Vikan - 22.08.1985, Blaðsíða 14

einu, opnaði efri partinn og skreiö út.
Þá sá ég að matarkista, sem var aftan
viö hurðina, haföi runniö fyrir hana og
því var ógerlegt aö opna neöri partinn
af henni.
Eg skreiö út og upp í bakborösgang-
inn og þá sá ég aö báturinn lá svo aö
segja alveg á hliöinni því einn skips-
félagi minn kom labbandi eftir bak-
borðssíðunni á bátnum. Ég skreið upp
stigann, þaö er nú varla hægt aö tala
um aö fara upp stigann því hann var
svo aö segja láréttur, og upp á báta-
pall. Þegar þangaö kom sá ég þaö í
myrkrinu að skipstjórinn var aö gera-
einhverjar örvæntingarfullar tilraunir
til aö keyra bátinn upp úr þessu. Bátur-
inn var keyröur alveg á fullu, nótin
var farin aö dragast út meö ægilegum
hávaða því blýteinninn slóst utan í
lunninguna og var hljóöiö eins og vél-
byssuskothríö. Allir geröu sér grein
fyrir hvaö var aö gerast og fóru því
upp á stýrishús þar sem báturinn var.
Flóð
af minningum
Þaö er dálítiö skrítiö en á þessari
leiö frá borðsalnum og upp á stýrishús
mundi ég einhver ósköp úr ævi minni.
Ég hlýt aö hafa veriö mjög fljótur á
leiöinni, þó svo aö mér hafi kannski
fundist þetta vera langur tími meðan
þaö var aö gerast. En á þessari leiö þá
bara rann í gegnum hausinn á mér
alveg flóö af minningum og ég hef oft
hugsaö um þaö eftir á hversu rosalega
fljótvirk tölva mannsheilinn getur
veriö aö ryöja þessu svona fram í einu
hendingskasti.
Ég var kominn meö konu og fjögur
börn og fannst þaö helvíti hart aö vera
bráðungur og eiga ekki aö fá aö lifa
lengur því manni leist ekki of vel á
þetta, þaö drapst þarna á öllum ljósum
og þaö haföi kviknað í kabyssunni
þegar báturinn fór á hliöina, þannig aö
hún reykti einhver skelfing og lá
reykurinn þarna yfir.
Vitni
að hetjudáð
Á leiö minni þarna frá borösalnum
og upp varð ég vitni aö því sem ég
mundi kalla hetjudáð og er þaö í eina
skiptið sem ég hef oröið vitni aö svo-
leiðis löguöu. Einn skipsfélagi minn
haföi náð sér í björgunarhring, annar
skipsfélagi stóö viö hliöina á honum og
voru þeir aö tala saman. Ég heyröi
hvaö þeim fór á milli og sagöi sá sem
ekki haföi hringinn viö hinn aö hann
væri ósyndur og kæmi ekki til meö aö
geta bjargað sér; hvort hann væri til í
aö láta sig hafa hringinn? Hinn lét
hann strax hafa hringinn og svaraði án
nokkurrar umhugsunar. „Þú ferð
ekkert f yrr en viö f örum allir. ’ ’
Ég hef fylgst dálítiö meö þessum
manni, hann varö skipstjóri seinna og
er enn. Hefur honum gengið sérlega
vel í starfi og er ég alveg sannfæröur
um aö þaö býr í honum sannkölluö
hetja og lít ég alltaf á hann sem slíkan
eftir þennan atburö.
Bras
með bátinn
Þegar viö komum upp á stýrishúsið
lá báturinn svo aö segja á hliðinni og
voru tveir menn viö kassann, sem
báturinn var í, og voru þeir aö reyna aö
ná bátnum upp úr kassanum. Þaö gekk
illa og virtist vera sem kassinn væri
svo þröngt smiöaöur utan um bátinn aö
þeir næöu ekki aö losa hann úr, líklega
vegna þess aö báturinn sporöreistist
alltaf í kassanum vegna þess aö þeir
lyftu honum ekki jafnt upp.
Nytsamlegt
námskeið
Um veturinn, þegar ég var í
skólanum, fékk ég vitneskju um aö þaö
væri í gangi námskeið niðri á bryggju
á vegum Slysavarnafélagsins í meö-
ferö og notkun gúmmibjörgunarbáta.
Ég skellti mér á þetta námskeið og
fylgdist meö því sem þar var aö
gerast. Þarna var erindreki frá Slysa-
varnafélaginu og var hann svo snjall
aö hann haföi með sér og notaði viö
sýnikennslu bát sem menn höföu
bjargast í. Þetta var báturinn af m.b.
Stíganda og voru mennirnir búnir aö
vera í bátnum í átta eöa níu sólar-
hringa þegar þeim var bjargaö. Þetta
geröi kennsluna öllu áhrifameiri og
vakti meiri athygli manna.
Þessi erindreki sagöi frá því aö ef
línan í bátinn færi í flækju og eitthvað
klikkaöi þá væri loftflaskan undir
öörum endanum á bátnum. Þar væri
hægt aö rífa í vír, sem væri næstur
flöskunni, og ef hann klikkaði þá væri
hægt aö blása upp bátinn meö því aö
losa eina skrúfu, meö vasahníf, og
spenna ventilinn í loftflöskunni uppi.
Óstjórnleg
spenna
Þetta mundi ég allt jjegar ég var
kominn þarna upp á stýrishús svo aö
ég fór aö skipta mér af því sem var aö
gerast þarna viö kassann sem bátur-
inn lá í.
Þetta gerðist allt á svipstundu og
þaö gerði miklu erfiðara fyrir aö
radarinn var í gangi og snerist þarna
yfir höföunum á okkur allan tímann.
Þá gerðist þaö, þegar viö vorum
þrír farnir aö brasa þarna viö bátinn,
Um borð i Berg, fullum af sild.
að ég heyri aö sá sem ég var aö segja
frá aö heföi framið hetjudáö segir:
„Þaö þýöir ekkert aö þaö séu allir aö
göslast í þessu, þaö verður bara einn
sem sér um þetta og viö leyfum Adda
bara aðeins aöprófa sig á þessu.”
Þá bökkuöu hinir tveir, sem voru viö
kassann, frá og ég fór aö reyna aö
grína ofan í kassann þarna í myrkrinu
og sá hvað var aö ske. Ég sá að bát-
urinn var sporðreistur út í kassann og
haföi af aö ýta honum niöur og rífa
hann síöan upp úr en þá var línan öll í
flækju því þeir höföu reynt aö opna
bátinn í kassanum í þeirri von aö
báturinn myndi sprengja kassann af
sér.
Ég mundi vel eftir oröum erindrek-
ans frá námskeiöinu og reif segl-
pokann utan af bátnum og fann
flöskuna og vírinn. Ég vaföi vírnum
utan um höndina á mér og rykkti í en
það virtist allt vera kolfast því ekkert
skeði. Ég rykkti margsinnis í og aö
lokum tók ég á öllu sem ég átti til og þá
loksins opnaöist báturinn. Viö þetta
gekk virinn svolítið inn í höndina á mér
en ég slasaði mig nú ekkert mikiö,”
segir Addi, en þó má enn sjá greinileg
merki þess á hendi hans því hann ber
þar ör eftir þetta.
„Þaö var orðin óstjórnleg spenna
þarna og ég man hvaö mér létti
óskaplega þegar ég heyrði að loftið
blést í bátinn. Þá skeði það um leið og
ég henti bátnum eins langt frá mér og
ég mögulega gat aö eitthvað ýtti meö
heljarafli ofan á hálsinn á mér. Ég fór
á kaf og fann aö ég var kolfastur. Þaö
var eins og tíminn stöövaðist, mér
fannst eins og sjórinn væri allur oröinn
mjólkurlitaður. Ég vissi svo ekkert
hvaö skeöi en mér var seinna sagt að
um leið og ég henti bátnum frá mér
heföi rekkverkið brotnaö ofan af
stýrishúsinu og lenti ég undir því.
Skipsfélagar mínir sáu mig bögglast
þarna undir en gátu ekkert gert til þess
aö bjarga mér því í sömu mund fór
hreinlega allt á kaf.
Einhvern veginn hef ég þó losnað
eöa haft af aö losa mig, allavega skaut
mér upp og í myrkrinu sá ég hausa
þarna allt í kringum mig og bátinn viö
hliöina á mér. Mér tókst aö brölta upp í
bátinn og menn voru aö koma synd-
andi aö bátnum þarna í myrkrinu og
maður sá móta fyrir hausunum í kring-
um sig þegar maöur var meö hausinn
alvegniöri viösjó.
Allir í bátinn
Menn tíndust þarna upp í bátinn einn
af öörum, þaö var lítiö talaö saman en
menn voru svona aö kíkja í kringum
sig eftir félögunum. Mér er þaö ákaf-
lega minnisstætt aö ég sá einn mann á
sundi, aö mér fannst, langt í burtu frá
bátnum og ég hugsaði sem svo aö
þennan mann fengjum viö aldrei aö sjá
aftur. En hann var svo fjári sprækur
aö hann synti á fullri ferö á eftir
bátnum og náöi að komast upp í hann.
Þegar hann var kominn upp í bátinn þá
sáum viö aö þetta var skipstjórinn,
Kristinn Pálsson, hann var mikill
sundmaður og ég held aö hann hafi
þarna bjargaö sér á hreysti sinni.
Þegar Kristinn var kominn um borö
tók hann viö allri stjórn og kom
skipulagi á hlutina. Hann gekk úr
skugga um þaö að allir væru um borö
og sagöi okkur síðan frá því aö hann
heföi náö aö kalla út eitt neyöarkall en
hann vissi nú ekki hvort þaö heföi
heyrst því að stööin var köld og þurfti
nokkum tíma til aö hitna.
Það var fariö að kveikja á neyðar-
blysum til þess aö vekja athygli á
14 ViRan 34. tbl.