Vikan - 17.06.1982, Síða 40

(fflwnaust h.f
W Siöumúli 7-9 —
Simi 8-27-22
daga
martröð
honum,” sagði ég reiöilega.
„Hvern annan þekkir þú með
skegg eins og hann?”
Ég hálfhljóp eftir götunni, hand-
viss um aö hann hlyti að hafa horf-
ið inn í einhverja aöra verslun, en
hann sást þó hvergi.
„Hafi þetta í raun og veru verið
Brent er hann áreiðanlega búinn
aö hringja til Waynewater,” sagði
William.
„Þá hringjum viö þangað,”
sagöi ég. Við fundum símaklefa á
götuhominu og ég stóð spennt og
beið á meðan William hringdi. En
það náðist ekkert samband.
„Símalínan bilaði fyrir hálf-
tíma,” sagði stúlkan í bilanatil-
kynningum. „Það tekur nokkra
klukkutíma að gera við bilunina. ”
„Hvað getum við þá gert?”
sagði ég vonleysislega við Willi-
am.
„Ekið heim, auðvitaö.” Hann
tók um axlirnar á mér en ég stóðst
freistinguna að láta undan. „Ef
þetta hefur verið Brent getur hann
vel hafa verið búinn að hringja áð-
ur en bilunin varð.”
ÞEGAR VIÐKOMUM
heim hafði hann
hins vegar alls ekki hringt. „Ég
ætla heldur ekki að sitja hér lengi
enn og bíða,” sagði Susan. „Strat-
ford er ekki London. Ef hann er
staddur í Stratford getum við
fundið hann.” Hún reis eirðarlaus
á fætur. „En hvers vegna kom
hann ekki beint hingaö í staðinn
fyrir að fara í bæinn? Ég skil þetta
ekki.”
William hristi höfuðið.
„Þetta hefur auövitaö ekki veriö
Brent. Þá hefðum við verið búin
að fá hann hingað heim fyrir
löngu.
Þetta hafði verið Brent, það
vissi ég fullvel. Tveir menn gátu
ekki veriðjafnlíkir.
„Ég ætla inn í bæinn, hvað sem
því líður,” sagði Susan tryllings-
lega. „Þetta hús er að gera út af
við mig.” Mér til undrunar sam-
þykkti William þetta án þess að
mótmæla.
Það tók okkur klukkutíma að
keyra á öll hótelin í Stratford en
enginn hafði þar skráðan gest að
nafni Brent Champlain.
„Þá hefur þetta líklega ekki ver-
ið hann sem þú sást,” sagði Susan
fyrir sér en samt gat ég ekki losn-
aö við óþægindatilfinninguna, sem
þessu fylgdi, og nálgaðist skelf-
ingu, sem fór vaxandi...
Endalausum ökrunum í kring-
um okkur fækkaði og smám sam-
an birtust fleiri trjágarðar
umhverfis einbýlishús, þar sem
ávaxtatrén svignuðu undan
ávöxtunum, en handan við trén
mátti sjá bregða fyrir litlum hús-
um í ljósum pastellitum. Velkom-
in til Stratford — vinalegu borgar-
innar! stóð á skilti viö veginn og
orðin voru líkust háði.
„Viltu fá þér glas eða kannski
eitthvaö annað?” spurði William.
Ain sást milli trjástofnanna hægra
megin við veginn og lengra í burtu
sá ég afleggjarann sem lá niður að
veitingahúsinu við vatnið. „Þaðer
hægt að fara á einhvern annan
stað,” sagði William og ég skildi
að hann hafði líka verið að hugsa
um Alison. En nú langaði mig ekk-
ert frekar en að komast aftur til
Waynewater. Það var eins og eitt-
hvað drægi mig þangað aftur.
Umferðin var orðin meiri, enda
tekið aö kvölda, og röð af bílum
mjakaðist hægt eftir aðalgötunni.
„Ég heföi átt að hafa hugsun á
því að fara frekar eftir einhverri
hliðargötunni,” sagði William
þegar við urðum aö nema staðar í
fjórða skiptið á skömmum tíma við
rautt ljós. Ég fann að hann var
oröinn óþolinmóður rétt eins og ég
sjálf. Ég horfði á fólkið sem
streymdi eftir gangstéttunum.
Þetta voru allt ókunn og sviplaus
andlit. Snögglega hrópaöi ég upp
yfir mig. Um leið og ljósin breytt-
ust og græna ljósið kom sá ég
kunnuglegan mann koma út úr
einni búðinni hinum megin við göt-
una.
„Drottinn minn dýri, þarna er
Brent. Stoppaðu!” Mér varö ljóst
að ég hlaut að hafa æpt þetta upp
yfir mig og ég var næstum komin
út úr bílnum áður en William tókst
að finna staö til þess að leggja við
gangstéttina. En hávaxni maður-
inn varhorfinn.
„Þér hlýtur að hafa missýnst,”
sagði William.
„Það er ekki hægt að villast á
niðurdregin. Draugalegt neonljós
lýsti upp andlit hennar. Það voru
dökkir baugar undir augunum og
úr þeim lýsti svo mikið vonleysi að
það skar í hjartað.
„Mér hlýtur að hafa missýnst,”
sagði ég en innst inni vissi ég að
svo var ekki. Þetta hafði verið
Brent. Mig verkjaði í höfuðið
vegna allra þeirra spurninga sem
ég ekki gat fengið svör við né skil-
ið. Illilegt gelt varð til þess að ég
hrökk í kút og á gangstéttinni sá
ég lítinn hund sem streittist í
bandinu sínu.
„Guð minn góður, hvernig
skyldi Bijou líða?” sagði ég og
skammaðist mín fyrir að hafa
ekki spurt um dýrið fyrr.
„Hún kemur heim ekki á morg-
un heldur hinn,” sagði William
hinn rólegasti. „Komiði nú, stúlk-
ur mínar. Þið lítiö báðar út fyrir
aö þurfa að fá einhverja hressingu
áður en við höldum heim á leiö.”
Hann ýtti okkur á undan sér inn
á næsta bar. Veggirnir voru
klæddir dökkri eik og þar voru
þægilegir básar fyrir gestina.
Ungfrú Caroline sat í einum
þeirra. Hún var þreytuleg að sjá
og greinilega einmana. Hún var
gjörólík dugmiklu konunni sem
tiplað hafði í kringum mig fyrr um
daginn. Það birti yfir henni þegar
hún kom auga á okkur. Það hefði
verið dónaskapur af okkur að setj-
ast ekki hjá henni og hún gladdist
greinilega yfir að við gerðum það.
Hún setti af stað gömlu talvélina
sína, með þessu konunglega „við”
og öllu saman, en nú fylltist ég
frekar meðaumkun en að mér
þætti það skemmtilegt. Ég reyndi
aö ímynda mér hvernig líf hennar
væri í raun og veru. Ég var svo
niðursokkin í hugsanir mínar að
ég tók ekki eftir neinu fyrr en hún
sagðiháttog snjallt:
„Og hann var ekki einu sinni
Englendingur, heldur
Ameríkani!” I munni hennar
hljómaði þetta eins og það hefði
verið næsta ótrúlegt.
„Hver?”
„Maðurinn sem hjálpaði mér
þegar ég datt fyrir utan vöruhús-
ið, auövitað. Það var svo geðsleg-
ur maður. Og það meira að segja
þótt hann væri skeggjaður,” bætti
hún við og gretti sig svolítið.
Susan glennti upp augun og
starði á mig. „Ekki þó með rautt
skegg?” spurðihún.
Ungfrú Caroline kipraði saman
augun svolítið hissa. „Hvernig
gátuð þér vitað það? Þekkið þér
hann? Ef svo er verðið þér að skila
til hans kveðju minni og þakka
honum enn einu sinni fyrir hjálp-
40 Vlkan 24. tbl.