Vikan - 10.02.1983, Qupperneq 15

FRAMHALDSSAGA
anir. Og ef svo væri gæti hún vel
skilið þaö, en svo var hins að
gæta. . .
Þegar hún kom aftur inn í dag-
stofuna sína náöi hún sér í síöustu
útgáfu af „Girl’s Guide”, fór út að
glugganum, hélt blaðinu upp að
ljósinu og fór að lesa lesendadálk-
inn án þess að meðtaka nokkurt
orð. Skyndilega greip hún andann
á lofti.
Kæra Gloria Cluff.
Eg á í erfiðleikum með nábúa
minn á loftinu. Hann ónáðar
mig með plötuspilaranum. Eg
hef talaö um þaö við hann en
það gagnar ekkert. Gætir þú
ráðlagt mér. . .
Hún leit á úrið. Hér um bil þrjár
mínútur voru liönar síöan hún átti
þetta óhugnanlega samtal á stiga-
pallinum. Drunurnar að ofan
héldu látlaust áfram, læstu sig í
hana eins og kattarklær niöur úr
loftinu.
Allt og sumt sem ég hef áorkað,
hugsaði hún eymdarlega með sér,
er að tífalda erfiðleikana. Nú
hættir hann aldrei.
I örvæntingu þreifaði hún eftir
útiskónum, sem voru snyrtilega
settir undir stól, og í því hætti
hávaöinn.
2. KAFLI
„Og síðan,” sagði Lindy við
hinn skilningsríka herra Barker
sem sat hinum megin við skjala-
skápinn, „hef ég alls ekkert verið
ónáðuð, guði sé lof. Grafarþögn.”
„Það borgar sig alltaf að koma
svona löguðu frá sér, tala um
það,” sagði hann með áherslu.
„Fólk nú á tímum gerir of mikið
að því að sætta sig við hlutina.”
„Eg er hrædd um að ég geri þaö
sjálf. Mér finnst svo leiöinlegt að
valda uppistandi.”
„Samt gastu þetta á laugar-
daginn.”
„Þaö var bara um tvennt að
velja, tala um það eða verða
vitlaus.”
„Eg skil hvað þú átt við. ”
„Og auk þess,” bætti hún við og
lokaði skjalaskápnum, „gat þetta
varla talist uppistand, alveg
þveröfugt ef nokkuð var. Eg hélt
satt að segja að ég hefði slegið
algert vindhögg eða jafnvel gert
illt verra. Eg ætla ekki að lýsa því
hvað mér létti þegar hann
skrúfaði fyrir. Það var eins og
þegar tannpína hættir snögglega.
Eg gat varla trúað mínum eigin
eyrumalla helgina.
„Grísk tónlist, eða hvað?” sagði
herra Barker hugsandi. „Hvaö
heitir þessi nábúi þinn? ”
Eg hef ekki hugmynd um það,”
viðurkenndi hún. „Kannski
Theodopolis. Hann sagði mér þaö
ekki og nú hef ég ekki sérstakan
áhuga.”
A leiðinni heim kom hún við í
kjörbúð, keypti kartöflusalat með
lauk og bætti síðan við andalifrar-
LEIKSOPPUR
kæfu, hálfpundi af kröbbum og
sneiö af ostaköku með kirsu-
berjum. Hún gerði að garnni sínu
við gjaldkerann á leiðinni út og
fannst hún hafa bruðlað þó
nokkuð.
„Get ekki að þessu gert. Ætti
frekar að passa upp á kaloríurn-
ar.”
„Er nokkur þörf á því, góða
mín? Mér sýnist ekki að þú þurfir
aö hugsa um línurnar. Attu von á
sérstökum gestum í kvöld? ”
„Nei,” sagði Lindy og setti
varninginn í plastpoka, „engum
sérstökum.”
I staðinn fyrir að taka strætó
gekk hún þessa tæpa þrjá kíló-
metra heimtilsín.
Með þessu fannst henni að hún
ætti skilið helminginn af ostakök-
unni í kvöldmat. Hinn helminginn
og andalifrarkæfuna ætlaði hún að
geyma til morguns. I kvöld skyldi
hún hafa krabbann og kartöflu-
salatið. Hún yrði upptekin alveg
fram til klukkan átta við aö undir-
búa þetta, en þá átti að byrja dag-
skrá í sjónvarpinu sem lofaði ef
ekki góðu þá að minnsta kosti ekki
skaðlegu. Fyrsti hluti sakamála-
myndar sem sýnd hafði verið árið
áður en var endursýnd til aö fylla
upp sumardagskrána. Eflaust
yrði þetta óttalegt fánýti. Það
fannst henni alltaf. En hún haföi
misst af myndinni síðast og var
reiöubúin að horfa á hana hleypi-
dómalaust. Hún vildi gjarnan
fylgjast með.
Þegar hún gekk inn í húsið hélt
hún opnum dyrunum fyrir roskinn
íbúa í númer 24 á jarðhæð sem var
á leið út í almenningsgarð með
Yorkshire-hundinn sinn. Ekki var
leyfilegt að hafa gæludýr í Ralp
Court en stjórn eignarinnar sá í
gegnum fingur með flest minni
háttar brot á reglunum, allt upp í
fílsöskur fannst Lindy. Hún beygði
sig niður til aö klappa spikfeitum
terriernum.
„ Þið ætlið út í göngutúr. ’ ’
Gamla konan leit aðdáunar-
augum á hundinn. „Hann finnur
alltaf á sér þegar hann þarf út,
ekki satt, Maxie? Getur verið
þreytandi stundum.”
„Þeim finnst gott að hreyfa sig,”
sagði Lindy. Hún hafði aldrei átt
hund.
Hún hélt áfram upp stigann með
pokann sinn og ákvað með sjálfri
sér að næst þegar þær hittust
skyldi hún spyrja konuna að nafni.
Þær voru búnar að búa í sama
húsi í meira en ár og hálfkjánalegt
að þekkjast ekki með nafni.
Ibúð númer 25 tók á móti henni á
sinn velviljaöa, syfjulega hátt eins
og lifandi vera sem var að vakna
úr dái. Þegar hún lokaði dyrunum
með fætinum fann hún fyrir
þessari venjulegu tilfinningu,
vellíðan blandinni einmanakennd.
Undarlega skörp tilfinninga-
blanda. Yfirgnæfandi var vissu-
lega ánægjan. Aðdáun hennar á
þessari íbúð líktist einna helst
ákefö hins stolta eiganda ásamt
ákveðinni varnarstöðu sem hún
var aö reyna að vinna bug á.
Undanfarið haföi hún veriö aö
bræða með sér að hafa smáboð
fyrir nokkra vini sína til að sýna
staðinn. Nú yröi hún að drífa sig í
það.
Hún bar pokann inn í eldhús og
tæmdi hann í ísskápinn áður en
hún fór úr skónum og gekk á
sokkaleistunum inn í stofuna til að
hengja frá sér golftreyjuna sem
hún hafði verið í þrátt fyrir hitann.
Alltaf gæti kólnað, ómögulegt aö
vita. Þegar hún var aö koma flík-
inni fyrir á stólbaki byrjaði tón-
listin.
Hún stirðnaöi í miðri hreyfingu
og stóð hálfbogin. Maginn virtist
fara kollhnís. „0, nei,” stundi
hún. Hún sá framan í sig í vegg-
speglinum og andlitiö var eins og
tungl í fyllingu.
Hávaöinn var eins mikill og
alltumlykjandi og fyrr. Enginn
hellenskur blær yfir honum núna.
I þetta skipti var þaö ótvíræður
kúrekatónn, fiðlugarg og fóta-
stapp ásamt frekri suðurríkjarödd
og hrópum til áherslu. Takturinn
virtist sleginn meö skotum úr sex-
tommu byssum.
Með vélrænum hreyfingum hag-
ræddi hún treyjunni eins og hún
vildi hafa hana áður en hún hörf-
aði yfir að gluggahliðinni, griða-
stað sem spjöll höfðu nú verið unn-
in á. Hún stóð fyrir framan sjón-
varpiö meö óbærilegan hjartslátt,
kreppta hnefana að síðunum og
starði á klukkuna.
Tuttugu og eina mínútu yfir sex.
Klukkan hálfsjö voru létt sönglög
á dagskrá, vinsæl klassísk dægur-
lög sem búið var að færa í stílinn
en þó ekki alveg að eyöileggja.
Henni fannst notalegt að hlusta á
þetta meðan hún átti við matinn.
Eftir níu mínútur myndi hún
kveikja á sjónvarpinu en aðeins
með því að hækka upp úr öllu
valdi. . .
Hávaöinn að ofan hljóðnaði.
Hún lét fallast í næsta stól. Þetta
var ókræsileg reynsla. A nokkrum
augnablikum virtist vandinn hafa
margfaldast og henni fannst hann
óyfirstíganlegur. En auðvitað
hafði þetta bara verið gleymska,
smámistök, gamall vani sem hann
svo leiðrétti strax og hann mundi
eftir kurteislegri beiðni hennar.
Skyndilega greip hana áköf
vináttutilfinning í hans garð.
Sennilega væri þetta ágætisnáungi
en óframfærinn. Stærð hans eða
öllu heldur smæð gæti átt sinn þátt
í því.
Aumingja maðurinn. Með
nokkrum oröum hafði hún dæmt
hans aöalhuggun úr leik, elektrón-
iska undrið sem hann hafði eflaust
eytt í stórfé. Ætti hann nú að rífa
þetta allt niður? Henni fannst
freistandi að hlaupa upp á loft
aftur. Engin ástæða til að losa sig
viö græjurnar mín vegna. Við
skulum mætast miðja vegu, gera
tilraun, finna út hæsta þolanlega
styrkleikann. . .
Þetta var ekki svo góö hug-
mynd. Ekki gallalaus, því miður.
Horfast yrði í augu viö stað-
reyndir. Ibúðablokkir með
mörgum litlum einingum voru
einfaldlega ekki hannaðar sem
diskó-staðir. Við því var ekkert aö
gera. Niðurbældur styrkur var í
sjálfu sér mótsögn. Ef einhverjum
fyndist tónlist eiga að vera eins og
þegar Concordþota hefur sig til
flugs þá var engin furða þótt sá
hinn sami færi yfir markið. Hér
var annaðhvort um allt eða ekkert
aðræða.
Samt sem áður var þetta hálf-
gerð synd. Hún opnaði sjónvarpið
og raulaði með kynningarlag þátt-
arins á meðan hún bjó til matinn.
Flottur matur. Hún óskaði aö hún
hefði boðið einhverjum að njóta
hans með sér. En hverjum? Þá
sjaldan hún hafði hert sig upp í að
bjóða einhverjum á skrifstofunni
höfðu allir verið uppteknir. Litli
maðurinn uppi hefði kannski orðið
glaður yfir góðri máltíð, hugsaði
hún og kímdi. Honum veitti ekki
af.
Um hálfellefu, þegar hún var
tilbúin í rúmið, hófust drunurnar
að nýju. Hún beið þess vongóð aö
fljótlega linnti. Eftir nokkrar
mínútur breyttist vongleðin í
örvæntingu. Nú mátti greinilega
þekkja tónlistina. Söngvar úr
6. tbl.Vikan 15