáust á honum þreytu-
merki á morgnana heldur réttist úr
honum og hann bar sig miklu betur en
áður.
Majman hlakkaði meira en nokkur
annar til helganna. Þá fékk hann að
halla sér sunnudagsnóttina i einhverjum
áhaldaskúrnum og helgaði áhugamálinu
óskipta krafta sina.
Við Ótti ákváðum dag nokkurn að
koma við hjá Majman karlinum að
lokinni vinnu. Það var drjúgur spölur
upp að horni þar sem stóreflis eikartré
slógu skjaldborg um leyndardónt
kirkjugarðsins. Við heyrðum sönglið i
Majman langt að og runnum á hljóðið.
Hvilik fegrun. Hvilík andlitslyfting. Við
okkur blasti þrautskipulagður reitur þar
sem hver röðin rak aðra af snyrtilegum
líkum sem áttu höfuð og limi á réttum
stað. Það var einhver tign yfir þessum
gráu kalkverum.
Við hrúgu af nýkomnum
„karakterum" sat Majman flötum bein-
um og raðaði saman brotum. Hann
sönglaði eitthvað í sifellu. einna likast
vögguvísu eða sálmi. Okkur heyrðist
vísukornið vera eitthvað á þessa leið:
Alltaf þráir sollin sál
aðsinna linni baga
það var orðið meira en mál
að Majman kæmi að laga.
Við röskuðunt ekki ró Majntans
heldur læddumst út úr þessu litla
konungsríki. vörðuðu litlunt hvitum
dúfum.
Þar var Majman
UMSÖGN DÓMNEFNDAR
Þetta er í senn mannlýsing og vettvangslýsing, skrifuð
meö samúð höfundarins með því sem hann er að
skoða. Eftir stendur Ijóslifandi lýsing á harla óvenju-
legum vinnustað og brugðið er upp mynd af manni,
sem kalla má persónugerving hins Ijóta og ólánlega.
Þessi maöur hrífst þó af hinu fagra og samræmi þess
við það sem umhverfis er. Hann finnur köllun sína og
fyllingu í að endurskapa það sem aflaga hefur farið.
Maðurinn, sem er utanveltu við allt, finnur sinn frið í
því að hlúa að því sem aðra hryllir við. í meðförum
hans verður hið smáa mikilvægt.
XO Vikan 50. tbl.