Vikan - 11.06.1981, Blaðsíða 48

Smásagan
Jón Örn Guðbjartsson stílfærði
Það átli að höggva niður Hallorms-
staðarskóg.
Komið hafði í Ijós i rannsóknum líf-
fræðinga hins opinbera að trjámaur
hafði gert innreið sína í skóginn og trén
felldu i nauð sinni lauf um mitt sumar.
Hálfdán skógarstjóri tók það ráð ásamt
ráðuneytismönnum að fella skóginn og
rækta að nýju upp þennan geysifallega
stað. Hálfdán sendi auglýsingu í
höfuðborgarblöðin þar sem hann óskaði
eftir dugnaðarforkum til að fella
skóginn. Slikt átti að gerast í akkorðs-
vinnu.
Hafnfirðingur rak augun i auglýsing-
una. Þar sem hann var atvinnulaus sá
hann sér leik á borði, hringdi í skógar-
stjóra og fékk vinnuna þann sama dag.
í sama blaði hafði Hafnfirðingurinn
séð auglýsta vélsög sem afkastaði
tuttugu sinnum meira en öxin. Hann tók
sér því vagn niður í Ellingsen
og spurði um eina slíka. Honum
ofbauð verðiðen hann sá fyrir sér fúlgur
af seðlum og skellti sér í kaupin. Kátur
og hress sat hann í rútunni austur í sveit
og sá fyrir sér gæfudaga, peningaaustur,
konur og vin. Hann hló með sjálfumsér
og hélt fast um vélsögina sína.
Fyrsta daginn i skógarhögginu vann
hann eins og berserkur og felldi trén eitt
af öðru. Um kvöldið korn hann kátur i
skúrinn sinn og brosti yfir góðu
dagsverki. Verkstjórinn spurði Hafn-
firðinginn hve niörg tré hann hefði fellt i
dag. Tuttugu og eitt svaraði hann og
brosti.
,.Þú ert nú meiri djöf. . . auminginn,"
sagði verkstjórinn, „bara tuttugu og eitt
tré. Varstu að lesa Andrés Önd inni i
skógarþykkninu meðan aðrir unnu?”
Hafnfirðingurinn sagði ekki neitt en
leit á vélsögina sina hissa yfir þessum
skammarorðum verkstjórans.
Hann ákvað að bæta sig. Daginn eftir
vaknaði hann upp fyrir allar aldir,
sleppti kaffinu og felldi tré til kvölds.
Hann kom heim lafmóður og af sér
genginn af þreytu.
„Ég ... ég felldi.. fjö .. fjörutiu trééé i
dag.”
„Hvurslags maður ertu eiginlega,
hvurn andskot. . ertu eiginlega að gera í
vinnutímanum? Felldir bara fjörutíu
tré? Það er bókstaflega engin nýting í
þér. Þú færð einn dag til að bæta þig."
Hafnfirðingurinn lognaðist útaf af
þreytu. Daginn eftir vaknaði hann aftur
upp fyrir allar aldir. Allan daginn vann
hann sem brjálaður maður, sleppti bæði
mat og kaffi og kom ekki í skúrinn sinn
fyrr en seint um kvöldið.
„Hvern djöfulinn hefurðu verið að
gera allan þennan tíma?” spurði
verskstjórinn fokreiður.
„É . .ég .. .ég hjó... áttatiu tré ... í..
i . . . dag,” sagði Hafnfirðingurinn nær
dauða enlífiafþreytu.
„Þú ert rekinn,” hrópaði verkstjórinn.
Hafnfirðingurinn
á Hallormsstað
Einhverra hluta vegna hafa ýmiss konar kynjasögur um
Hafnfirðinga fœrst í aukana og hinar fáránlegustu skopsögur
verið heimfærðar upp á þetta ágæta fólk. Þetta er víðkunnugt
fyrirbrigði, að sögur ákveðinnar tegundar séu heimfærðar upp
á ákveðna heimshluta, landshluta eða byggðarlög, án þess að
íbúar þeirra eigi þær skilið öðrum fremur. Nægir þar að minna
á Skotasögur og Molbúasögur, en auk þess hafa ýmis önnur
svæði orðið fyrir barðinu á frægð af þessu tagi.
Ekki ber á öðru en Hafnfirðingar sjálfir (eins og Skotar og
Molbúar) hafi gaman af og margir þeirra hafa reynst liðtækir
við að semja nýja Hafnarfjarðarbrandara. Og ekki vitum við
hvort þessi saga er þaðan komin eða ekki: Vitið þið af hverju
Hafnarfjarðarbrandararnir eru svona þunnir? Nei. Það er til
þess að Kópavogsbúar geti skilið þá.
Hér fylgir með stílfærður Hafnarfjarðarbrandari, sem ungur
maður hefur fært í smásögubúning og teiknað sjálfur með.
þaö er engin nýting i þér, burt með þig,
burt.”
Hafnfirðingurinn fór sár i burtu, tók
sitt hafurtask og hvarf í bæinn. Hann
fór strax og tók sér vagn niður i Elling-
sen, ruddist þar inn og skellti
vélsöginni á borðið.
„Það er engin nýting í þessu drasli,
þið hafið svikið mig svo að ég skal núna
fleygja henni í ykkur.”
„Má ég sjá,” sagði afgreiðslumaður-
inn og togaði í spottann á söginni og hún
fór i gang. BRRRRR BRRRRRR
Burrrrr. Hafnfirðingurinn leit hissa upp
og sagði: „HVAÐA HELVÍTIS
HLJÓÐERNÚ ÞETTA?”
48 Vikan 24. tbl.