Vikan - 11.12.1980, Blaðsíða 46

Við fórum til Rómar án nokkurs undir-
búnings. Þegar þangað var komið áttaði
ég mig á að móðir mín var jafn ókunnug í
þessari borg og ég. Hún kunni ekki einu
sinni á síma. Hún reyndi að hringja en
án árangurs. Það endaði með þvi að við
fórum inn á bar til að fá hjálp. Hún
ætlaði að ná í föður minn.
Hann vissi ekki hvaðan á sig stóð
veðrið. „Hvaðert þú aðgera i Róm?”
„Við viljum hitta þig. Sophia er nteð
mér. Hún vill gjarnan hitta þig. Hún er
fárveik.” Oft hafði hún reynt að blekkja
hann með veikindum. Það tókst i þetta
skiptið.
„Allt i lagi."sagði hann. „Viðskulum
hittast heima hjá möntrnu.”
Amma min var lilið glöð að sjá okkur.
Hún var heldur kuldaleg, en bauð mér
glas af mjólk. meðan viðbiðum eftirsyni
hennar. Við sátum einar og biðunt.
Hann var ekki fyrr kontinn. en hann
sagði: „Þið getið ekki verið hér.” Svo
sagði hann: „Ég á enga peninga.” Hann
leit á ntig og sagði: „Mér sýnist hún ekki
vera neitt veik.”
Mamma sagði honurn i hvaða
erindunt við værum. Hann rauk upp:
„Kvikmyndir. Þú ert galin. Það er full-
komið brjálæði. Þú veist lítið hvaða
harka er i þessari borg. Hér er ekki
auðvelt að komast áfram. Hún er heldur
ekki svo falleg. Þú getur reynt. en ég
kem ekki nærri því.”
„Ég hélt bara, þet'ta er nú dóttir þín.”
sagði mamma, „að þú vildir hjálpa
henni að komast áfrant I lifinu. Hún þarf
að komast áfram.”
„Ef hún vill gera sig að fífli,” sagði
hann.
„Ég lét mér detta I hug að þú vildir
hjálpa eitthvað til,” sagði mamma. „Þú
hefur aldrei lagt svo mikið sem liru nteð
henni —”
„Ég á enga peninga. alla vega ekki til
þess að láta i svona vitleysu.
Kvikmyndaleikur! Þú getur hvað sem
þú vilt, en ég vil engan þátt eiga í þvi.”
Hann gekk ákveðinn aðdyrunum og rak
okkur út.
Aðra þekktum við ekki i Rónt, nema
frænku mína sem ég hafði aldrei séð.
Mamma hringdi nú i hana. Hún var jafn
kuldaleg, jafnvel áður en hún vissi
nokkuð um erindi okkar. Hún notaði
sama orðið, „brjálæði”, þegar hún
heyrði hvað við ætluðum okkur. Hún
reyndi að fá mörnntu til að taka næstu
lest til Pozzuoli. Eftir nokkurt þras fékk
mamma vilyrði fyrir að við mættum
gist^hjá henni i viku leigulaust, eftir það
yrðum við að gjalda henni leigu. Við
sváfum á dýnu i dagstofunni.
Þann tima sem við vorum hjá henni i
dagstofunni, gættunt við að fara ekki að
sofa fyrr en heimilisfólk var gengið til
náða. Við fórum á fætur fyrir allar aldir
og vorunt komnar út áður en aðrir voru
vaknaðir. Við fundum að við vorunt
ekki velkomnar. Farangur okkar var
Sophia
Loren
— ævi og ástir
í þessari bók segir Sophia Loren sjálf frá, en
frásagnir annarra tengdar efninu eru ofnar inn
í frásögnina. A. E. Hotchner skráði, en Páll
Baldvinsson þýddi. Það er Iðunn, sem gefur
bókina út.
lítill, svo ekki fór mikið fyrir okkur. Ég
var í svörtum kjól nótt sem dag. af þvi
mamma sagði að ég væri svo glæsileg í
svörtu.
Það kom i Ijós að Quo Vadis átti að
verða mannntörg mynd. Cinecitta var
full af fólki sem vildi fá vinnu. Þaðskipti
þúsundum. Leikstjórinn, Mervin Le
Roy, lét fólkið ganga hjá sér i röð. Svo
valdi hann þá úr sem honum þóttu
koma til greina. Þeir voru svo kallaðir í
viðtal til hans. Við mamma voru báðar
.valdar. Mamma sagði mér að svara
öllunt spurningum Amerikanans með
„yes”. „Sama hvað þeir spyrja þig.
brostu bara og segðu „yes". „Þelta gerði
ég. Ég brosti bara og jánkaði öllum
spurningum. Leikstjórinn komst að hinu
sanna þegar hann spurði mig um nafn
og heimilisfang og fékk ekkert svar nema
bros og „yes”. Hann lók þessu vel, en ég
fékk ekki^ hlutverkið sent hann hafði i
huga, þar sem það byggðist á nokkrunt
setningum á ensku. en við vorum báðar
ráðnar i aukahlutverk.
Við fórum og sögðum til okkar á stóra
tökusviðinu þar sem allir aukaleikar-
arnir voru samankomnir. Aðstoðarleik
stjóri kallaði upp nafn hvers og eins.
Hann kallaði „Villani” og mamma steig
fram. Hann kallaði „Scicolone” og ég
steig fram. Ég gekk upp að borðinu
hans, en þangað var komin einhver
kona. „Hvor ykkar heitir Scicolone?”
spurði hann. „Ég,” sagði konan. „Hvað
þykist þú vera?”spurði hún mig. „Hann
kallaði á Scicolone og ég er það.”
Ég gat ekkert sagt. Við stóðum þarna
framnti fyrir hundruðum leikara sem
allir hlustuðu á þetta rifrildi. Konan stóð
fyrir framan mig og horfði á ntig með
heiftarlegum svip. Það var dauðaþögn á
sviðinu. eins og taka væri að hefjast.
Skyndilega varð mér ljóst hver þessi
kona var. Þetta var stjúpa mín. Ég hafði
aldrei séð hana áður. Þetta var konan
sem faðir minn hafði búið með eftir að
mamma neitaði að koma til Rómar til að
losa hann undan giftingunni. Marnnta
hafði alltaf kallað hana móðurnafni,
Nella Rivolta hét hún. Mamnta talaði
illa um þessa konu. Og nú stóð hún hér
og æpti að rnér frammi fyrir öllu þessu
fólki. Bræðin sauð i henni. Þetta augna-
blik hlýtur að hafa verið erfitt fyrir þær
báðar, hana og móður mina. Þær höfðu
keppt um hylli sama mannsins. Nú sóttu
þær báðar um starf og dóttirin fylgdi
annarri. Mér var sama um eftirnafnið
Scicolone. Það skipti mig engu máli.
Stolti minu var ekki misboðið þó ég yrði
að taka annað nafn. Ég hefði eins getað
borið Villani-nafnið. Það skipti systur
mína meira rnáli. Hennar sjálfsálit
þarfnaðist þessa nafns. Mig skipti það
engu. Ég var borin i lausaleik. nafniðgat
engu um það breytt. Það var munurinn.
Aðstoðarleikstjórinn kom okkur til
hjálpar. „Scicolone. Sofia,” sagði hann
og lagði áherslu á skirnarnafnið.
46 Vlkan 50. tbl.