Vikan - 10.02.1983, Blaðsíða 43

segir þeim eitthvað, sem þeir vilja
vita.
Toni Hammerl beygði sig og
gægðist inn um eina rifuna. Ösjálf-
rátt færði ég mig f jær veggnum.
— Svo að þú ert sonur dr. Beck-
ers, sagði hann við drenginn. —
Segðu mér, Bruno, eru einhverjir
kassar í þessum kofa?
Bruno var löngu búinn að rann-
saka kofann gaumgæfilega. —
Nei, hér er ekkert nema smádrasl
og kóngulær, fullyrti hann.
Toni Hammerl starði beint á
mig núna, og gufan af andardrætti
hans stóð inn um rifuna. — Ég er
að leita að kössunum með sprengi-
efninu, Kate. Eg vissi ekki, aö fað-
ir minn hafði faliö þá í hinum kof-
anum, fyrr en ég fór til aö hleypa
þér út og komst að raun um, að þú
varst sloppin. Nú er sá gamli bú-
inn aö fela þá einhvers staðar ann-
ars staðar, og ég verð að finna þá.
— Þaö eru engir kassar hérna,
sagði Bruno. — Þú mátt trúa því.
Þú getur komiö og leitað sjálfur,
en kannski skýtur þá Ulrich þig.
— Þakka þér fyrir aðvörunina,
ég held ég hætti þá ekki á neitt.
Hann var vingjarnlegur við
drenginn, en röddin var hörku-
legri og tortryggnari, þegar hann
spurði mig, hvaða upplýsingar
Sloan vildi fá frá dr. Becker.
Þegar mér loksins tókst að
koma upp orði, var ég mjóróma og
taugaóstyrk. — Upplýsingar, sem
Jon hefur alls ekki á reiðum hönd-
um. Skilurðu það ekki? Skildirðu
ekki, hvað Bruno var að segja
þér? Okkur er haldið hér gegn
vilja okkar, og vopnaður maður
gætir okkar. Sloan hefur viður-
kennt fyrir mér að vera útsendari
kommúnista, og hann ímyndar
sér, að Jon hafi vitað, að Matt
vann fyrir CIA og að Jon hafi verið
samstarfsmaður Matts. Ég er bú-
in að segja Sloan hundraö sinnum,
að Jon viti ekki neitt og að ég hafi
heldur ekkert vitað um starf
Matts fyrir CIA, en hann neitar aö
trúa mér. Og ef þú ætlar að halda
fast viö þessar fáránlegu grun-
semdir þínar um eitthvert sam-
særi milli mín og föður þíns. . .
— Nei, greip Toni Hammerl
stuttaralega fram í fyrir mér.—
Nei, ég gruna þig ekki lengur um
neitt slíkt. Eg skulda þér víst bæöi
skýringu og afsökunarbeiöni. Ég
komst aö því hjá föður mínum, að
vinur þinn, Danby, hafði ekki,
þegar allt kom til alls, verið að
hvetja gamla manninn til þess að
útvega öfgamönnum í Suður-Týról
sprengiefni.
— Auðvitað ekki, svaraði ég
þóttafull. Tilhugsunin um, að Matt
kynni að hafa verið viðriðinn
hryðjuverkastarfsemi, haföi hvílt
þungt á mér, og mér var þaö mikil
gleði að geta nú mótmælt því með
vissu. — Sloan sagði mér, hvaö
Matt var að gera. Það virðist sem
hann hafi verið að vinna aö áætl-
un til að koma í veg fyrir eða
hindra það, sem Sloan kallar
„friðsamlega” innrás kommún-
ista í Austurríki.
Toni Hammerl hreytti út úr sér
nokkrum orðum á þýsku, sem
gáfu nægilega vel til kynna af-
stöðu hans til innrásar af nokkru
tagi í Austurríki, þótt ekki skildi
ég hvert orö. Hann byrjaði líka
mergjaöa lýsingu á því, hvaö hon-
um fyndist um Sloan, en dró í
land, þegar ég minnti hann á ná-
vist Brunos. Þess í staö fór hann
aö tala um föður sinn.
— Pabbi er mikill ættjarðarvin-
ur, eins og ég sjálfur reyndar,
sagði hann. — A sjöunda áratugn-
um gerði hann allt, sem hann gat,
til stuðnings austurrískum ætt-
jaröarvinum í Suður-Týról. Eg
var bara strákur þá og fannst
ógurlega spennandi að vita af öllu
þessu sprengiefni, sem notaö var
til aö skemma og drepa. En þótt
ég elski Austurríki jafnmikið og
áöur, er ég nú algjörlega andvígur
hvers konar ofbeldi. Faöir minn
veit það, og þess vegna leyndi
hann mig því, að Ameríkumaður-
inn, það er að segja Danby, væri
nokkuð annað en venjulegur hótel-
gestur, hingað kominn til að fara á
skíðum og klífa fjöll. En eftir að
Danby fórst, viðurkenndi faðir
minn, að hann og nokkrir ættingj-
ar okkar heföu aðstoðað Danby —
í þágu Austurríkis, sagði hann. Eg
spuröi ekki, hvað þeir hefðu gert,
gerði aöeins ráð fyrir, aö enn væri
um týrólska vandamálið að ræöa,
og ég óttaðist, að faðir minn lenti í
fangelsi fyrir ólöglegar aðgerðir.
Það var af þeim sökum, sem ég
vildi ekki spyrjast fyrir um dauða
Danbys, enda þótt mér virtist það
mál allt mjög grunsamlegt. Eg
vonaði aðeins, að þar eð hann var
nú látinn, væri faðir minn laus
allra mála.
— Og svo skaut ég upp kollin-
um, sagði ég. — Og þegar faðir
þinn vissi, að við Matt höföum ver-
ið vinir, hefur hann líklega haldiö,
að ég vissi allt um geröir Matts.
Allt í einu skildi ég ólíkt viðmót
Hammerlanna í minn garð. —
Og hélst þú þaö líka, Toni — og
móðir þín? Er þaö ef til vill skýr-
ingin á ýmsum óþægindum, sem
ég hef oröið fyrir? Grýlukertið,
sem féll niöur á stíginn, einmitt
þegar ég átti leið um hann? Og
leitin í herberginu mínu? 0, og
þegar ég hentist af sleðanum!
Varst þú skíöamaðurinn, sem
þaut yfir sleðabrautina rétt fram-
hjá höföum okkar Stephens? Eg
hef aldrei á minni lífsfæddri
ævi. . .
Iðrun Tonis virtist einlæg. —
Þaö var ekki ætlunin að gera þér
mein, sagði hann. — Ég vildi
aðeins hræða þig burt frá Kirch-
wald. En þú lést engan bilbug á
þér finna, svo að ég styrktist í
þeirri trú, að þú værir hingað
komin til að ljúka því verki, sem
Danby hafði hafiö. Og þegar ég
komst að raun um, að kofinn, sem
ég lokaði þig inni í, var fullur af
sprengiefni, neyddi ég föður minn
til aö segja mér allt um það, sem
hann hafði verið að pukrast. En á
meðan ég var að yfirheyra hann,
komu samverkamenn hans köss-
unum undan. Og nú er ég að leita
aö þeim, svo að ég geti sagt lög-
reglunni frá þeim — án þess
auðvitað að nefna nokkur nöfn.
Bruno tosaði óþolinmóður í
handlegg mér. — Bíddu aðeins,
sagði ég. — Ætlarðu eftir sem áö-
ur að segja lögreglunni frá
sprengiefninu, Toni, þótt þú vitir
núna, að það er ætlað sem liður í
varnaraðgerðum?
— Slíkar varnaraðgerðir eru
ekki á færi gamalla karlakjána,
sagði Toni ákveöinn. — Sjáðu til,
eftir aö Danby hvarf af sjónar-
sviðinu, tóku faðir minn og vinir
hans að gera sínar eigin áætlanir.
Þeim nægði ekki tilhugsunin um
einhverjar fjarlægar aðgerðir,
eins og að loka vegum, ef til inn-
rásar kæmi. Þeir eru á móti þess-
um nýju, fínu vegum, þeir vilja
hafa Austurríki eins og það var áð-
ur fyrr. Þeir biðu nú bara eftir ein-
hverju minnsta tilefni til að fram-
kvæma áætlun sína, sem var aö
sprengja upp sjálfa Evrópubrúna!
—0, sprengja Europabriike!
hrópaði Bruno upp yfir sig sár-
hneykslaður. — Og þið standið
bara og talið og taliö — því reynir
Toni ekki aö bjarga okkur héöan?
— Auövitaö geri ég þaö, sagði
Toni og setti gleraugun fyrir aug-
un. — Ég renni mér núna beinustu
leið niður í dalinn, og þaðan kalla
ég á lögregluna.
— En farðu varlega, baö ég. —
Maðurinn í bílnum er meö byssu
og. . .
— Uss! sagði Bruno. Hann hafði
farið að dyrunum og gægst þar í
gegn. — Sloan er aö koma. Hann
kemur eftir veginum.
Eg kom skilaboðunum áfram til
Tonis. — Og Sloan er líka vopnað-
ur, sagði ég. Svo lækkaöi ég rödd-
ina. — Eg vildi ekki segja þér, svo
aö Bruno heyrði, en það var Sloan,
sem drap Matt. I guöanna bænum
gættu þín, Toni, hann mun ekki
skirrast við að drepa þig líka, ef
honum stendur ógn af þér.
— Uss! heyrðist frá Bruno. —
Hann kemur hér framhjá eftir
augnablik.
Viö stirðnuðum öll í sömu spor-
um. Fáeinum andartökum síðar
dró Bruno andann léttar. Hann
sagði okkur, aö Sloan heföi rennt
sér framhjá kofanum og stæði nú
hjá bílnum á tali við Ulrich.
— Eg fer núna, sagöi Toni lágt.
— Hjálpin verður aö berast fljótt.
— Sloan er að horfa hingaö,
kallaði Bruno. — Hann er á leið-
inni hingað!
— Fljótur nú, hvíslaöi ég að
Toni. — Eg reyni að tefja fyrir
honum, meðan þú kemst af staö.
Opnaðu dyrnar, Bruno!
Drengurinn galopnaði dyrnar,
og ég hljóp fram. — Phil, kallaði
ég. — Hvernig gekk í Kirchwald,
Phil? Geturðu ekki flutt okkur
bráðum? Við erum að drepast úr
kulda og hungri og. . . .
Eg heyrði í Toni á bak við
kofann, og svo birtist hann
framundan honum. Hann reyndi
að flýta sér, en þaö var allt annað
en auðvelt að komast á skriö í
djúpum, ótroönum snjónum.
Sloan sá hann strax, en var óvið-
búinn. Nú hrópaði hann til Tonis
að stansa, svo fleygði hann frá sér
stöfunum og þreifaði eftir byss-
unni.
6. tbl. Víkan 43