Vikan - 22.08.1985, Blaðsíða 15

Elías Baldvinsson, yfirverkstjóri hjá
Vestmannaeyjabæ og. . .
okkur og þá kom í ljós að við vorum svo
hræddir um bátinn okkar að þegar
Guðjón heitinn Pétursson stýrimaður
kveikti á blysinu ýttum við honum allt-
af utar og ýttum honum bara í sjóinn
því svona vorum við hræddir um aö
það mundi brenna gat á bátinn.
Halkion til bjargar
Við vorum búnir að vera þarna í
bátnum í hálftíma eða þar um bil þeg-
ar Halkion kom og tók okkur upp.
Skipstjóri á Halkion var Stefán
Stefánsson frá Gerði sem hefur að baki
margar bjarganir og er ég viss um að
það var ekki af neinni tilviljun sem þaö
var. Þessi maöur var greinilega mjög
vakandi í sínu starfi og meöal annars
sögðu skipverjar hjá honum mér frá
því seinna að hann hefði veriö búinn að
taka eftir ljósum þarna sem honum
sýndust vera á einhverjum 6át sem
var á leið til Reykjavíkur og hann var
búinn að tékka á hvaða stefnu þessi
báturvará.
Það var síðan mágur Kristins skip-
stjóra sem heyrði neyðarkallið, hann
heyrði ekki hvaða bátur sendi það út en
fannst hann þekkja rödd Kristins og lét
þaö berast í stöðina að líklega hefði
þaö verið Bergur sem var aö fara
niður.
Þegar Stefán á Halkion heyrði
þetta lagði hann saman tvo og tvo,
fann út hvar Bergur hafði getaö verið
staðsettur og keyröi síðan bókstaflega
beint á okkur og bjargaði.
Til Reykjavíkur komiun við síðan
um kl. 6 um morguninn og fórum þá
beint á Hótel Skjaldbreið þar sem við
gistum. Um morguninn vorum við
orðnir ansi svangir, það ríkti ákveðin
spenna í mönnum og við vorum allir í
lánsfötum frá skipsmönnum af
s.
. . . slökkviliðsstjóri í Vestmanna-
eyjum.
Halkion. Það varö úr að einn fór þama
út í næstu búð, hjá Silla og Valda, og
athugaði hvort við gætum fengið
eitthvað skrifað hjá þeim svona til aö
narta í þarna um morguninn. Var það
auösótt mál og kom sendill frá þeim
upp á hótel til okkar meö heila veislu
og held ég að það hafi aldrei neinn
veriö rukkaður fyrir þaö og hklega
hefur heldur aldrei verið þakkað fyrir
þaö heldur, svo það er best að ég geri
það hér með, ” sagði Addi og brosti.
„Það er fullt af
atvikum sem
við skiljum ekki"
— Varst þú búinn að vera lengi á Berg
þegar þetta skeði?
„Eg var búinn aö vera í ár á Berg en
hætti síöan um haustið og fór í Stýri-
mannaskólann. Ég var þarna svo í
mínum fyrsta túr í jólafríinu í
skólanum og ætlaði að ná mér í
svolitinn pening. Það var eftirsótt
pláss á Berg, enda Kristinn mikill síld-
arskipstjóri og fljótur að tileinka sér
tækninýjungar, ég held bara að hann
hafi verið einn fyrsti skipstjórinn í
Eyjumsemvarmeðasdik.”
— Nú talaðir þú um það að þú hefðir
verið litið trúaður á alls kyns fyrirboða
og þess háttar, varðstu eitthvað meira
trúaður á það eftir að þetta skeði?
„Ja, allavega fer ég voðalega
varlega í það, þegar ég heyri ein-
hverjar furöusögur eöa einhverjar
sögur sem ekki er hægt að skýra með
áþreifanlegum rökum eða stærðfræði,
að gefa einhverjar stórar yfirlýsingar
um að þetta hljóti aö vera vitleysa. Ég
er sannfærður um aö það er fullt af at-
vikum í þessu lífi sem við skiljum ekki
og þetta með mig þama í lúkkarnum
er eitt af því, það er ég alveg viss um,
því þaö var alveg furðulegt aö geta
ekki tollaö þarna niöri.
Trúin eina
alvörukjölfestan
— Þarna, þegar þetta skeði, kom þá
ekki upp einhver hugsun um dauðann
og þá trúna í því sambandi?
„Jú, það er alveg öruggt. Ég held að
alhr sem lenda í því að standa á landa-
mærum lífs og dauða hljóti aö hugsa
um trúna því þaö er eina alvörukjöl-
festan sem menn eiga á svona
stundu.”
— Fórstu eitthvað meira á sjó eftir
þetta?
„Já, ég fór nú einn vetur eftir að
þetta skeði og ég man ekki eftir að ég
hafi fundið fyrir neinum ótta eða sjó-
hræðslu. Aftur á móti er ég nú samt
helst á því að ég hafi nú þarna um
nóttina lofað sjálfum mér því að ef ég
bjargaöist út úr þessu þá skyldi ég nú
ekki verða ellidauöur í sjómanns-
djobbinu.”
— Hefurðu þá aldrei fundið fyrir
sjóhrœðslu eftir að þetta skeði?
„Nei, ég held aö þaö hafi aldrei
komið yfir mig, þó aö ég hafi eitthvaö
fariðásjó.”
— Dreymdi þig eitthvað um þennan
atburð eftir á?
til hjá okkur að koma saman, fyrst
þegar 10 ár voru liöin frá atburðinum,
en það hefur nú ekki oröiö úr því ennþá
og ætli það verði nokkuð héöan af þar
sem einn félagi okkar, stýrimaöurinn
Guðjón Pétursson, er nýlega látinn og
því skarð komið í félagahópinn. ’ ’
Vakti áhuga minn
á björgunarmálum
— Þegar þú lítur yfir farinn veg heldur
þú þá að það hefði kannski ríkt annar
hugsanagangur hjá þór í lífinu ef þú
hefðir ekki lent í þessu?
„Já, ég held þaö. Ég hef verið í
slökkviliðinu og er nú slökkviliösstjóri
og fyrirrennari minn, Kristinn
Sigurösson, var mikill áhugamaöur
um björgunar- og slysavarnamál. Viö
Kristinn áttum mjög vel saman og ég
er ekki frá því að þaö hafi verið vegna
þess hve áhuginn á slysavörnum var
ríkur í mér eftir þetta.
Kristinn lenti í því eitt sinn aö bátur,
sem hann var á, fór að leka svo mikið
að það var alveg vonlaust að ná til
lands á honum. Skipstjórinn tók því á
það ráö að sigla til hafs því hann vissi
aö þar voru togarar, og þaö var eini
möguleikinn til bjargar að hitta á
togara, þó svo að sá séns væri aðeins
örlítill.
„Nei, ég held aö mig hafi aldrei
dreymt neitt um þetta, allavega man
égekkieftirþví.”
— Nú varst þú ungur maður þegar
þetta skeði, aðeins 24 ára. Heldurðu að
þessi atburður hafi haft mótandi áhrif á
lífsskoðun þína og kannski lífshlaup
almennt?
„Já, alveg vafalaust, ég er alveg
viss um þaö, alveg pottþéttur á því,”
sagði Addi með áherslu en bætti síðan
viö hugsandi á svip: „Ég er t.d., eins
og ég sagði áöan, alveg pottþéttur á
því, og hef verið síðan þetta skeði, að
eina alvöruakkerið í lífinu er trúin á
guö almáttugan, þaö er ég viss um.
Það hefur ekkert vafist fyrir mér frá
þvíþetta skeði.”
— Þegar sjóslys verða i dag, leitar
þetta þá á hugann hjá þér?
„Já, ég get ekki neitað því, ég get
örlítið sett mig inn í hvernig þetta er.
Ég man sérstaklega eftir því hvað við
vorum rosalega litlir þarna í sjónum
eftir aö Bergur sökk, þannig að ég get
vel gert mér grein fyrir því aö þegar
Helliseyjarslysið varö þá hefur það
örugglega opnaö augu hans Guðlaugs
vel fyrir því hvað við erum aumingja-
legir gagnvart náttúruöflunum.”
— Hugsarðu oft um þetta svona dags
daglega?
„Nei, en þetta ber alveg svakalega
oft á góma þegar viö hittumst, þessir
gömlu skipsfélagar. Það stóö nú alltaf
Á þessari leiö til hafs hét Kristinn
sjálfum sér því að ef hann bjargaðist
skyldi hann sko aldeilis láta björgunar-
mál til sín taka og það stóö hann svo
sannarlega viö.
Ég held að viö höfum veriö sam-
rýndari en ella fyrir það að við
höfðum báöir mikinn skilning á
þessum málum. Ég er og hef veriö
áhugasamur um þessi mál og hef verið
tilbúinn að leggja þeim lið. Ég held líka
að þaö sé svo margt sem hjálpar til við
að halda manni vakandi um þessi mál
hér í Eyjum. Hér eru alltaf að verða
sjóslys.
Það er mitt álit að eini alvöru-
félagsskapurinn, sem til er, sé slysa-
varnadeildin Eykyndill. Ár eftir ár
standa þær sig svona þrælvel og ég er
viss um það aö margur maðurinn á
þeim beinlínis lif sitt aö launa.”
— Þú heldur þá kannski að þetta slys
hafi orðið til þess að þú fórst að hafa
afskipti af slökkviliðinu og þar með
björgunarmálum almennt?
„Já, ég gæti trúaö því. Ég haföi
ekkert hugsað um þetta fyrr en ég lenti
sjálfur í þessu, haföi aldrei pælt í því,
svo að mér þykir mjög líklegt að þetta
hafi oröið til þess að ég hóf afskipti af
þessum málum,” sagði Elías
Baldvinsson að lokum.
34- tbl. Vikan 15