Vikan - 11.06.1981, Blaðsíða 15

Framhaldssaga
verk og áberandi köldu. Morguninn eftir
var hún með háan hita og í hálfgerðu
móki. Svo virtist sem hún hefði fengið
vonda inflúensu þar sem hana verkjaði i
skrokkinn og hitinn var hár. Hún varð
þvi að liggja i rúminu í nokkra daga og
var alltaf svo miður sín að hún treysti
sér ekki einu sinni til að skrifa bréf. En
þegar hún hafði fengið tvö bréf frá Þor-
birni án þess að hafa skrifað honum varð
hún svo hrædd um að hann yrði óró-
legur hennar vegna að hún pindi sig til
að skrifa honum fáein orð.
Ellen bauðst til að fara með bréfið i
póstinn siðdegis. Nú vildi þannig til að
þennan dag var versta veður, hellirign-
ing og hvassviðri. Þegar aðstaða hennar
leyfði fór hún svo í regnkápu sína og
vaðstigvél, stakk bréfinu í vasann og
lagði af stað. En veðrið var ennþá verra
en hún hafði búist við. Hún var ekki
komin nema stutt áleiðis þegar hún var
orðin holdvot. Hún nam staðar um
stund, bretti kragann upp yfir eyrun og
bjóst síðan til að halda upp Gömlugötu.
Sá hún þá allt í einu, sér til mikillar
undrunar, að frú Staverud var einnig úti
í þessu illviðri og á leið upp eftir. Ellen
hafði hugsað sér að flýta för sinni eftir
mætti en sá nú að það væri ókurteisi af
hennar hálfu að strunsa fram hjá frú
Staverud. Auk þess vildi hún gjarna
sýna henni fulla vinsemd.
„Góðan dag, frú Staverud,” sagði
hún. „Þér eruð þá líka úti í þessu hræði-
lega veðri?”
Frú Staverud svaraði kuldalega en
hratt henni þó ekki aiveg frá sér eins og
Ellen hafði búist við. Þær héldu áfram
og spjölluðu saman þó að Ellen hefði
raunar oftast orðið. En þegar þær höfðu
gengið saman um stund og frú Staverud
heyrði að Ellen væri aðeins að fara með
bréf á pósthúsið bauðst hún til að fara
þangað með það fyrir hana þar sem hún
ætti einmitt leið þar um, þá losnaði hún
líka við að vera lengur úti í þessu vonda
veðri. Ellen þakkaði boðið og þáði það.
Henni þótti vænt um að geta flýtt sér
heim til Vönju. Læknirinn hafði gert ráð
fyrir að koma fljótlega og þá vildi hún
gjarna vera viðstödd.
Rétt í því er hún kom að garðshliðinu
stansaði bíll fyrir utan og Berntsen lækn-
ir steig út, rólegur og öruggur að vanda.
Það gladdi Ellen mjög að sjá hann. Hún
hafði verið mjög óróleg vegna Vönju
þessa daga þar sem sótthitinn rénaði
ekki. Hún var strax öruggari þegar hún
sá gamla, góða heimilislækninn þeirra.
En Berntsen læknir var áhyggjufullur
þegar hann hafði skoðað Vönju. Hann
sagði að hún væri með vonda lungna-
bólgu og kvaðst ætla að reyna að koma
henni inn á sjúkrahús eins fljótt og hann
gæti.
í marga daga var Vanja svo veik að
hún var alltaf með hálfgerðu óráði. Það
var fyrst á annarri viku sjúkrahússvist-
arinnar að batinn fór að gera vart við sig
en þó aðeins mjög hægt. Ellen heimsótti
hana á hverjum degi og sat lengi hjá
henni. Fyrstu dagana spurði hún aldrei
eftir bréfi frá Þorbirni þar^em hún var
svo veik. En þegar henni nafði batnað
svo mikið að þær mæðgur gátu farið að
tala saman að nýju lét Vanja i Ijós þá
skoðun að henni þætti bara vænt um
meðan Þorbjörn fengi ekki að vita að
hún væri veik.
En þegar Vanja hafði veriðrúma viku
á sjúkrahúsinu spurði hún mömmu sína
alltaf, í hvert sinn er hún kom, hvort
ekki hefði borist bréf frá Þorbirni. Þvi
miður varð Ellen alltaf að svara því neit
andi og henni duldist ekki að vonbrigði
Vönju voru mikil og vaxandi með
hverjum degi sem leið. Að lokum fór svo
að Ellen kveið mjög fyrir að þurfa alltaf
að segja henni að enn hefði ekkert bréf
borist frá Tromsey. Hún reyndi að
hugga Vönju með ýmsu móti — brél'
gátu misfarist, það kæmi oft fyrir, ef til
vill hefði hann veikst eins og hún og þvi
ekki getað skrifað og ef til vill hefðu þeir
flutt á einhvern annan stað. Já, það var
margt sem gat valdið þessari töf. Vanja
vissi vel að Þorbjörn hefði skrifað ef
hann hefði getað en hún þráði svo heitt
að fá nokkur orð frá honum. Henni
fannst hver dagur óendanlega lengi að
líða og heitasta von hennar var sú að
móðir hennar kæmi með bréfið sem hún
þráði í næsta heimsóknartíma.
Þegar rúmar tvær vikur voru liðnar
fékk Vanja að fara heim af sjúkrahúsinu
en varð þó að liggja enn heinta nokkra
daga. Ennþá hafði ekkert bréf borist frá
Þorbirni. Á hverjum morgni, þegar póst
urinn kom, fór hún fram úr rúminu og
hljóp að glugganum til að fylgjast með
viðbrögðum móður sinnar. Vanja vissi
að hún yrði lika ákaflega glöð ef hún
tæki við bréfi frá Þorbirni.
En hver dagur leið af öðrum án þess
að nokkurt bréf kæmi og vonbrigðin
urðu sifellt meiri og meiri. Vanja hafði
fyrir nokkru byrjað á bréli lil hans. Itafði
skrifað fáeinar linur á hverjum degi. En
hún var óánægð með þetta bréf og var
að hugsa um að hætta við að senda það.
Að lokum fór þó svo að hún ákvað að
senda það, taldi það betra en ekki.
Það var komið fram undir kvöld.
Faðir hennar var þó víst ekki kontinn
heim ennþá, því að allt var svo hljótl
niðri. Umslög hennar voru þrotin og þar
sem hún hafði ákveðið að senda þetta
bréf hafði hún ekki þolinmæði til að biða
lengur. Hún fékk allt í einu ákafa
löngun til að koma bréfinu i póstinn, þá
hlaut hún að fá fljótt skýringu á þvi
24. tbl. Vikan 15