Vikan - 17.06.1982, Qupperneq 36

Höfundur: Berre Davis. Teikningar eftir Ragnhildi Stefánsdóttur.
FJÖGURRA
DAGA
MARTRÖÐ
Saga um ást, peninga,
mannvonsku og morð.
/
\
egar ég vaknaði aftur var
kolsvartamyrkur í herberginu.
Mér fannst eins og ég heföi sofið í
marga daga og höfuðverkurinn,
sem ég haföi verið með, var
horfinn. Hugurinn reikaöi aftur til
þessara hræðilegu augnablika úti í
vatninu en ég reyndi að víkja
hugsuninni frá. Ég mátti alls ekki
um þetta hugsa, síst nú þegar ég
var ein. Ég rétti fálmandi út
höndina til þess að kveikja á
lampanum en fann ekki hnappinn.
Á sömu stundu heyrði ég eitt-
hvað hreyfast í herberginu. Létt
fótatak einhvers sem læddist nær.
Ég settist upp skelfingu lostin og
reyndi að þrýsta mér eins langt
upp í horniö á rúminu og ég gat.
Hver er þetta? Oröin urðu til í
heilanum en urðu ekki annað en
veikt hvísl. Mér til varnar rétti ég
fram hendurnar í örvæntingar-
fullri tilraun til þess að verja mig
en á næsta augnabliki kastaði stór
og loðinn líkami sér yfir mig og
áköf tungan fór að sleikja
hendurnar á mér. Warrior! Kjökr-
andi gróf ég andlitið í feld hans.
Mér létti svo sannarlega. Einhver
— William — haföi látið sér detta í
hug að ég kynni að vakna um nótt-
ina og verða einmana og hafði
þess vegna skilið Warrior eftir hjá
mér.
„Nú skulum við vita hvort við
finnum ekki kveikjarann,” sagði
ég og hann svaraði með því að
sleikja mig í framan af mikilli
vinsemd.
Það var rétt til getið hjá mér.
William haföi sett Warrior inn til
mín um kvöldið.
„Svo að ungfrúin yrði ekki ein-
mana,” útskýrði frú Patterson
þegar hún kom upp með morgun-
verðarbakkann.
Hún hristi höfuöið neitandi þeg-
ar ég spuröi hvort eitthvað nýtt
væri að frétta af frú Manville.
„Þau höfðu samband við frönsku
lögregluna í gærkvöldi,” sagði
hún svo.
Þegar ég var búin að borða fór
ég fram úr en var svolítið völt á
fótunum. Ég hitti William og
Susan í bókasafninu. Sólin
streymdi inn í gegnum háa glugg-
ana og dansaði gáskafull á mynd-
inni af Ross. Ég vísaöi á bug öllum
mótmælum þeirra um aö ég færi á
fætur.
„Það er engin hætta með mig og
þegar ég er búin að þvo mér um
hárið verð ég eins og nýsleginn tú-
skildingur. En ég er því miöur
ekki með sjampó með mér.
Kannski þú...?” Ég leit spyrjandi
til Susan.
„Mikil ósköp,” sagði hún fljót-
mælt. „Annars er ég með miklu
betri uppástungu. Við hringjum í
ungfrú Caroline sem ekur hér um
og greiðir fólki eftir pöntun og er
þar að auki hreint furöuverk. Hún
getur að minnsta kosti haft ofan af
fyrir þér smástund.
Löngu síðar átti ég eftir að
minnast þessara oröa hennar sem
höfðu verið sögð án þess aö nokk-
uð sérstakt lægi að baki. En þessa
stundina hugsaöi ég ekki um
annað en það sem ég varð að
spyrja William um. Ég leit undan,
þegar hann horfði á mig, og ég
fann að mér hitnaði í kinnum þeg-
ar ég minntist þess að hann hafði
kysst mig kvöldið áðiír. Koss án
þess að hugsunin um Ross kæmist
þar nokkurs staðar nærri...
Það var eins og hann hefði ein-
hverja hugmynd um hvað ég var
að hugsa og rétti út höndina í átt-
ina til mín. Snertingin eins og
hleypti heitum straumi í gegnum
líkamann. „Komdu og sestu
niður,” sagði hann biðjandi.
„Viltu ekki fá þér svolítiö meira
kaffi?”
Ég hristi höfuðið yfir hversdags-
legum og meiningarlausum orð-
um hans og settist niður við hlið-
ina á honum í plussklæddan sóf-
ann. „Þú hefðir samt ekki átt að
fara strax á fætur,” sagði hann
áhyggjufullur. „Þú verður að fara
varlegar, Kristy.”
„Þaö var nú einmitt það sem ég
ætlaði að tala um,” sagði ég um-
svifalaust og velti fyrir mér hvort
angistin yrði til þess aö röddin
hljómaði hátt og hvellt eða hvort
mér fyndist þetta bara sjálfri.
„Ég datt ekki í vatnið í gær,”
sagði ég. „Einhver hrinti mér og
það aö yfirlögðu ráöi. Ég er að
reyna að ímynda mér, hver það
hef ur verið og hvers vegna ? ’ ’
„En....” Susan glápti á mig
eins og naut á nývirki.
„Það er stór kúla á hnakkanum
ámér,”bætti ég við.
Hendur Williams struku varlega
eftir hnakkanum. „Við hefðum
36 Vikan 24- tbl.