Vikan - 22.08.1985, Blaðsíða 13

Skipstjórinn, Kristinn Pálsson, um
borð í Berg.
Áhöfn Bergs við komuna til Reykjavíkur.
aklega eftir því
irosalega litlir"
.b. Berg þegarhann fórst 1962
í. Þeir sem ætluðu að vera frammí
færu þá frammí allir um leiö þegar
búið væri að borða svo það væri ekki>
alltaf verið aö slá af, þaö gat kannski
stafað einhver hætta af því vegna þess
hve báturinn var siginn.
Eg var hálfslæmur í puttanum eftir
vinnuna og þegar ég komst að því aö
það var saltfiskur í matinn þá ákvað ég
að drífa mig fram í, lauma mér bara
strax í koju og sleppa saltfiskinum í
þetta skiptiö.
Þegar ég var kominn fram í og það
var byrjað að keyra í land þá læddist
einhver bölvaður óhugur að mér. Ég
fór inn í koju en tolldi ekkert þar, leið
bara þrælilla og fannst einhvern veg-
inn aö ég ætti bara ekki að vera þarna.
Eg hef nú aldrei verið trúaður á eitt-
hvað svona yfirnáttúrlegt eða svoleiðis
en þegar ég hugsa um þetta núna þá
finnst mér eins og einhver hafi verið að
hnippa í mig. Ég bara bókstaflega
þoldi ekki við þama í lúkkamum.
Það voru vinnuljós á frammastrinu
sem hægt var að kveikja á frammí
lúkkar svo ég blikkaði þeim til merkis
um að ég vildi komast aftur í og það
þyrfti að slá af.
Þetta var rétt eftir að viö lögðum af
stað og rétt eftir að skipstjórinn bað
okkur um aö vera ekki á þessu rápi.
Þegar ég hljóp aftur þá heyrði ég nú
eitthvert rövl þama uppi í brú og var
ég nú ekkert hissa á því því að skip-
stjórinn var varla búinn að sleppa orð-
inu um rápið þegar ég var farinn að
svindla á því. Þegar ég kom aftur í
voru allir búnir að borða. Kokkurinn
hafði verið með smáleynivopn með
saltfiskinum því í eftirrétt hafði hann
ávexti og rjóma, þó að það fari nú
kannski ekki mjög vel saman. Eg taldi
mig því hafa gert góðan leik þarna og
fór því að úða í mig ávöxtum og r jóma.
Diskurinn út
í vegg
Þá hefur báturinn líklega veriö far-
inn eitthvað aðeins að hallast því það
komu boð frá skipstjóranum þess efnis
að við ættum að koma upp á dekk þeg-
ar viö værum búnir að borða og laga
aðeins til á bátnum. Það var smávegis
sfld á miödekkinu og hann vildi láta
eitthvaö lempa hana tfl til þess aö
báturinn væri örugglega réttur. Þaö lá
samt ekki meira á þessu en þaö
að viö máttum klára að borða áður en
við geröum þetta. Ég var sá eini sem
ekki var búinn aö borða en strákarnir
drifu sig út á dekk og fóru að vinna að
þessu. Eg reyndi að flýta mér að borða
og ætlaði síðan aö drífa mig upp á dekk
til þess aö hjálpa til.
Meðan ég var aö klára aö boröa fann
ég þaö að báturinn fór að hallast í stjór
en einhvem veginn gerði ég mér ekki
grein fyrir því hversu mikið hann hall-
aðist því ég hamaöist við að úða matn-
um í mig og hélt á diskinum. Það var
ekki fyrr en ég tók eftir því aö
skúffurnar í eldhúsinu fóru allar að
bruna út úr innréttingunni og út á gólf
meö þessum svakalátum og kokkurinn
hljóp út að ég skynjaði að eitthvaö al-
varlegt var að gerast. Eg sleppti
diskinum og lenti hann þá út í vegg. Þá
heyrði ég skipstjórann kalla að allir
ættu aö fara í bátinn.
Ég ætlaði því að drífa mig upp og
þaut að dyrunum út úr borðsalnum sem
sneru aftur á hekk en þá haföi ég ekki
aö opna dyrnar. Þá vildi það mér og
öðrum vélstjóra, sem var niðri, til lífs
að fyrr um veturinn hafði kokkurinn
látiö saga hurðina í tvennt þannig að
það var hægt aö opna efri partinn þó að
sá neöri væri lokaöur. Þetta hafði verið
gert til þess að hægt væri að lofta að-
eins út úr borösalnum án þess að opna
dymar alveg. Eg fattaði þetta allt í

34* tbl. Víkan 13