Vikan - 11.12.1980, Blaðsíða 48

Höfundur: Álfur Ölason
Smásagan
Hún heitir Sif og ég heiti Jón, svo að
varla geta nú nöfnin verið styttri. Við
bjugguni í háu húsi með lyftu. Hún bjó i
sjöunda himni en ég í fimmta.
Ég hafði átt þarna heima i full tvö ár.
en hún aðeins i nokkra mánuði. Bæði
unnum við „úti” eins og það er kallað.
Hún í Landsbankanum og ég á skrif-
stofu hjá allstórri umboðsverslun. Ung
vorum við, ég 22ja ára hún á að giska
nítján. Stöku sinnum rákumst við á í
stiganum eða við innganginn, en undan-
tekning að við værum samferða i
lyftunni, og síst nema þá fleiri væru þar
og við þá bæði uppburðarlítil. En það
get ég sagt ykkur, að mér leist ærið vel á
Sif strax við fyrstu sýn. Hún var
ljóshærð, meö blá, blíðleg, dreymandi
augu, í meðallagi há og fremur grann-
vaxin. Ætíð smekklega til fara og vel
snyrt, þó i fullu hófi.
Aldrei varð ég þess var að hún talaði
við fólkið í húsinu. þá sjaldan að ég varð
vottur að því að hún gengi framhjá þvi.
Tók þó undir af fullri kurteisi ef það
bauð henni góðan dag.
Því oftar sem ég sá Sif varð ég hrifnari
af henni og að þvi kont að ástin fór að
segja til sin, jafnvel um ntiðjar nætur.
Þá sjaldan ég mætti Sif á götu eða við
húsdyrnar eða þá í lyftunni, bauð ég
henni góðan dag og það var ekki nteira
en svo að ég heyrði hana taka undir. Var
hún feimin? Var hún stolt? Eða hvort
tveggja? Það var eins og ég væri ekki til I
hennar hugarheimi, hlaut ég að ætla. En
þó hafði ég aldrei orðið þess var, að hún
væri í nokkrum tengslum við aðra pilta
og það var nokkur fróun fyrir mig. —
Og óneitanlega var stúlkan sakleysisleg.
Ef til vill ekki vöknuð til lífsins I heimi
ástarinnar. En hvað vissi ég um það.
konur geta ávallt villt um fyrir karl-
mönnum.
Ég beið óþolinmóður. Hvenær gæfist
mér tækifæri til að tala við Sif. vera
góður við hana, snerta hana? En
tækifærið kom upp i hendurnar á mér
fyrr en ég bjóst við.
Ég var að koma heim úr vinnunni unt
hálfsexleytið einn daginn og rétt kominn
að lyftunni. 1 sama bili opnast útidyrnar
og inn gengur Sif ofur hljóðlát að
vanda. Mér varð orðfall, þið getið giskað
á af hverju. En bæði göngum við inn i
lyftuna. Ég þrýsti riddaralega fyrst á
hnapp sjö og síðan á fimm. Sif snýr sér
að hálfu undan, svo að ég sá á vanga
hennar. Hjálmfögur var hún og hárið
ljósa gægðist lítið eitt undan hattinum.
— Ég einn með henni í lyftunni i fyrsta
skipti! Hvernig haldið þið að ntér hafi
liðið?
Lyftan er á hægri uppleið. Þegar hún
er skroppin fram hjá fjórðu hæð, snar-
stoppar hún og við Sif erunt stödd i þreif-
andi myrkri. Það er ekki um að villast.
Nú hefur einhver vélskóflan slitið
sundur rafmagnsstrenginn. Ekki er að
tala um að komast út. Lyftan er á milli
4. og 5. hæðar. Engar útgöngudyr.
Ég tek öllu með karlntannlegri ró og
félagsskapurinn gat nú verið lakari. Ég
einn með stúlkunni sent ég hafði lengi
verið hrifinn af.
Ég held. að Sif hafi ekki verið eins rótt
og mér og ég heyrði hana hrópa I
örvæntingu. Jesús minn góður, og berja
í þilið.
Og þarna stóðum við tvö ein í lyftunni
nokkra stund og hvorugt mælti orð af
vörum.
En allt í einu fann ég að Sif var komin
i fangið á mér og titraði ekkt svo litið.
Mjúkur haddur hennar féll að vanga
mínum. Og ilmurinn frá honum var
notalegur, svo að ekki sé nteira sagl.
Hafði ég lifað sælli stund? Ég var farinn
að óska þess að lyftan hreyfði sig ekki
fyrst um sinn og blessaði skóflustjórann.
Ég tók þétt utan um Sif og þrýsti henni
fast að mér. og ég fann ekki betur en að
húnléti sér það vel lika.
Ég var kominn að því að kyssa hana.
Varir okkar um það bil að mætast. En
hvað skeði þá? 1 skyndi kviknar ljós og
óhræsis lyftan fer af stað.
Sif slítur sig óðar úr faðmi mínum og
af kossinum varð ekki. Vandræðaleg
hallar hún sér að lyftuveggnum.
blóðrjóð I framan og nú er lyftan á
sjöundu hæð. Ég opna dyrnar og hún
hraðar sér út skömmustuleg, án þess að
segja orð eða líta á mig. Og í santa bili
snýr lyftan til baka og skilar mér. Ég
fleygi mér upp i dívan I senn sæll og
vansæll.
Þó svo að við Sif værum sambýlisfólk,
sáumst við ekki næsta hálfan mánuðinn
og mér var órótt. Það lá við að mér væri
farið að leiðast líftð. Samstarfsfólk mitt
veitti því jafnvel athygli og fannst ég
óvenju þegjandalegur og skrítinn og dró
ekki dul á það við mig. En ég lét það sem
vind um eyrun þjóta.
En viti rnenn! Á yndisfailegum haust-
degi þarf ég að bregða mér snöggvast frá
til að reka smáerindi. Þá sé ég hvar Sif
gengur skammt frá mér á götunni og
brosir — í fyrsta sinn — blítt til min.
Það stóð ekki á mér að svara brosinu
harla hlýr í bragði. Ég geng rakleitt i veg
fyrir hana. Hún réttir ntér höndina
alúðlega og fer að tala um lyftu-
ævintýrið. Okkar stutta samtal endaði
með þægilegunt hlátri. Lokuðu sundin
opnuðust allt í einu. Og nú fór fundum
okkar að fjölga. Það var engu líkara en
við værum sköpuð hvort fyrir annað.
Áhugamál okkar féllu ótrúlega vel
saman.
Það leiöekki á löngu þar til við fórum
að lita inn hvort hjá öðru, en við fórum
að öilu með gát vegna sarnbýlisfólksins
sem ekkert mátti vita um samdrátt
okkar enn sem komið var.
Þess var ekki langt að bíða að við
vorum trúlofuð. Og I gær: á nýársdag.
settum við upp hringana. Og hvar haldið
þið að við höfum gert það? Að sjálf-
sögðu í lyftunni sem varð örlagavaldur
okkar, að þvierég tel.
Með vorinu ætlunt við að láta I
séra Arelíus gifta okkur.
4® Vikan 50. tbl.