Vikan - 11.06.1981, Blaðsíða 17

Framhaldssaga
hvers vegna hún hafði ekki heyrt neitt
frá honum svo lengi. Hún smeygði sér i
morgunsloppinn og inniskóna og gekk
siðan niður til að ná í umslag i skrifborði
pabba.
Þegar hún var komin niður i stofuna
nam hún skyndilega staðar vegna [tess
að hún heyrði óvæntar og háværar sam-
ræður frammi i eldhúsi. Hún heyrði
strax að þetta voru raddir foreldra
hennar en henni kom mjög á óvart að
þau töluðu svona hátt og voru svona
æst. Hún gat ekki betur heyrt en að grát-
hreimur væri i rödd mömmu. Vanja ótt-
aðist að eitthvað alvarlegt hefði komið
fyrir og gekk því inn i borðstofuna til að
spyrja hver ástæðan væri. Þá heyrði hún
móður sina segja með hárri og örvænt-
ingarfullri rödd:
„Nei, Áki, Þorbjörn er ekki þannig.
Ég neita alveg að trúa því.”
Vanja stirðnaði af skelfingu, gat
hvorki hreyft legg né lið, reyndi aðeins
að hlusta á hvað þau sögðu. Faðir
hennar virtist rólegur en var þó greini-
lega mikið niðri fyrir er hann sagði:
„Ertu viss um að þú hafir ekki mis-
skiliðhana, Ellen?”
„Það kemurekki til greina,” sagði hún
hálfgrátandi. „Staverud hefur verið í
verslunarferð norður í landi og kom við í
Tromsey. Þá hafði hann
verið þar með Þorþirni eitt kvöld og
STÚLKAN
FRÁ
MADA GASKAR
fengið staðfest það sem Þorþjörn hafði
skrifað heim. Hann hafði ekki komið sér
að þvi að segja Vönju frá því, af því að
hann vissi hvað hún mundi taka það
nærri sér. Frú Staverud var manneskju-
legri en ég hef nokkru sinni séð hana.
Svo virtist sem henni þætti þetta veru-
lega leiðinlegt vegna Vönju.”
„Það er ekki líkt Þorbirni að vera
huglaus,” sagði Áki ákveðinn. „Það er
eitthvað meira en litið bogið við þetta."
„Nei, Þorbjörn er ekki huglaus en
hins vegar veit hann mæta vel hvernig
Vanja er og hvernig hún mundi taka
þessu. Og hvað sem þessu líður er ég
sannfærð um að honum þykir enn vænt
um hana."
„Heldur þú að það sé vegna erfiðleik-
anna heima, sem hann hefur átt við að
striða í sumar, að honum hefur snúist
hugur?”
„Undir niðri er ég alls ekki viss um að
þessu sé þannig varið — að honum hafi
snúist hugur.”
„Hvaðáttu við?”
„Ég veit ekki hvað segja skal, Áki...
En þetta var allt eitthvað svo óljóst hjá
henni. Hann átti að vera tekinn saman
við aðra stúlku og svo óð hún elginn um
allt það sem hún hefði gert fyrir
Þorbjörn til þess að ala hann vel upp og
fjölmargt fleira sem ég skildi hreint
ekkert í.”
„Þetta styður þá líka ákveðið það sem
ég hef sagt um Þorbjörn. Ég hef alltaf
verið viss um að Vanja gæti treyst
honum."
„Já ... já ... og ... og ég var það
lika,” sagði Ellen grátandi.
Vanja hafði staðið hreyfingarlaus og
hlustað á allt samtalið. Nú sneri hún sér
við og gekk ósjálfrátt, eins og í leiðslu,
upp á aðra hæð aftur. Hún var hvorki
reið né sorgbitin, vissi raunar um stund
hvorki i þennan heim né annan. Ef til
vill var bara þungu fargi af henni iétt við
að fá svar við óljósum ótta, illum grun
sem hafði alltaf níst huga hennar.
Þorbjörn var farinn. Hann hafði
dregið sig til baka áður en það varð of
seint. Hafði hún ekki alltaf búist við
þessu? Allir vissu að hún var ekki hvit.
Hann hefði getað eignast þeldökk börn.
Móðir hans hataði hana. Þurfti hann að
hafa nokkrar fleiri ástæður? Það var
heimskulegt að vera að koma með ein-
hverjar andstyggilegar ábendingar um
ótryggð. Þorbjörn var ekki ótrúr. Hann
hafði bara blátt áfram farið sína leið.
Svoeinfalt var það.
Hún settist upp í rúminu, sat þannig
hreyfingarlaus og horfði fjarrænu,
stjörfu augnaráði út í bláinn. Þannig sat
hún þegar Áki og Ellen komu upp til
hennar nokkru seinna og þannig sat hún
meðan Ellen grét og Áki gerði klaufa-
lega tilraun til að segja nokkur huggun-
arorð sem voru dæmd til að verða árang-
urslaus. Það var Vanja sem að lokum
klappaði róandi á hönd móður sinnar og
bað þau að taka þetta ekki svona nærri
sér.
En Ellen og Áki voru áhyggjufyllri en
nokkru sinni fyrr þegar þau að lokum
gengu til náða.
Næsta stöð er Sandefjord? Vanja
hrökk við þegar hún heyrði rödd um-
sjónarmannsins og fór strax að búa sig
undir að fara úr lestinni. Siðustu mínút-
urnar, áður en lestin rann inn i stöðina,
var hún óróleg og kvíðafull og raunar
alls ekki vel frísk. Þreytandi ferð var
loksins lokið og Vanja bar töskurnar
sínar tvær í áttina að næstu leigubifreið.
Stundarkorn var hún alveg að því komin
að fara inn í stöðvarbygginguna og
panta aftur far til Oslóar. En svo varð
henni hugsað til siðustu daganna heima,
sem voru alveg óbærilegir, og hélt því
ákveðiðaðleigubifreiðinni. i
Framh. i ncesta btadi. , Li
þá eru þad vorverkin í gardinum
verkfærin
einnig mikið
úrval gróðurhúsa
2SA
A
WM

rnttm
24. tbl. Vikan 17