Vikan - 17.06.1982, Blaðsíða 38

ég biö afsökunar en allt...” ég
þagnaði og gat ekki haldiö áfram.
„Þetta hefur orðið þér ofraun,
allt saman,” sagði William
meöaumkunarfullur.
„Þú þarft ekki að afsaka þig.
Við skiljum þig svo vel.” Ég fann
að hann lagði handlegginn um axl-
ir mínar og var þakklát fyrir hve
hlýlegur hann var. „Hvað heföi ég
svo sem átt að vera að gera niðri
við ána nema ganga þar um,” hélt
hann áfram í hálfum hljóðum.
„Og guöi sé lof að ég skyldi ein-
mitt hafa verið þarna á þessu
augnabliki.”
Rossstarði stööugt á okkur frá
málverkinu og ég færði mig til
hliöar, full sektartilfinningar. „Þú
hefur að sjálfsögðu á réttu að
standa,” sagði ég blæbrigðalausri
röddu. „Þetta hlýtur að hafa verið
grein.”
En þegar ég kom upp í herberg-
ið mitt aftur og leit út um glugg-
ann sá ég pílviöargreinarnar bera
við himin líkastar tússstrikum.
Hvað svo sem William sagði höfðu
þessar greinar ekki getað teygt
sig fram og hrint mér út í.
U; NGFRU CAROLINE
kom um tvöleytið.
Hún var lítil og minnti helst á fugl.
Hún var með silfurlitað úfið hár og
piparkornsbrún augu. Höfuðið
hreyfðist í sífellu til og frá og hún
tiplaði iðin í kringum mig.
„Og hvernig viljum við svo hafa
þetta?” kurraði í henni með hálf-
gerðu nefhljóði. „Svolítið létt og
upp á við í toppinn? Eða hvernig
erum við vanar að greiða okkur? ”
Susan hafði sagt að ungfrú Caro-
line væri furðuverk og hún hafði
ekki verið að ýkja. Þó ekki væri
nema þetta konunglega „við” hjá
henni, þegar hún talaði við mig, og
ég sá þegar aö ég gæti skamm-
laust notað hana sem persónu ein-
hvers staðar í næstu bókinni
minni.
„Ungfrú Susan hefur sagt mér
frá óhappinu,” hvíslaði hún í trún-
aði á meðan hendurnar léku í hár-
inu, vöfðu það upp á rúllur og
stungu í þaö hámálum.
„Mikil óheppni var þetta, og það
í fyrstu heimsókninni hingað. En
stundum virðist allt ganga á aftur-
fótunum fyrir manni,” hélt hún
áfram.
„Og að hugsa sér að í fyrradag
kom hún til okkar á hárgreiðslu-
stofuna.”
Ég hnyklaði augabrýrnar þegar
mér varð ljóst að ég hlaut að hafa
misst eitthvað úr ræðu hennar.
„Hver þá?” spurði ég.
Hendur hennar hættu snöggt að
hreyfast og hún horfði á mig, aug-
un voru kringlótt af undrun. „En
þér hljótið að hafa heyrt talað um
bílslysið?” sagði hún og talaði nú í
fyrsta skipti nokkurn veginn eðli-
lega. „Það varð hér rétt fyrir of-
an, á veginum. Já, í gær og um
þetta leyti dagsins.” Hún and-
varpaði og setti síðustu rúlluna á
sinn stað. „Hún var einhver snjall-
asta leikkonan okkar og nú hrifin
burt í blóma lífsins.”
Það var eins og köld hönd tæki
um hjarta mitt. „Hvað hét hún?”
spurði ég og varirnar á mér voru
stífar. Ég vissi reyndar þegar
hvert svarið yrði.
„Alison MacDonald,” andvarp-
aði ungfrú Caroline tilfinninga-
laust. „Hún var svo falleg! Hún
Fjögurra
daga
martröð
hefði getað orðið stórstjarna.”
Hún setti hárnet yfir rúllurnar og
dró fram hárþurrkuna.
„Mér féll aldrei við Alison,”
sagði Susan. „En þetta er nú samt
agalegt.”
Ungfrú Caroline var farin á litla
ljósbláa bílnum eftir að hafa í
fljótheitum drukkið með okkur
kaffibolla og hún var ekki svo lítið
upp með sér yfir að hafa flutt mér
fréttina um Alison. Hr. Manville
hafði ekki látið sjá sig eftir
hádegisverðinn. Við William og
Susan vorum ein og ástæðulaust
var að draga lengur að spyrja
spurningarinnar sem brann í huga
mér.
„Nákvæmlega hvenær gerðist
þetta?”spurðiég.
vernda lakkið - varna r yði
Svartir og úr stáli. Hringdu í síma 44100.og pantaðu, þú færð þér svo
kaffi meðan við setjum þá undir.
\ Sendum einnig í póstkröfú.
ZZJbiikkver
Skeljabrekka 4. 200 Kópavogur. Sími 44100