Vikan - 11.06.1981, Blaðsíða 14

Eftir Frid IngulstadTeikningar: Inge DrachmannÞýðandi: Sigurður Gunnarsson
STÚLKAN
FRÁ
MADA GASKAR
lega. „Ást okkar skal hún aldrei fá að
eyðileggja,” sagði hann ákveðinn. „En
mér þykir vænt um hvernig þú tekur á
þessu vandamáli og hvað þú ert tillits-
söm. Mér þykir alltaf vænna og vænna
um þig, Vanja.”
Þau voru þögul um stund og þrýstu
sér hvort að öðru. Þegar þau komu inn
ístofuna sagðiEllen:
„Já, mér datt strax í hug að það
mundi vera þú, Þorbjörn, fyrst Vanja
var svona lengi." Og svo hlógu þau öll.
Þegar Þorbjörn bjóst til heimferðar
seinna um kvöldið fylgdi Vanja honum
niður að girðingunni. Hann virtist enn
dálítið áhyggjufullur.
„Finnst þér ekki furðulegt,” sagði
hann, „að til skuli vera menn sem eyði-
leggja svona mikið fyrir sjálfum sér. Nú
er mamma ein heima og í svona æstu
skapi.”
„Hún getur sjálfsagt ekki gert að
þessu, Þorbjörn. Við verðum að reyna
að hjálpa henni."
Þorbjörn varð strax glaður og rólegur
á ný. Hann þrýsti Vönju ákaft að sér og
sagði af mikilli einlægni og hlýju:
„Lofaðu mér því, Vanja, að hvað sem
yfir dynur tilheyrum við hvort öðru og
að ást okkar fái enginn að eyðileggja.”
„Já, þvi lofa ég af öllu hjarta, Þor-
björn,” hvíslaði Vanja.
Næstu daga voru Vanja og Þorbjörn
eins oft saman og þau höfðu tækifæri til.
Á hverjum degi háði Þorbjörn baráttu
milli ástarinnar sem hann bar í brjósti til
Vönju og tillitsseminnar til móður
sinnar. Hún var þrátt fyrir allt móðir
hans og hún var alls ekki hamingjusöm.
Nú átti hann aðeins eftir að dvelja fáar
vikur heima að þessu sinni svo að hann
varð að reyna að vera eins umburðar-
lyndur og tillitssamur og hann gat. En
eitt var honum alveg ljóst: Vönju skyldi
enginn fá að taka frá honum. Hann
sagði frá því heima skýrt og skorinort að
hann ætlaði ekki og gæti ekki svikið
Vönju. Honum þættj vænt um hana og
það væri honum meira virði en nokkuð
annað. Hann reyndi allt sem hann gat til
að fá móður sína til að skilja þetta.
Hann reyndi líka oft að benda henni á
hve mikil ánægja það yrði fyrir þau öll
að búa saman og þá yrði hún ekki eins
einmana og hún hefði oft verið. En þetta
bar aldrei neinn árangur. Móðir hans
vildi ekki sjá neinn annan heima.
En fyrir þá sem þrá eru möguleikarnir
margfaldir, hugarflugið fjölskrúðugt og
sólarhringurinn virðist hafa fleiri stundir
en tuttugu og fjórar. Þau hittust oft
snemma morguns, á sumarkvöldum
þegar rökkva tók — já, á hvaða tíma
dags sem vera vildi ef tilefni gafst. Þeim
þótti vænna hvoru um annað með
hverjum degi sem leið.
Haustdaginn sem Þorbjörn fór í her-
þjónustuna var Vanja næstum óhuggandi. Í
sex vikur yrði hann fjarverandi og
kæmi ekki aftur heim fyrr en nýliða-
skólanum I Tromsey væri lokið. Þrá
hennar var þó aðeins lítilræði I saman-
burði við gleði hennar og hamingju yfir
því að tilheyra honum, að þau áttu
hvort annað og mundu siðar alltaf verða
saman. Hún hafði nóg að gera, var
raunar alltaf önnum kafin, þvi að hún
var ákveðin I að halda áfram með
frönskuna. Ætlun hennar var sú að ná
svo góðu valdi á þeirri tungu að hún
gæti seinnaj fengið atvinnu sem skjala-
þýðandi.
Vönju þótti ákaflega leitt að henni
hafði ekki tekist á þessum vikum að ná
vináttu móður Þorbjarnar. Hún hafði
reynt allt sem hún gat en án árangurs.
Móðir hans sýndi henni ekki beina óvin-
áttu en hún leiddi hana algjörlega hjá
sér, lét sem hún hreint og beint vissi ekki
að hún væri til. Frú Staverud hafði
aldrei boðið henni heim en hún hafði
heldur aldrei sagt neitt óvinsamlegt eða
niðurlægjandi við hana eða um sam-
band hennar við Þorbjörn. Hún vildi
víst bara ekki vita að Vanja væri til.
Oft hugsaði Vanja um hve mikils virði
það værí ef hún gæti öðlast vináttu frú
Staverud, talað við hana um hann sem
þær elskuðu báðar, reynt að láta sér
þykja vænt um hana, reynt að skilja
hana. En eins og nú var ástatt var stóra
húsið handan girðingarinnar lokað. Þaí
var barmafullt af unaðslegum minning'
um sem hún hafði eignast þar rheð Þor
birni. En nú mátti hún ekki koma þang
að, aðgangur var bannaður. Henni féll
þetta mjög illa þar sem það var heimili
Þorbjarnar. En við þessu var ekkert að
segja, hún mundi aldrei fá þar neinu um
þokað.
Bréfin milli Tromseyjar og Gömlu-
götu komu reglulega, oft löng og eldheit
ástarbréf eins og ungum elskendum er
tamt. Fyrstu dagarnir voru lengstir og
erfiðastir, urðu að vikum að dómi
Vönju. Bréfin urðu líf hennar og hugg-
un þennan langa tíma. Þau áttu bæði
létt með að skrifa og fundu því fljótt að
þrátt fyrir fjarvistir gátu þau lifað fyrst
þeim tókst að tjá hug sinn af slíkri ein-
lægni í bréfum. Og í huganum voru
raunar engar fjarlægðir til.
Kvöld eitt kom Vanjaskyndilegaheim
úr frönskutíma með töluverðan höfuð-
0HITACHI
MYNDSEGULBÖND - VHS KERFI
VERÐ KR.: 16.775.-
VILBERG & ÞORSTEINN
LAUGAVEGI 80
SÍMAR: 10259 & 12622
14 Vikan 24. tbl.