Vikan - 10.02.1983, Blaðsíða 17

Kátu ekkjunni meö miskunnar-
lausum undirleik sinfóníuhljóm-
sveitar með þrefaldri strengja-
sveit. Bylgjandi messósópran-
röddin virtist flæöa niður úr loft-
inu eins og straumhörö á og
mynda tónahringiðu. Ekki var
meö nokkru móti hægt að láta sér
detta í hug að svona plata væri
sett á fóninn annars hugar og
henni síðan gleymt.
Tvær skýringar voru möguleg-
ar. Önnur var sú aö hann hefði sett
plötuna á og síðan farið inn á bað-
herbergið en tafist eitthvað og hin
að hann heföi þurft að fara burt.
Hvort heldur sem væri hefði hann
varla sett á langa plötu ef hann
ætlaði sér aö vera meira en nokkr-
ar mínútur í burtu. Hún ákvað að
gefa honum tíu mínútur. Þegar
ellefu voru liönar fór hún hikandi
út á stigapallinn.
Hljóðbylgjurnar hrönnuöust
niöur stigann. Þessi hluti hússins
var útbygging með fimm
einstaklingsíbúðum hverri fyrir
ofan aðra og stigahúsi. Eftir því
sem Lindy vissi best var leigjand-
inn á þriðju hæð oftast í burtu í
dularfullum erindagjörðum. I
augnablikinu var efsta hæðin
óleigð. Ekki var því mikill mögu-
leiki á að finna bandamann. Eig-
andi Maxie á jarðhæðinni hafði
ekki talað um að hún yrði fyrir
neinum óþægindum og Lindy haföi
enga löngun til að draga hana inn í
málið. Hún gerði sér ljósa grein
fyrir því að hún stóð ein.
Hún steig upp í fyrstu tröppuna
en hikaði síðan. Eina mínútu til.
Stóri vísirinn á úrinu hennar
silaðist einn hring, tvo, tvo og hálf-
an.
Um leið og hún gekk upp stigann
reyndi hún að slaka á vöðvunum
bæði í höndum og andliti. Anda
reglulega. Röddin yrði aö vera
eðlileg, óþvinguð, vingjarnleg í
samkeppni við hljómstyrk and-
stæðingsins. A stigapallinum á
annarri hæð stansaði hún og horföi
með forvitnislegri óbeit á dyrnar
númer 26.
Loks neyddi hún sjálfa sig
áfram og teygði höndina aö bjöllu-
hnappnum. Og sem hún gerði það
datt allt í dúnalogn.
3. KAFLI
„Þaö kemur frá næstu íbúð,”
sagöi Maureen og lakkaði nöglina
á löngutöng hægri handar.
„Stanslaust?”
„Nei, ekki stanslaust. Geta liöið
nokkrir dagar og svo allt í einu
kemur nýjasta platan með Hanky
Harris alveg á fullu hálfa nóttina,
maður heyrir ekki í sjálfum sér,
hvað þá að maður geti sofið.
Hryllingur.”
„Hvað kemur þetta oft fyrir?”
spurði Lindy.
„Öðru hvoru.” Maureen byrjaði
á næsta fingri.
„Hafið þið kvartað? ”
„Pabbi lemur stundum í vegg-
inn. Þau kippa sér ekki upp við
LEIKSOPPUR
þaö ef þau þá heyra það. En þetta
er ekki svo slæmt.
Venjulega eru þau engum til
ama.”
„Það er nú einmitt það. Oftast
er nágranni minn það ekki
heldur.” Lindy horföi áhugalaus á
ostasamlokuna í plastumbúðun-
um. „Eg heyri sjaldan umgang.
Þaðerbara. . .”
„Heppin ertu,” sagði Maureen
og skoðaöi naglalakkið. „Strákur
sem ég þekki og býr í herbergi í
gömlu húsi við Priorygötu heyrir
slyttislegt fótatak yfir sér stans-
laust og líka pípið í vatnskassan-
um þegar hann fyllist. Þetta er aö
gera hann brjálaðan. Þú ert þó
laus við það.”
„Maður gerir kröfu til aö vera
laus við það í Ralph Court hverf-
inu. Og gerir jafnframt kröfur til
tillitssemi nágrannanna. ’ ’
„Sennilega fattar hann þetta
ekki.”
„Hann hlýtur aö gera það. Eg er
búin að tala um það. ”
„Og breytir þaö engu? ”
„Það er kannski of mikiö sagt.
Hann spilar ekki lengur tvo tíma
samfleytt. Núna er þaö þannig að
það byrjar þegar ég síst á von á og
stendur hér um bil tíu mínútur eða
þangaö til ég er alveg að springa
og finnst ég veröa að fara upp og
kvarta... og þá, rétt í því að ég er
að drífa mig af stað, slekkur hann.
Það er óhugnanlegt. Rétt eins og
hann viti aö ég er á leiðinni.”
„Kannski veit hann það.”
„Hvernig gæti hann það?”
„Gegnum bréfalúguna.”
„Þaðer asnalegt.”
Það var enginn sannfæringar-
kraftur í röddinni og það fannst
henni miður. Hún beit áhugalaust
í of þykkt brauðið með mögrum
osti. Hún hafði veriö að flýta sér í
morgun og hafði ekki sofið vel.
„Eg veit ráð,” sagði Maureen
og gekk frá naglalakkinu og
veifaði hendinni til þerris.
„Hvernig væri að hringja í þennan
náunga? I hvert skipti sem hann
byrjar skaltu hring. . .”
„Hann er ekki í símaskránni.”
„Mér finnst hann heldur
skuggalegur.”
Lindy brosti dauflega. „Eg ligg
honum ekki á hálsi fyrir að
svindla svolítiö á Pósti og síma.
Eg kæri mig bara ekki um að taka
þátt í tónlistariðkunum hans. ’ ’
„Þú virðist ekki hafa um marga
kosti að velja ef þú ætlar ekki að
láta þetta buga þig.”
Seinna þennan sama dag kallaði
herra Barker Lindy yfir til sín.
„Eg held að þú hafir mistalið
þetta.”
„Gerði ég það?” Hún gægðist
yfir öxlina á honum. „Nítján orö,
er það útkoman hjá þér?”
„Já. Ekki tuttugu og fjögur eins
oghjá þér.”
Hún leit sljólega á útreikninginn
sem hann sýndi henni. „Þetta var
klaufalegt hjá mér. Hvernig gat
ég gert þetta?”
„Það er einmitt það sem við-
skiptavinurinn hefði spurt um. Við
sendum henni endurgreiðslu,”
sagði hann vingjarnlega. „Þú
skalt breyta þessu í bókunum hjá
þér. Þetta er ekki þér líkt, Lindy.
Venjulega ertu nákvæmnin upp-
máluð.”
„Vonandi bara þetta eina
skipti.”
„Þrisvar,” sagði hann og leit á
hana. Hún lét hann sýna sér tvenn
fyrri mistökin og hristi höfuðiö
rugluð. „Eg get ekki hugsaö skýrt.
Eg svaf frekar lítið í nótt. ’ ’
Ahugaglampi kom í svip
hans. „Er nokkuðað?”
„Líklega bara meltingartrufl-
un.” Hún hló holum hlátri. Hann
horfði rannsakandi á hana og hún
bætti við. „Það gengur ekki
hávaðalaust heima hjá mér. ”
„Ekki þó sá meö grísku tónlist-
ina aftur?”
„Eg er hrædd um það. Nú
virðist hann aldrei sofa. ”
„Þaðer slæmt.”
Yfirmaöur hennar tók málið svo
föstum tökum og alvarlegum að
hún fékk kjark til að bæta við:
„Eg var að segja Maureen frá
þessu í hádeginu. Nú er hann
byrjaöur að spila plötur um
miðjar nætur. Það heldur vöku
fyrirmér.”
„Þú getur kært hann fyrir það,”
sagði auglýsingastjórinn ákveð-
inn, „fyrir rétti.”
„En þetta er ekki alltaf,” út-
skýröi hún fljótt. „I gærkveldi til
dæmis var það um miðnætti og
bara í nokkrar mínútur. Síðan
ekkert fyrr en ég var að borða
morgunverð.”
„En nóg til að eyðileggja nætur-
svefninn?”
„Já, í rauninni var það þannig.
Kjánalegt af mér, en ég réð ekki
viöþað.”
Hann sneri stólnum sínum að
henni. „Hvers vegna bjóstu við
framhaldi? Hefur þetta komið
fyriráður?”
„Öðru hvoru,” sagöi hún
hikandi. „I nokkrarvikur.”
„Oft?”
„Nei. Það er varla hægt að
segja það. Og ekki á neinum reglu-
legum tímum.”
„Svo þú veist aldrei hvenær þú
áttvonáþessu?”
„Það eru bara undanfarnar næt-
ur sem hafa verið reglulega
ónæðissamar. En auðvitað, þegar
maður fer að hugsa um það... ”
„I þínum sporum myndi ég tala
alvarlega við hann um þetta.
Hann hefur engan rétt á að trufla
næturfriðfólks.”
Utan við sig setti Lindy óþægan
hárlokk aftur fyrir vinstra eyrað.
„Ef þetta stæöi lengur í hvert
skipti... Eg veit ekki. Það virðist
svo mikið átak að vera með uppi-
stand út af tilviljanakenndum
gauragangi.”
„Það eru skiptar skoðanir um
það,” sagði herra Barker
þunglega.
Það sem eftir var dagsins lagði
Lindy sig fram viö að einbeita sér.
Atakiö dró úr henni allan mátt. A
milli vinnuskorpanna braut hún
heilann um hvers vegna hún hafði
sleppt því að segja herra Barker
frá höggunum. Hann var tilbúinn
að hlusta, virtist hafa áhuga.
Hvað hélt aftur af henni? Hræðsla
kannski. Skelfing yfir að vera tal-
in taugaveikluð? FRA
RETTARHÖLDUNUM. PIPAR-
JOMFRU MEÐ OFSOKNAR-
OTTA. Hún hafði lesið um slíkt.
Kvaldar sálir sem ímynduðu sér
hefndarhug liggja að baki sér-
hverri venjulegri athöfn annars
aðila og gripu að lokum til vit-
firringslegra hefndarráðstafana..
. hún mætti ekki verða þannig.
Auk þess var hún ekki piparjóm-
frú. Hún var einhleyp stúlka, bjó í
einstaklingsíbúð og ef smávegis
truflun á lífsvenjum hennar yröi
til þess að koma henni úr jafn-
vægi...
Samt sem áður hvarflaði hugur-
inn að höggunum, en rólega og
yfirvegað.
Þegar klukkan vantaði tvær
mínútur í fimm fór hún hálft í
hvoru að gæla við þá hugmynd að
bjóða Maureen í kvöldmat. Fyrri
reynsla hennar í þessa átt var ekki
uppörvandi. Vinsældum Maureen
virtust engin takmörk sett og
mestmegnis voru það einmana
karlar sem styttu henni stundirn-
ar. En þar sem Lindy vissi að slest
6. tbl. Vikan 17