Vikan - 10.02.1983, Blaðsíða 27

frœgðarinnar?
lifir. Efvel er leitað til hlið-
ar við mannkynssöguna má
finna ýmsa aðra, sem ef til
vill hafa ekki síður haft
áhrif á samtímann, og þar
eru konurnar ekki jafn-
fágætar. Margar lenda þær
þö í viðjum fastmótaðra
hugmynda um hlutverk
konunnar og verða fórnar-
dýr þess og einnig eigin
frægðar. Ferill hinnar
frönsku Brigitte Bardot er
eitt af þessum sígildu
dæmum og það er ekki fyrr
en núna á seinni árum sem
hún hefur árætt að brjótast
úr viðjunum.
haföi hún viðdvöl á Reykjavíkur-
flugvelli, á leiö sinni til Kanada til
þess að mótmæla aðferðum sela-
veiöimanna á þeim slóöum. Skinn
kópanna voru eftirsótt og höfðu
þarlendir ekki séö neitt athuga-
vert viö veiðiaðferðina, sem fólst í
því aö flá kópana lifandi.
þetta leyti hélt hún óteljandi ræð-
ur á opinberum vettvangi, í klúbb-
um, þinghúsum og svo mætti lengi
telja. Hún þurfti svo sannarlega
að berjast fyrir því að verða tekin
alvarlega og gamla B.B. ímyndin
reyndist henni fjötur um fót. En
smám saman tók umheimurinn aö
kyngja nýrri mynd af Bardot, að
hún lifði nú einungis fyrir dýrin
sín og takmarkið í lífinu væri að
láta gott af sér leiða i þeirra þágu.
Aö glansmyndin væri ef til vill
gróf fölsun — B.B. heföi bæði
skoöanir og tilfinningar rétt eins
og annað fólk.
Ein nýrri tilraunanna til þess aö
leiðrétta goðsögnina um hjarta -
og heilalausa glæsikvendið er
myndaflokkurinn um hana sjálfa
þar sem hún segir sögu sína og
dregur fátt eða ekkert undan.
Þættina vinnur hún í samvinnu við
þekktan franskan sjónvarps-
mann, Alain Bougrain-Dubourg.
Hann er mikill dýravinur eins og
hún sjálf og þau kynntust einmitt í
gegnum baráttuna fyrir tilveru
villtra dýrategunda. Hugmyndina
að þáttunum átti Bardot sjálf og
einsetti sér í upphafi að draga ekk-
ertundan.
„Svo margt hefur veriö sagt um
mig þessi ár í fjölmiðlum að kom-
inn er tími til að sannleikurinn
ráði ferðinni. Og þá einmitt
nakinn sannleikurinn, þar sem
engu er leynt.” Svo berorð vill hún
vera að Bougrain-Dubourg sjálfur
hefur oft verið á báðum áttum —
hvort ef til vill ætti ekki að sleppa
einhverju. Þar eru sjálfsmorðstil-
raunirnar nærtækasta dæmið. En
Bardot er sjálf hörö á að draga
ekkert undan til aö þarna verði
um sem sannasta mynd að ræða.
Og hún segir um sjálfsmorðstil-
raunirnar meðal annars:
„Frægðin er hryllileg á stund-
um og reyndist mér aö lokum
óbærileg. A þessum árum virtist
mér mistakast flest sem ég tók
mér fyrir hendur í fullri alvöru,
meira að segja sjálfsmorð. Og
veistu hvers vegna? Eg fleygði
mér ekki fram af svölunum heima
hjá mér í stað þess að taka inn
svefnlyf. Þaö var vegna þess að ég
vissi að meira að segja þar fengi
. . .og hins vegar í
draumahlutverkinu —
ungur og efnilegur
ballettdansari.
framan myndavélar. En örlögin
höguðu því þannig að hún var
beöin um að sitja fyrir á forsíðu-
mynd fyrir tímaritiö Elle og þá
varð ekki við snúiö. Ungur leik-
stjóri, Roger Vadim, sá myndina
og ákvað að þarna væri konan sem
hann væri að leita að. Þetta
fjórtán ára stúlkubarn hafði eitt-
hvað viö sig sem hann þóttist viss
um aö væri einstakt. Og þau
kynntust og hann ákvað að giftast
henni. Faðir hennar bannaöi
henni aö hitta hann og lét ekki
undan fyrr en hún reyndi sjálfs-
morð í fyrsta sinn, þá meö hefð-
bundinni franskri aðferö: lagðist
með höfuöið inn í gasofn. Þau
fengu að hittast og giftust þegar
Bardot var aðeins sextán ára. En
meira aö segja á brúðkaupsnótt-
ina haföi faðir hennar bæði töglin
og hagldirnar.
Hann mælti svo fyrir aö Vadim
svæfi í boröstofunni — þar sem
hann hafði búið um hann á sólstól.
En faðirinn missti smám saman
tökin og Roger Vadim breytti
Bardot í þá mynd sem heimurinn
síöar kynntist. Kvikmyndin sem
hann gerði með hana í aöalhlut-
ber árið 1934. Foreldrarnir voru
vel efnaðir og hún hlaut mjög
strangt uppeldi. Var kennt aö um-
gangast foreldra sína mjög form-
lega, líkt og um óviðkomandi fólk
væri aö ræða. Einkum segir hún
föðurinn hafa veriö strangan,
hann beitt hana þungum refsing-
um ef eitthvað var ekki eins og
honum þótti æskilegast. Sjálf
segist hún aldrei hafa fengiö þá til-
finningu að heimilið væri hennar
samastaður: „Líklega kaupi ég
svona mörg hús og reyni að gera
heimilisleg á minn máta til þess
i að uppfylla þörfina fyrir að eiga
reglulegt heimili.”
Stúturinn klassíski alveg á sínum
stað.
ég ekki frið, þeir myndu taka
myndir þar sem ég lægi dáin og
allir fengju sem gleggsta mynd af
öllum smáatriðum. Kannski bygg-
ist samúö mín meö villtum dýrum
á því aö ég skil hvernig þeim líður,
veit hvernig tilfinning það er að
vera hundelt og eiga engra griða
aðvænta.”
Hún fæddist í París 28. septem-
Framtíðardrauma átti hún svo
sannarlega og strax um sex ára
aldur var lífsstarfið ákveðið.
Fræg ballettdansmær skyldi hún
verða og næstu árin stundaöi hún
ballettnám af kappi og náði
góðum árangri. En kvikmynda-
leikur var aldrei hennar draumur
og það urðu henni mikil vonbrigði
að draumurinn um ballettinn varð
ekki að veruleika. A þessum árum
átti hún einnig við mikla feimni að
stríða og leið hreinlega illa fyrir
6. tbl. Vikan 27