Vikan - 11.12.1980, Blaðsíða 28

Það var sjarmi yfir
stríðsárunum. Þá
klippti ég á daginn en
spilaði á kvöldin
þess að þið starfið að langmestu leyti í
höfuðstað landsins?
,,Kann að vera. Þó höfuni við á seinni
árurn farið I hljómleikaferðir urn landið.
Að rnörgu leyti er rneira garnan að spila
fyrir áheyrendur á landsbyggðinni. Við
sláuni þá á léttarí strengi. Eiginlega
missa Reykvíkingar af léttari efnisskrám
sem við höfum boðið landsbyggðar-
búum uppá.
Hljómsveitin fór hringferð um landið
árið 1977 og fékk þokkalega góðar
móttökur víðast hvar. í fyrra lögðurn við
aftur land undir fót og spiluðunt á
hverjunt staðnunt á fætur öðrunt fyrir
fullu Itúsi og fengunt frábærar viðtökur.
Sunts staðar var allt að 100% fjölgun
áheyrenda frá því 1977. Þetta var alveg
ógleymanleg ferð. Eitt allsherjar partí!
Að vori ætluni við að fara til Þýska-
lands og Austurrikis og halda tónleika
nteðal annars í Vínarborg og Gratz.
fæðingarstað Páls Pampichlers stjórn-
andans okkar."
Fyrirtækið fór á hausinn
Björn R. Einarsson hefur haft nokkur
afskipti af félagsmálum hljóðfæra-
leikara. Hann sat til dæmis urn skeið i
stjórn Félags íslenskra hljómlistar
manna og kirndi þegar það var rifjað
upp:
„Við vorum stórhuga strákarnir I þá
daga og stofnuðunt skóla. Félagið okkar
lók Breiðfirðingabúð á leigu fyrir starf-
senii skólans. en fljótlega kont í Ijós að
rekstrargrundvöllurinn var ekki
traustur. Fyrirtækið fór á hausinn og ég
hef lítið skipt ntér af félagsntálum síðan!
Tímarnir eru breyttir. Á þessurn tínia
gekk ekki að reka tónlistarskóla á vegum
FÍH eins og við ætluðum okkur. en
kaup hljóðfæraleikara var aftur á móti
vel viðunandi. Nú er félagið að hefja
rekstur skóla sent lofar góðu. en kaup
hljóðfæraleikara er dapurlegt."
Ætti að lögleiða hnefaleika á
ný
Engunt þarf að konta á óvart að
samtal okkar Björns hafi fram að þessu
snúist mest um tónlist og hljóðfæraleik.
Fram hjá því verður ekki komist ef á
annað borð á að tala uni það sem á daga
hans hefur drifið. En Björn hefur víðar
komið við sögu. Á stofuvegg á
Bókhlöðustígnunt hangir skjöldur sem á
eru festir nokkrir verðlaunapeningar.
Þeir ntinna á þann tíma er Björn æfði og
keppti í iþróttum.
„Ég tók þátt I fyrsta drengjameistara-
móti í frjálsum íþróttum sem hér var
haldið árið 1942. Þá keppti ég í 100
metra hlaupi og varð þriðji. Það var nú
allurárangurinn!
Utanbæjarmenn hirtu ntörg verðlaun
á rnótinu og ég man að maður bölvaði
þeim innilega! Þarna kepptu nokkrir
karlar sern síðar urðu frægir rnenn.
Tóntas Árnason kont af Austurlandi og
keppti I spjótkasti eða stangarstökki að
ntig ntinnir. Nú er hann orðinn
viðskiptaráðherra. Finnhjörn Þorvalds-
son keppti lika og fleiri ágætir ntenn.
Aðallega var það þó sundið sem ég
stundaði. Ég æfði og keppti í skriðsundi
fyrir Árntann. Og ekki má gleynta
hnefaleikununt. Árntann var nteð
sérstaka hnefaleikadeild. Ég boxaði i 3
ár og á þrjá verðlaunapeninga fyrir box.
Meira að segja tók ég þátt í að sýna box í
Rauðhólunum einu sinni og sú sýning
var kvikmynduð. Guðmundur Arason
þjálfaði okkur. en meðal þeirra sent
stunduðu „íþróttina” rneð ntér voru
Thor Thors og Hrafn Jónsson.
Hnefaleikar fengu snögg endalok á
íslandi eins og allir vita. Maður einn sent
hafði æft box lantdi lögregluþjón og þá
var íþróttin bönnuð.”
Ertu þá fylgjandi því að hnefaleikar
verði leyfðir á ný?
„Alveg eindregið! Boxið er ekki
hættulegri íþrótt en júdó og karate sent
ntenn æfa og keppa i hérlendis. Boxið
var vinsæl íþrótt og ntikið stunduð af
ungum jafnt sent gömlunt. Þetta var hin
besta likamsþjálfun. Við sippuðunt í
nokkrar minútur á æfingunt. lömdunt
og böðluðumst á sekkjum og hangandi
boltum. 1 hringnum eru boxarar með
hanska og geta ekki nieitt andstæðing-
inn.
Já, það ætti hiklaust að lögleiða
þetta.”
Túnþökuskurður á sumrin —
spilerí á veturna
Þegar ég fletti upp í síntaskránni fyrr i
vetur og leitaði að símanúmerinu hjá
Við Ólafur Gaukur
unnum saman eitt
sumar við að stand-
setja lóðir
Birni R. og Ingibjörgu á Bókhlöðu-
stignum sá ég ntér til furðu að á sama
stað er skráð fyrir síma fyrirtækið
TLJNÞÖKUR. Ég notaði tækifæri sem
gafst í samtalinu og laumaði spurningu
að viðmælanda mínum. Spurði hvort
hann verslaði með túnþökur?
„Túnþökurnar, já. Ég fór út i þann
bransa til að verða hraustur aftur,"
svaraði Björn og hló við.
„Ég vann einu sinni að sumarlagi við
túnþökuskurð hjá Gróðrarstöðinni
Alaska og datt I hug að fara sjálfur út í
þann bissness á sumrin mér til ánægju
og heilsubótar. Það varð úr að ég fór að
selja túnþökur og gat meira að segja
mm V** *
■ * .** fL /' j
Ijlflii i \