Vikan - 18.04.1985, Side 20

um í sumar áttir en ekki aðrar. Til
að mynda gat hann aðeins lesiö
einföldustu orð og það hikandi.
Samt gat hann sagt makalausar
sögur. Sumar voru byggðar á upp-
hafi ævintýra, aðrar voru upp úr
honum. Hann átti erfitt með aö
telja en þekkti nöfnin á öllum fugl-
unum sem urðu á vegi okkar á
röltinu um garðinn. Þegar ég dáð-
ist að marmarakúlusafninu hans
fór hann að segja mér allt um
gler, hvemig það væri búið til og
htað.
„Hvemig veistu svona mikið?”
spurði ég.
„Það var gamall maöur sem ég
þekkti sem vann í glerbræðslun-
um fyrir noröan. Hann var vinur
minn.”
Við fórum b'irtu í þrjár vikur í
október. Þegar við komum til
baka var Jess viss um að Patrick
væri ekki í garðinum. Við vorum
ekkert að flýta okkur fyrsta
morguninn en þegar við sáum
hliöið var hann þar. Það var eins
og hann hefði aldrei hætt að
sveifla sér á hliðgrindinni.
„Skólinn byrjar eftir nokkrar
vikur,” sagði hann áður en hann
greip í höndina á Jess.
Dagamir urðu styttri og kaldari
en samt var enn milt veður. Rósir
blómstmðu í byrjun nóvember og
laufin á trjánum vom enn græn.
Af því að veðrið var svona gott
ákváðum við Jess að fara með
Patrick í dýragarðinn í Regent’s
Park. Við ætluðum að vera þar
mestallan daginn og mér fannst
nauðsynlegt að fá leyfi foreldra
Patricks. Ég útskýrði þetta fyrir
honum og átti von á að hann léti
mig hafa símanúmer. I staðinn
sagði hann: „Gætirðu ekki skrifað
þetta á miða, mamma? Við höfum
ekkisíma.”
Hann kom aftur með miða með
ólæsilegu kroti. Ég stautaði mig
fram úr: „Patrick má fara. Takk
fyrir. Ivý W... ” Eftimafnið var
hallandi strik. En miðinn var
greinilega trúverðugur og þegar
dagurinn rann upp beið Patrick í
sínum bestu fötum með nesti.
Teboð sjimpansanna var
hápunktur dagsins. Éftir að viö
vorum búin að fara og skoða
sjimpansana þrisvar sinnum vildi
ég að við færum heim.
Við fórum úr strætisvagninum
við Kensingtongarðinn til þess að
fylgja Patrick heim. Ég hafði alls
ekki hugsað mér að fara á leikvöll-
inn og var farin að hlakka til þess
að fá mér kaffibolla og skipta um
skó þegar Jess tosaði í handlegg-
inn á mér.
„Mamma, séröu þessa skrítnu
stráka?”
Á leikvellinum var hópur ungra
drengja, tötrum klæddir.
„Það er Guy Fawkes dagur í
dag,” sagði Patrick.
Jess heimtaði að við kæmum
nær til þess að sjá hvað þeir væm
aðgera.
„Penný fyrir Guy! Penný fyrir
Guy!” kailuðu drengimir þegar við
nálguðumst þá. Ég opnaði veskið
mitt til þess að ná í einhverja smá-
peninga. Patrick og Jess flýttu sér
í rólumar. Ég sá að það var tekið
að skyggja og vildi fara að fara
heim. Það var komið fram yfir
tetíma.
Allt í einu kallaði einhver
„Þama er Patrick!” og strák-
amir stukku burt frá mér og hlupu
í áttina að rólunum.
„Hvar hefurðu verið, Patrick?”
kallaði einn.
Patrick svaraði ekki og tók að
rólasérhærra.
„Við söknum þín í skólanum!”
kallaði annar.
Ég hljóp yfir að rólunni sem
Jessica var í og stöðvaði hana.
„Komdu, Patrick. Það er kominn
tími til að fara heim,” sagði ég
hátt.
Hann starði á mig eins og hann
kannaðist ekki við mig. Strákamir
söngluðu. „Við náum Patrick og
köstum í hann steinum og þegar
hann er dauður troðum við á hans
beinum.”
„Komið ykkur burtu!” hrópaði
ég en þeir hlógu og héldu áfram
að söngla sömu klausuna aftur og
aftur. Patrick rólaði sér hærra og
hærra og ég sá fyrir mér þá
skelfingarsjón þegar hann dytti
niður í blóðpolli.
„Burt með ykkur! Hypjið ykkur
héðan!” hrópaði ég en strákamir
hlustuðu ekki á mig. Það var
þýðingarlaust að kalla á hjálp því
leikvöllurinn var auður. Ég sneri
baki við drengjunum og fór að tala
til Patricks. Þegar hann rólaði til
mín sá ég að augun í honum vom
gljáandi.
„Patrick!” kallaði ég nokkrum
sinnum. Hann starði en svaraði
ekki.
Jess togaði í handlegginn á mér.
„Patrick!” æpti hún. „Patrick,
þettaer Jess!”
Hann leit niður.
„Komdu Patrick. Það er
kominn tími til að fara,” kallaði
ég.
Við þetta hægði hann á rólunni.
Leikvöllurinn var óeðlilega
hljóður. Augnablik hélt ég að
strákamir hefðu fahð sig og væm
þess albúnir að stökkva á hann.
En þá sá ég til þeirra þar sem þeir
gengu í áttina að Bayswater Road
og kölluðu: „Penný fyrir Guy!
Penný fyrir Guy!” Ég hélt utan
um bömin tvö þar til við heyrðum
ekki lengur til þeirra og þá
flýttum við okkur út úr garðinum.
Patrick leit á mig. „Þeir em úr
skólanum sem ég var síðast í,”
muldraði hann og ég þrýsti hönd
hans.
Daginn eftir var Patrick ekki í
garðinum og ekki þann næsta eða
þamæsta. Til að byrja með reyndi
ég að gera leit okkar að honum að
eins konar feluleik en hvorki mig
né Jess langaði til að leika okkur.
Að lokum fór ég til gæslukonunnar
á leikvellinum.
Hún stóð við dymar á litla múr-
steinshúsinu. Hún hafði vafið
þunnri kápunni þétt um sig því
skyndilega var orðið mjög kalt i
veðri og hráslagalegt.
„Veist þú nokkuð hvar Patrick
gæti verið?” spurði ég hana. Jess
haföi samþykkt að fara ein í ról-
umar.
„Hefur hann ekkert komið?”
spurði hún.
„Nei, ekki í nokkra daga.” I
rauninni vom það nákvæmlega
þrír dagar. „Og hann kvaddi ekki.
Mig langar til þess að hitta hann.”
Hún yppti öxlum. „Ég veit ekki
hvemig þú ferð að því. Ég veit
ekki hvar hann býr og ég veit ekki
hvað fólkið hans heitir.” Hún tók
sér smáhvíld. „Það er eitthvað að
honum, skal ég segja þér.
Mamma hans kom héma einu
sinni og sagði að ef hann léti illa
ætti ég að taka í hnakkadrambiö á
honum og segja honum að fara
heim. Hátt. En hann lét aldrei illa,
hoppaði bara um. Þá komst þú.
Með þér og litlu stelpunni virtist
hann ánægður. Samt skildi ég
aldrei hvers vegna þið höföuð
áhuga á hans líkum. ’ ’
Hún hafði sett hendur á
mjaðmir og hristi höfuðið. „Sagði
móðir hans þér nokkum tíma hvað
var að honum?” spurði ég.
„Hún virtist ekki vita það. Þau
eru fátækt fólk með hóp af
bömum. Hún sagði að þeir hefðu
sagt að hann væri geðveikur eða
þroskaheftur — annað hvort. Þú
veist, sálfræðingar og svoleiðis.”
„Talaði hún eitthvað um
skóla?”
„Hún sagði að hann ætti að fara
í heimavist úti á landi einhvem
daginn. Þeir héldu að það myndi
hjálpa honum ef hann kæmist aö
heiman, þannig að það væri hægt
að ráða við hann. Ég býst við að
hannséfarinn.”
Hún leit á mig augnablik og
rödd hennar var blíðlegri. „Hafðu
ekki áhyggjur. Það verður allt í
lagi með hann,” sagði hún. „Það
er alltaf svo. Þannig verður það að
vera.”
20 ViKan 16. tbl.