Vikan - 11.06.1981, Blaðsíða 24

Höfundur: Jane Gordon-Cumming
Skemmtiferö á húsbáti? Að líða rólega
áfram milli blómskreyttra bakka og
þurfa ekki að gera neitt nema opna
vatnshlið af og til eða skreppa inn á
skrítna krá til að fá sér bita . . . Það var
ekki dónalegt! „Já, ég vil gjarnan konta
með, Sue," sagði ég.
„Mike, vinur Barneys, kemur líka. Jill
„Gott. Þá finnst mér ég ekki vera
umsjónarkona!"
Sue og Barney eru trúlofuð og fátt er
leiðinlegra en vera þriðja hjól undir
vagni. Mér leist vel á Mike.
Báturinn var eins og ég hafði búist
við. Sue og Barney voru kontin en Sue
var hálffeimnisleg.
„Ég er hrædd um að Mike komi með
vin sinn — konu," sagði hún. „Það er
lika ágætt því að þá erum við fimm unt
útgjöldin." flýtti hún sér svo að bæta
við. „Annars verðum við sex — hún á
litla dóttur."
„Er nóg pláss um borð?"
„Já, já. Það er svefnpláss fyrir scx hér.
Hún er ekkja," bætti Sue við.
„Ég skil,” sagði ég lágt.
„Maðurinn hennar fórst af slysförum
fyrir tveim árum og skildi hana eftir rneð
barnið. Er þaðekki voðalegt?"
Ég var sammála. Við létum þær t'á
bestu rúmin og fórum að búa til matinn.
Siðan sýndi Sue mér bátinn: lítinn
borðsal. sem Barney og Mike sváfu i.
agnarlítið eldhús, klefa með mjóum
kojunt lianda okkur Sue og heldur stærri
klefa fyrir ekkjuna og barnið. í skutnum
var líka sóldekk með legustólum.
GESTiRNIR koniu klukkan sex. Fyrst
birtist litla telpan — stóreyg og svarteyg
en mögur — svo ekkjan, föl en feitlagin.
og,Joks Mike, sent var eldri en við.
döklhærður og i útprjónaðri peysu.
Ekkfan hét Margareten litla telpan Lisa.
Hún var átta ára og borðaði ekki karri
rétti. .
4«
V. ð#n við borðuðum töluðu Mike og
Barr. ^unt Bolinder vélar og eldsncytis
kaup og livað við kæmumst langt á viku.
Við Sue vorum elskulegar við ekkjuna
og telpuna.
Margaret var bara laglcg á sinn
veiklulega hátt og rödd hcnnar var
lágvær og þreytuleg í samræmi við
útlitið. „Hefur jretta ekki verið erfiður
dagur, engillinn minn?” spurði hún
dóttur sína bliðlega en krakkinn sagði
ekki orð svo að við steinhættum að
reyna að koma henni til.
Mike var algjör andstæða
Margaretar. Hann var þróttmikill og
fjörugur þegar hann talaði við Barncy.
Vangasvipurinn var ákveðinn og festu
legur og ég gat vel skilið að Margaret
treysti á liann.
Eftir smástund fórunt við Sue að þvo
upp en Margaret lét Lísu fara að hátta.
Það verður skritið að búa um borð á
báti!” sagði hún brosandi þegar hún
gekk fram hjá okkur. Við þvoðunt upp í
agnarlitlum vaski sem ekkert afrennsli
var í. „En alit frí er betra en ekkert!"
Margaret var ekki kontin á fætur
þegar við lögðunt af stað næsta morgun.
Mike stóð við stýrið og Sue og Barney
ætluðu að ganga meðfram sikinu og
opna vatnslokurnar. Ég settist á þilfarið
meðgóða bók.
Það var unaðslega friðsælt þarna —
vélardyt. nn eins og tónlist undir
spegilmyndu um í dimmu sikinu.
Allt i einu h.yrði ég eitthvert Itljóð
fyrir aftan mig og sá Lisu sent var að
koma út úr borðsalnum.
„Halló," sagði ég brosandi. „Það cr
fallegt hérna uppi."
Hún gekk til mín og leit niður i
vatnið. „Mantma er ekki komin á
fætur."
„Nei, ætli hún sé ekki þreytt eftir
ferðina."
,,t>ctta var ekki erfitt ferðalag," sagði
Lísa. „Mike frændi ók okkur hingað.
Hann á hraðskreiðan bil. Við fórum
hundrað niílur á klukkustund."
„Ég skil vel að mamma sé þreytt!"
„Mér finnst gaman að aka hratt,"
sagði Lisa og leit illilega yfir síkið.
Báturinn sigldi með fjögurra mílna
hraða.
„Það fer enginn hratt á húsbáti,"
sagði ég. „Þá myndi allt vatnið undir
bátnum flæða upp á bakkana og hreiður
ísfuglanna og hús vatnavalskanna
brotna undan straumnum."
Lisa flissaði. „Sama væri mér."
Ég fór aftur að lesa.
Stelpan sat á móti mér, hallaði sér yfir
borðstokkinn og lét fingurna strjúkast
við vatnið. „Komdu i mömmuleik."
„Nei, ekki núna."
„Égá engan pabba."
Ég andvarpaði. „Ég veit það."
„Ég skal vera mamman og þú mátt
vera stelpan mín. Mike frændi má vera
pabbinn."
I leiknunt var annaðhvort verið að
vekja einhvern og koma honum á fætur
eða hátta hann og svæfa, en Lisa var
alltaf að laga til. Stundum var ég víst
óþekk en ég setti takmörkin við það að
hún mætti slá mig.
Klukkan ellefu var ég bæði búin að
ganga I skóla og fara til læknis, og alltaf
var ég jafnauðmjúk og ómöguleg svo að
ég ákvað að gera uppreisn.
„Gefðu mömmu kaffisopa," sagði ég.
„Hana langar ekkert I kaffi."
„Mig langar i kaffi.”
Ég hitaði mér kaffi og sendi Lisu inn
til Margaretar meðan ég fór með
bollann til Mike. „Það er erfitt að ná í
þig," sagði ég striðnislega.
„Það borgar sig," svaraði hann bros
andi og tók við bollanum.
Ég var fljót að hugsa mig um.
Kannski gæti ég losnað við Lisu ef ég
væri þarna kyrr. „Heldurðu að ég rnegi
reyna aðstýra?"
„Auðvitað," sagði hann og hjálpaði
mér inn. „Er þér farið að leiðast?"
„Nei-ei!"stamaði ég. Ekki mátti hann
gruna að ég væri að flýja undan smá-
krakka. „Margaret er ekki komin á
fætur og mér fannst að þetta væri ágætis
tækifæri til að . . . ég á við að nú sér
enginn hvað mér gengur það illa ..."
„Liggur aumingja, elsku Margaret
enn fyrir?” spurði Mike. „Hún hefur
gott af ferðalaginu."
Ég tautaði eitthvað til samþykkis.
„Lisa líka," bætti hann við. „Hún er
svo einmana. Það verður gott fyrir hana
að umgangast annað fólk.”
Ég skipti um umræðuefni. „Stýrir
maður með þessu?"
Það ætti að vera auðvelt að stýra skipi
en svona bátar eru ekki réttbyggðir og
það þarf að snúa stýrinu til hægri ef
maðurætlartil vinstri.
Mike sagði að það væri svona á öllunt
skipum en ég trúði honum ekki. Ég á við
að mér fannst þetta ónauðsynlega
flókið.
Ég skemmti mér vel þrátt fyrir erfið-
leikana. Mike hélt þéttingsfast um
höndina á mér þegar ég var að sigla of
nálægt bakkanum og hann hótaði að
henda mér fyrir borð ef ég kallaði
„lunningar" annað en lunningar. Þaðer
vist ekki sjómannamál að tala um borð-
stokk. Kannski var engin ástæða til að
kenna í brjósti um Margarel eftir allt.
HÚN var komin á fætur þegar við
fórum niður að borða. „Svo þarna ertu.
Jill. Lisa sagði að þú hefðir horfið orða
laust. Við héldum að þú hefðir fallið
fyrir borð." Hún brosti tilgerðarlega.
„Ég vissi ekki hvað átti að vera i
matinn," hélt hún áfram, „svo að ég var
ekkert að fara I eldhúsið."
„Það skiptir engu máli," sagði Sue.
„Viðsjáum um matinn, Margaret."
Við fengum okkur kalda skinku og
salat og eplavin með uppi á sóldekkinu.
„Þú átt að vera barnið og ég skal mata
þig." sagði Lísa vongóð.
„Ekki striða Jill, elskan," sagði
Margaret brosandi en bætti svo
hvíslandi við: „Það er svo gott að Lísa
skuli finna að einhver má vera að þvi að
hugsa um hana! Eftir að hún missti
pabba sinn . . . ég veit að þið skiljið ntig.
Mike er henni afar góður, auðvitað."
Hún leit ástúðlega á hann. „En ekkert
jafnast á við föður." Hún brosti veiklu-
lega og allir brostu samúðarbrosi á móti.
„Ég ætla að labba meðfram bakk
anum I dag," sagði Lísa þegar við
bjuggum okkur undir að leggja aftur af
stað. „Komdu meðmér, Jill."
„Já, Jill gætir að þér, elskan. Láttu
hana nú ekki detta I sikið.” Síðustu
orðunum var beint til mín.
„Ég . . . ég ætlaði að þvo upp . . .”
sagði ég til reynslu.
„Nei, alls ekki,” svaraði Sue. „Farið
þið bara og skemmtið ykkur nú vel."
Ég leit vonleysislega umhverfis mig.
„Ætlar enginn að koma með?
Margaret?"
„Nei, ég verð um borð," svaraði
Margaret.
„Hvað eigum við að leika núna?”
spurði Lísa ánægð um leið og við vorum
komnarfráborði.
„Hvað með að leika hvorki eitt né
24 Vikan 24. tbl,