Vikan - 10.02.1983, Blaðsíða 44

Framhaldssaga
Ef Sloan næði byssunni í tæka
tíð, þyrfti ekki að spyrja að
leikslokum. Toni hamaðist eins og
hann ætti lífið aö leysa — sem
hann haföi svo sannarlega — til að
komast fram á brekkubrúnina, en
enn fór hann ekki hraðar en svo,
aö hann var auövelt skotmark.
— Nei, æpti ég, þegar Sloan
lyfti byssunni og miðaði.
Og þá þaut eitthvað hart og kalt
rétt framhjá eyra mér. Hand-
leggir Sloans þeyttust upp í loftið,
þegar snjóbolti, sem Bruno haföi
skotiö af svo aðdáunarverðri ná-
kvæmni, skall beint framan í
hann. Skotið hljóp úr byssunni
eitthvaö út í loftið, og hvellurinn
bergmálaði í fjöllunum. Toni
sveiflaði sér með glæsibrag yfir
brúnina og þaut af staö niður
hlíöina.
Sloan lyfti byssunni aftur, og ég
þreif í Bruno, dró hann inn í
kofann og skellti aftur huröinni.
Toni var úr allri hættu, en ég
óttaðist, aö annaöhvort Sloan eða
Ulrich hefndu sín á drengnum.
— Þetta var meistaraskot,
Bruno, sagði ég full aödáunar.
— Austurrískir strákar kunna
að kasta snjóboltum, sagði hann
drýgindalega. — Við erum alltaf
aðþessu.
En þá heyröi ég undarlegt hljóð.
— Hvaða hávaði er þetta? Þetta
líkist helst þrumu, en ég hélt
ekki. . .
Bruno fölnaði. Sjálfsöryggið
þvarr. — Eg veit, hvað þetta er,
sagöi hann hægt, og röddin titraði
af ótta. — Eg hef heyrt þaö áður,
bara ekki svona nærri. Skot-
hvellurinn hlýtur aö hafa komið af
staðsnjóflóði.
Hávaðinn færöist í aukana. Það
var eins og járnbrautarlest kæmi
æöandi yfir okkur. Eyru mín
fylltust af ærandi hávaöa. Kofinn
titraöi.
Eg þrýsti Bruno að mér. Viö
fleygðum okkur á gólfiö og
hnipruðum okkur saman upp við
bjálkavegginn, sem var okkar
eina vörn gegn snjónum, sem æddi
yfir okkur í þúsundum tonna.
Átjándi kafli
Þaö voru furutrén, sem lentu
fyrst á kofanum. Eg heyrði
óhugnanlegt marrið, þegar þau
rifnuðu upp með rótum, gegnum
þrumandi hávaöann frá snjónum,
sem ruddist áfram. Og svo hrundi
veröldin yfir okkur, þegar þau
féllu yfir kofann, og snjórinn
fylgdi í kjölfariö eins og drynjandi
alda.
Hávaðinn fjarlægöist og dvínaöi
og dó aö lokum út. Allt var dimmt.
Fíngerð snjókorn þyrluöust um
allt, það var snjór í augum mér,
snjór í eyrunum og munninum.
Eg spýtti honum út úr mér. —
Bruno? stundi ég.
Þústin undir öðrum handlegg
mínum bærði á sér. Eg hafði skýlt
höföi drengsins með bognum
handleggnum, og nú fann ég hár
hans í hendi mér og fann ylinn af
andardrætti hans, þegar hann lyfti
höfðinu.
— Erum við ómeidd, hvíslaði
hann vantrúaöur.
— Eg held það.
Eitthvað stakk mig óþægilega í
bakið og þrýsti mér niöur. Eg
boraði hendinni gegnum snjóinn
og fann, að það var trjágrein. Eg
gat ýtt henni til hliðar og hreyft
mig dálítiö. Eg þreifaði betur fyrir
mér og rakst á fleiri greinar innan
um bjálkabitana, sem áöur höfðu
borið uppi þennan kofa. Snjórinn
hélt áfram að sytra niður í
gegnum rústirnar.
— Eg er með vasaljós í
vasanurn, sagði Bruno. — Ef þaö
þá er enn í lagi.
Hann brölti og vék sér til, og aö
lítilli stundu liöinni klauf grannur
ljósgeisli myrkrið. Hann settist
upp við hliö mér og beindi ljósinu
allt í kringum okkur. Geislinn var
daufur, en hann sýndi mér allt,
sem ég þurfti að vita.
— Jæja, sagði ég eins hressi-
lega og ég gat. — Við höfum
sannarlega verið heppin, finnst
þér ekki? Þessi tré hafa komið í
veg fyrir, aö kofinn — og við með
— sviptist niður fjallshlíöina. Þau
hafa falliö yfir kofann og orðið
okkar lífsakkeri. Við erum núna í
eins konar helli. Eg get ekki staðiö
upprétt, en þú getur þaö. Við erum
fullkomlega örugg hérna, þangað
til björgunarsveitin kemur á
vettvang.
Og svo flýtti ég mér aö bæta við:
— Þú ættir að slökkva á vasa-
ljósinu, Bruno, svo að rafhlöð-
urnar eyöist ekki.
Raunar voru það ekki rafhlöö-
urnar, sem ég var að hugsa um.
Þetta litla ljós haföi sýnt mér
alltof greinilega, að við vorum allt
annað en örugg í hellinum okkar.
Fíngerður snjósallinn sáldraðist
óaflátanlega inn til okkar. Guö
mátti vita, hversu mikið lá laust
milli greinanna og spýtnabraksins
fyrir ofan okkur, en það eitt var
víst, að ekki þurfti mikið til að
fylla upp í þaö litla rúm, sem viö
höfðum.
Eg haföi sagt Bruno, að trén
hefðu bjargaö okkur frá því að
sópast niöur hlíðina, en nú var ég
hreint ekki svo viss um, nema ég
hefði kosið snöggan dauðdaga af
því tagi fremur en hægfara köfnun
í þessari síminnkandi hvítu gröf.
Mér virtist loftið þegar tekið að
þyngjast, þrátt fyrir kuldann. Það
var eins og við önduðum að okkur
snjó.
Bruno var ákaflega hljóður.
Hann sat og þrýsti sér upp að mér,
og ég vonaði, að hann skynjaöi
ekki örvæntingu mína.
— Toni er afar fær á skíðum,
sagði ég eins róandi og ég gat. —
Hann hefur þotið niður í dalinn á
undan snjóflóöinu og kallað á
hjálp. Og hann veit upp á hár,
hvar okkar er að leita, svo aö það
líður ekki á löngu, áður en okkur
verður komið til hjálpar.
— Og pabbi er líka að leita að
okkur, sagði Bruno og reyndi aö
harka af sér. — Hann kemur líka.
— Já, auðvitað, svaraði ég. Eg
lagði handlegginn utan um hann.
Mig langaði svo að vernda þennan
dreng. Jon gerði áreiðanlega allt,
sem í hans valdi stæði til að finna
okkur, og það var skylda mín aö
halda syni hans á lífi, uns hjálpin
bærist.
Ef hjálpin bærist.
An þess aö vita raunverulega,
hvað ég var að gera, fór ég aö ýta
lausa snjónum frá mér og troða
honum út í horn geilarinnar.
Snjórinn tók minna loftrúm frá
okkur samanþjappaöur, auk þess
sem við urðum aö reyna að hreyfa
okkur. Eg hvatti Bruno til aö fara
aö dæmi mínu og reyndi að dreifa
huga hans með gátum og
skrýtlum. En um leið gat ég ekki
varist því aö brjóta heilann um
möguleika okkar á að bjargast
lifandi.
Það var alls ekki víst, aö nokkur
vissi af okkur hér. Ef til vill hafði
Toni aldrei komist niður fjallið.
Eg hafði enga hugmynd um,
hversu hratt snjóflóð falla. Eg
vissi aðeins, að hraði þeirra er
mikill. Vesalings Toni kynni að
hafa lent undir snjónum, áður en
hann náðt niður í aðalbrautina. Og
enda þótt hann hefði sloppið
lifandi og tekist aö kalla á hjálp,
hlyti langur tími að líða, áður en
björgunarmenn næðu til okkar.
Og þá — jafnvel þótt Toni gæti
bent nákvæmlega á staðinn, þar
sem kofinn hafði staðið, og jafnvel
þótt heil björgunarsveit tæki að
grafa í snjóinn yfir höföum okkar,
mátti hamingjan vita, hversu
margra metra þykkt snjólagið
væri. Við máttum reikna með aö
dúsa hér í tólf klukkustundir,
tuttugu og fjórar klukku-
stundir. . . .
En við yrðum áreiðanlega ekki
á lífi eftir svo langan tíma. Eg
efaði, að við þyldum kuldann
nema í örfáar klukkustundir. Og
snjórinn hélt áfram að sytra inn.
Við lágum á fjórum fótum og
hömuðumst við að þjappa
snjónum jafnóöum saman, en mér
var ljóst, aö við vorum aö tapa.
Snjórinn barst hraðar að en viö
réðum við. Eg reis upp á hnén og
lyfti öðrum handleggnum yfir
höfuð mér. Aður en ég gat rétt úr
honum, rakst hann upp í greina-
og spýtnaflækjuna, sem myndaði
þak á geilina. Síðast þegar ég
reyndi, haföi ég getað rétt úr
handleggnum. Svo mjög haföi aö
okkur þrengt.
Það heyrðist brak að ofan. Viö
höfðum heyrt þaö áður, þegar
viðurinn lét undan snjóþunganum.
Skyndilega brast grein og snjó-
dyngja féll ofan á okkur Bruno.
Við ruddum henni ofan af okkur og
þjöppuðum henni út til hliðanna.
En geilin okkar hafði augljóslega
þrengst til muna.
Enn heyrðist brak. Við hrukkum
bæði viö, og Bruno greip þéttings-
fast í handlegg minn. — Ég er ekki
hræddur, Kate, sagöi hann meö
ofboð í röddinni. — Ert þú hrædd?
Eg reyndi að bera mig manna-
lega. Hann tók upp vasaljósið, og
okkur brá báðum illilega, þegar
viö sáum, hversu mjög snjórinn
hafði þrengt aö okkur. Eg lagði
handlegginn aftur utan um Bruno,
ekki síður mér en honum til hug-
hreystingar.
Hann neri augun með handar-
bakinu. Eg fann, að hann barðist
við grátinn. — Stundum, sagöi
hann óskýrt, — stundum eru
sendir hundar til að finna fólk,
sem hefur grafist í snjó.
Eg reyndi að glettast, þótt ég
væri engu síður loðmælt en hann.
— Sankti Bernharðshundar með
koníakstunnu um hálsinn?
— Nei, ansaði hann. — Þetta
eru sérstaklega þjálfaðir leitar-
hundar. Dobermen, held ég.
Þegar snjóflóð falla svona, er
farið með svoleiðis hunda í
þyrlum á staöinn. Pabbi sagöi
mér það.
Hann var farinn að titra. Eg
þrýsti honum að mér. — Það eru
góðar fréttir. Þá skulum við
hlusta eftir hundgá.
— Eg hugsa, að við mundum
fyrst heyra í þyrlunni, sagði hann.
Svo stífnaði hann upp. — Kate,
hlustaöu!
44 ViKan 6. tbl.