Vikan - 09.07.1981, Blaðsíða 40

1. HLUTI
„Nafn?”
„Karl von Haaz.”
Maðurinn sem spurði spurninganna
var lágvaxinn með breiðar, kraftalegar
axlir; augun voru gáfuleg og hann horfði
ákveðinn á manninn sem stóð skammt
fráhonum.
„Þjóðerni?”
„Þýskur.”
„Hvar faeddur?”
„1 Miinchen.”
„Hvenær?”
„Sautjánda júní, nítján hundruð og
sextán.”
„Voru foreldrar þýskir?”
„Já.”
„Genguð þér í skóla í Munchen?”
„Já.”
„Gekk yður vel?” Spurningin rann
Ijúflega af vörum mannsins en einhvern
veginn vottaði fyrir ákveðni málsækj-
andans.
„Ég var talinn greindari en i
meðallagi.” Hávaxni maðurinn stóð
kyrr og hendur féllu að siðum. Hann var
dökkhærður og siðhærður, hörundið fölt
og kinnbeinin áberandi, þunnar varir
hans bærðust varla þegar hann talaði og
augu hans voru fölblá, óeðlilega ljós.
„Þér ólust upp I Múnchen um það
leyti þegar Adolf Hitler og Þriðja ríkið
voru við völd?”
Maðurinn kinkaði kolli. Augnaráðið
bar vott um leiða á þessum spurningum
en hinn maðurinn lét ekki á sér sjá að
hann fyndi fyrir því.
„Mér skilst að þér hafið gengið
snemma í Hitlersæskuna?”
„Já. Ég var fjórtán ára.”
„Fannst yður gott að vera í Hitlers-
æskunni?”
„Vitanlega.”
„Hvað gerði faðir yðar?”
„Hann var prófessor.”
„Hvað kenndi hann?”
„Nútimasögu.”
„Var móðir yðar á lífi þá?”
„Já.”
„Áttuð þér systkini?”
„Égátti systur.”
„Var hún eldri eða yngri en þér?”
„Ári yngri.”
FALSARINN
KOMITET GOSUDARSTVENNONI BEZ-
ONAPOSTI, eða K.G.B., er öryggismálastofnun
Sovétríkjanna. Hún ber ábyrgð á innra öryggi,
njósnurum erlendis og gagnnjósnurum. Net
hennar liggur um allan heim. Ein af deildum
hennar er Dezinformatsiya — deild falskra upp-
lýsinga. Markmið hennar er að grafa undan styrk
ogforystu Bandaríkjanna í heimi nútímans.
„Það er ekki sú lygi, sem hvarflar að manni um
stund, heldur hin, sem sekkur I hugann og
festir þar rætur, sem skaðanum veldur. ”
J FRANCIS BACON
1561 — 1626.
Maðurinn sem spurði spurninganna
hikaði andartak. Hann leit umhverfis sig
og sló blaðaströngli á lófa vinstri hand-
'ar. Hann breyttist í viðmóti; hann var að
skipta um aðferð. Hann talaði dræmar
og það var engu líkara en hann vægi og
mæti hvert orð.
„Herra von Haaz,” sagði hann glott-
andi, „mig langar til þess að fá það stað-
'fest í eitt skipti fyrir öll hvers konar
maður þér eruð. Mér skilst að þér hafið
fljótlega orðið æstur fylgismaður í Hitl-
ersæskunni, að þér hafið þegar í æsku
sýnt öll merki um þá grimmd sem var
undirstaða Þýskalands Hitlers. Eruð þér
sammála?”
Hávaxni maðurinn yppti öxlum.
Augu hans voru hálflukt, það skein
aðeins í hvituna. Hann svaraði engu.
„Neitið þér því að þér fóruð út sextán
ára að aldri með öðrum unglingum,
náðuð í aldraðan gyðing á heimleið úr
vinnu, lömduð hann og börðuð og skild-
uð hann eftir dauðvona? Getið þér
neitað því?”
„Nei,” svaraði von Haaz og það vott-
aði ekki fyrir tilfinningum í rómi hans.
„Þér rifust við foreldra yðar þegar þér
voruð sautján ára vegna þess að þeir
leyfðu sér að gagnrýna foringjann.
Getið þér neitað þvi?”
„Nei.”
„Hvað gerðuð þér eftir rifrildið?”
„Mér fannst það skylda mín að láta
Sicherheitdienst, deild Himmlers, vita
um ótryggð foreldra minna.”
„Hvað varð um þau?”
„Þau voru tekin þrem dögum seinna.”
„En systir yðar?”
„Þeir tóku hana líka.”
„Hafði þetta áhrif á yður?”
„Mér létti. Fólk með þeirra skoðanir
átti ekki heima í Þýskalandi.”
„Hvernig hefðuð þér brugðist við í
dag?"
„Eins.” Von Haaz opnaði augun til
fulls og leit beint framan í manninn and-
spænis sér.
„Vitið þér hvað varð um þau?”
„Foreldrar mínir voru skotnir. Ég held
að systir mín hafi verið send á hóruhús
fyrir hermenn.”
„Hvaðgerðist svo?”
40 Vlkan 28. tbl.