Vikan - 02.05.1985, Page 61

MIDGEURE
Hljótt hefur verið að undanförnu um skosku hljómsveitina
Ultravox og hafa verið á kreiki sögusagnir um að hún vseri hætt.
Það væri sorglegt vegna þess að hljómsveitin hefur hin síðari ár
verið ein sú merkilegasta í poppinu og hafa plötur hennar vakið
verðskuldaða athygli og það sama má segja um videóin sem hún
hefur látið fara frá sér.
Ultravox hefur verið skipuð þeim Chris Cross, Warren Cann,
Billy Curry og Midge Ure sem er lagasmiður og höfuðpaur hljóm-
sveitarinnar og ætla ég að segja ykkur í stuttu máli frá fjöl-
breyttum ferli hans i poppinu.
Midge Ure kom fyrst fram á sjónarsviðið svo tekið væri eftir
árið 1976, þá meðlimur hljómsveitarinnar Slik sem átti að verða
arftaki hinna sykursætu Bay City Rollers og voru þeir Ure og
félagar allir eins klæddir, sætir og fínir. Fyrsta smáskífa Slik hét
Forever and ever og fór hún í efsta sæti breska listans og allt virt-
ist i topplagi en sú varð nú aldeilis ekki raunin, næsta smáskífa
rétt kikti inn á topp 30 og hvarf þaðan jafnsnögglega og hún
kom, eða þar um bil. Þeim félögum hefur ekki likað mótlætið þvi
þeir hættu fljótlega eftir þetta.
Árið 1978 var pönkið komið á fullt og Midge stofnaði hljóm-
sveit ásamt fyrrverandi bassaleikara Sex Pistols, Glen Mattiock,
og þeir nefndu hana Rich Kids. Hljómsveitin vakti þónokkra
athygli i Bretlandi en varð þó aldrei verulega vinsæl og hætti
störfum eftír eitt ár en náði að koma laginu Rich Kids inn á topp
30.
Nú gekk Ure til liðs við Steve Strange og Visage sem þá var
eingöngu stúdiógrúppa. Billy Curry var einnig um þessar mundir
meðlimur i Visage en var þó einnig viðriðinn hljómsveit að nafni
Ultravox og fékk hann talið Ure á að koma til liðs við hana. Þann-
ig vildi svo skemmtilega til að seinni hluta árs 1980 áttu bæði
Visage og Ultravox sin fyrstu lög á topp 30 og spilaði Ure á
báðum plötunum.
Um siðustu jól var svo Midge Ure annar aðalmaðurinn á bak
við Band Aid-plötuna sem sagt var frá i 12. tbl. og er engu við
þaðaðbæta. ° .
The Nails:
MOOD
SWING
Hljómsveitina The Nails haföi
ég hvorki heyrt né séð fyrr en ég
fékk þessa plötu í hendur og er
þetta reyndar fyrsta plata hennar
svo þaö er kannski ekki svo skrítiö
þótt maöur hafi ekkert heyrt af
henni en platan er feikigóð og
bráðskemmtileg áheyrnar.
Hljómsveitina skipa þeir Marc
Campbell, söngur, David Kauf-
man, hljómborð, Greg Kaufman,
bassi, Steve O’Rourke, gítar, og
Douglas Guthrie leikur á saxófón.
Tónlist The Naiis er ekki þessi
staðlaða bandaríska tónlist sem
okkur berst hvað mest hingað til
lands. Hljómsveitin kemur frá
New York og mætti kannski kalla
tónlist hennar göturokk. Yrkis-
efnið taka þeir félagar úr hinu
magnaða umhverfi sínu og er því
lítið um I Love you-lög á þessari
plötu.
Maður á kannski ekki að skrifa
svona en mér finnst tónlist The
Nails minna mig dálítið á New
York Dolls og einnig Lou Reed og
á þetta sérstaklega viö um söng
Marc Campbells. Einnig minnir
lagið 88 Lines about 44 Women
mig ákaflega á hið frábæra lag
Reeds, Walk on the wild side, ekki
það að lögin séu lík, það er bara
einhver tilfinning í þeim.
Ég er ákaflega hress með þessa
plötu. Hún sannar enn einu sinni
að maður má vera kaldari að
kaupa plötur sem maður hefur
aldrei heyrt eða veit nokkur deili á
hljómsveitinni, bæði eykur þetta á
fjölbreytni plötusafnsins, nú, og
kemur smáspennu í kroppinn.
rómur öðru hverju að nú væri
Jagger loks að taka upp eigin
plötu en það hefur aldrei reynst á
rökum reist fyrr en nú að út er
komin platan She’s the Boss.
Engar ástæður veit ég fyrir því
hvers vegna Jagger er ekki fyrir
löngu búinn að gefa út sólóplötu.
Það má vera aö hann hafi verið
hræddur um að gagnrýnendur
myndu rífa hann í sig eða þá að
aðdáendurnir myndu ekki vera
hressir með framtakið en hver svo
sem ástæðan er þá er ég vel sáttur
við biðina því að mínum dómi er
She’s the Boss stórfín plata.
Á plötunni hefur Jagger sér til
aðstoðar fjöldann allan af
þekktum og gamalreyndum
músíköntum enda fær spila-
mennskan á plötunni fyrstu ein-
kunn, t.d. eru þar gítarleikararnir
Jeff Beck og Pete Townsend, Nile
Rodgers og Bemard Edwards úr
Chic, Rodgers er reyndar upp-
tökustjóri í þrem laganna. Herbi
Hancock kemur við sögu og svo
má einnig nefna þá félaga Sly
Dunbar og Robbie Shakespear og
svo er náttúrlega fjöldi af fólki til
viðbótar.
Það eru níu lög á plötunni, sjö
hefur Jagger samið einn, eitt með
félaga sínum úr Stones, Keith
Richard, og tvö í samvinnu við
Carlos Alomar, gítarleikara
David Bowie.
Mér finnst Jagger í fínu formi
og platan er með hressu yfir-
bragði. Flest laganna hrópa á
menn að hreyfa sig og kannski
ekki furða þar sem Jagger þykir
ákaflega gaman að dansa og er
allur fyrir hreyfinguna.
Auðvitað er ekki hægt aö neita
því að það er Stones-keimur af
She’s the Boss, og það væri krafta-
verk ef svo væri ekki, en samt
finnst mér hún alveg standa fyrir
sínu sem sólóplata Jaggers.
Það eru sem sagt engin ellimörk
á Mick Jagger. Hann er enn
bestur í því sem hann er að gera
og mættu margir yngri menn taka
hann sér til fyrirmyndar. Bestu
lögin aö mínu mati eru Lucky in
Loved Lonely at the Top, Hard
Woman og She’s the Boss.
18. tbl. Víkan 61