Vikan - 21.11.1985, Qupperneq 50

öllum gestunum inn í Land
Roverana uppgötvaði Lilí að
henni var ætlað að sitja við hlið
hans. Lilí fann að það var kom-
ið ofurlétt við handlegginn á
henni og við það var eins og
hárin risu á handleggnum á
henni og aftan á hnakkanum og
hún missti nær andann. Þar fyrir
utan kom Abdúllah fram við
hana á nákvæmlega sama hátt og
aðra gesti. Hún var næstum farin
að halda að hún hefði ímyndað
sér hann stinnan og nakinn við
hliðina á sér I silkihvílunni. En
þá horfðist hún í augu við hann,
dökkt, fljótandi augnaráð hans
mætti augnaráði hennar andar-
tak og hún fann sælu og æsing
hríslast um sig.
Skyndilega sáu þau fornar
rústir af rómversku hringleika-
húsi bera við sjóndeildarhring-
inn. Þrjár raðir af molnandi!
steinbogum voru snilldarvel
upplýstar úr fjarska þannig að
hver bogi virtist í fullkomnu lagi
eins og hann hefði verið reistur
daginn áður. Teppi höfðu verið
lögð fyrir framan forna leiksviðið
þar sem skylmingaþrælar höfðu
áður barist fyrir lífi sínu, þar scm
strokuþrælar höfðu skolfið fyrir
framan starandi, grænar glyrnur
ljóna og hlébarða, þar sem fðlkið
hafði hrópað á blóð.
Sfðar um kvöldið hraðaði Lilí
sér aftur eftir breiða marmara-
ganginum að jasmíngarðinum.
Abúllah gekk fram úr skugga
trjánna og tók hana í fangið.
Hún fann varir hans á hárinu á
sér, grönnum hálsinum og síðan
munninum um leið og hann tók
hana upp eins og ekkert væri og
bar hana að silkihvílunni.
Aður en klukkustund var liðin
gerði Lilí sér ljóst að hún var ást-
fangin í annað skipti á ævinni. í
þetta sinn var ástin eldheit og
hún gaf sig henni algjörlega á
vald, en það hafði hún aldrei
upplifað áður.
Seinna fann hún flauels-
mjúka kinn hans strjúkast við
sína. „Viltu vera hér um kyrrt?”
spurði hann.
Lilí hafði ekki hugmynd um
að Abúllah hafði aldrei áður
komið með evrópska konu f ríki
sitt, að hann varpaði öllum
varúðarráðstöfunum fyrir róða,
að ást hans á henni var hættuleg
þegar litið var til stjórnmálanna.
Hún hikaði. Hjarta hennar og
líkami sögðu henni að svara ját-
andi en skynsemin og minnið
minntu hana á að elskhugi
hennar var heimsfrægur glaum-
gosi. Lilí vildi alls ekki vera bara
ein af mörgum f röðinni hjá
Abdúllah. Frá því að hún lauk
síðustu kvikmynd, Regni, hafði
hún fundið til vaxandi sjálfs-
trausts. Myndin hafði enn ekki
verið frumsýnd en allir sem til
þekktu vissu að Lilí var frábær í
hlutverki Sadie Thompson og að
þetta var persónulegur sigur fyrir
hana. Hún var staðráðin í að
ekkert skyldi taka frá henni það
sem hún hafði lagt svo mikið á
sig til að öðlast, orðstfr sem skap-
gerðarleikkona. En lffið var til
þess að lifa því og aldrei áður
hafði Lilí fundist hún svo lifandi
og þó svo full af friði og ró.
Frumsýningin yrði ekki fyrr
en eftir fimm vikur.
Ein eða tvær vikur í Sydon
gætu ekki skipt sköpum?
— 57 —
Ari síðar var Lilf enn f Sydon.
Þessir yndislegu tólf mánuðir
höfðu virst heil eilífð en höfðu
þó liðið svo fljótt. Abdúllah var
innilega hrifinn af Lilí. Þegar
hann var með henni hurfu fyrri
sorgir hans og hann hugsaði að-
eins um líðandi stund. Lilf til
mikillar undrunar breyttist æs-
andi hrifning hennar f óút-
skýranlega hamingju. Hún var
óvenju afslöppuð þegar hún var
með Abdúllah, en þó á allt
annan hátt en þegar hún hafði
verið með Stiarkoz og hafði
haldið þá að væri hugarró. Lilf
bar einnig mikla virðingu fyrir
Abdúllah þegar hún sá hvað
hann var trúr þjóð sinni, hvað
ábyrgð hans gagnvart þegnum
hans var gífurleg, hve vald hans
yfir þeim var algjört. Eitt orð frá
Abdúllah dugði til að dæma
mann til dauða.
Henni hafði lærst að skilja
miskunnarlausan sannleikann
sem bjó að baki vellystingunum.
Hún naut þess að búa í Dinada
höll. Hún stóð við utanvert lón,
var byggð inni á milli kletta niðri
við sjóinn og lá eins og í boga-
dregnum stöllum niður f grýtt
fjöruborðið. Á hverri hinna
fimm hæða var þakgarður.
Dinada var staður þar sem þau
hvíldu sig, syntu í silfurlitum
sjónum eða f upphituðu
neðanjarðarsundlauginni sem
hafði verið sprengd inn f klett-
ana. Á Dinada fóru þau f
útreiðartúra meðfram hvítri
strandlengjunni, fóru á sjóskfði,
veiddu og tóku endrum og eins á
móti gestum í konunglegu
skemmtisnekkjunni.
Zimmer hafði heimsótt þau
tvisvar og það var von á honum
innan tfðar til nokkurra daga
dvalar áður en hann færi ásamt
Lilí til Parísar. Lilí hafði ekki
leikið f neinum kvikmyndum
sfðastliðið ár en Zimmer hafði
loks tekist að freista hennar með
„Skartgripnum”, sígildri sögu
eftir de Maupassant. Lilí átti að
leika hæverska og guðdómlega
dyggðuga eiginkonu opinbers
starfsmanns sem er yflrmáta hrif-
inn af konu sinni en er þó ekki
hrifinn af því hve hún hefur
mikinn áhuga á leikhúsinu og er
mikið fyrir eftirlfkingar af skart-
gripum. „Þegar kona hefur ekki
efni á að ganga með ekta skart-
gripi, góða mín,” sagði skrif-
stofumaðurinn strangurí bragði,
„þá á hún einungis að skreyta sig
með sinni eigin fegurð og
þokka.”
„Það hefur enginn efni á því
að vera bara fagur, elskan mín,”
sagði Zimmer eitt kvöldið þegar
þau hölluðu sér fram yfir
handriðið á þakgarðinum og
horfðu á sólina síga hægt í hafið.
„Stúlkur þurfa að verða eitt-
hvað, sérstaklega ef þær eru
ógiftar og eru í slagtogi við vold-
uga menn. Það er það eina sem
þessir menn skilja og geta virt.”
Hann horfði f augun á Lilí af
mikilli alvöru sem sýndi að hann
meinti það sem hann sagði þrátt
fyrir glettnina í röddinni. „Ef
stúlkur verða eitthvað merkilegt
þá öðlast þær aðdáun fjöldans.
Það getur stundum minnt þess
háttar menn á að sá sem í slíka
stúlku nær er lánsamur maður og
margir aðrir vildu vera í hans
sporum. Með öðrum orðum,
elskan mín, ef stúlkan er eitt-
hvað merkileg þá heldur hann
sig á mottunni en reikar ekki
eitthvað annað þegar honum
tekuraðleiðast.”
Lilí hafði kastað aftur höfðinu
og starði á Zimmer, en hann var
staðráðinn í að segja það sem
honum bjó í brjósti.
„Það er eins gott fyrir þig að
muna það, elskan, að þó þú sért
jafnfögur og forðum þá er hans
hátign ekki beinlínis heimsfræg-
ur fyrir trygglyndi. ’ ’
Lilí hugleiddi orð Zimmers
þegar hún gekk inn f svefnher-
bergi sitt, þó hún væri treg til
þess. Lilí hafði velt því fyrir sér
að Abdúllah gæti orðið leiður á
henni en hún hafði ýtt því til
hliðar. Hún ætlaði ekki að hugsa
um það nema ef til þess kæmi.
Þegar hún hvfldi f sterkum örm-
um hans og tók á móti kossum
hans var ómögulegt að hugsa sér
að það gæti komið til að hann
vildi nokkru sinni binda enda á
slíka hamingju. En nú, þegar
hún hafði verið ein í nokkra
daga, fann hún stundum fyrir
ótta, lamandi skelfingu.
Hún gekk inn f innra
svefnherbergið en þar svaf hún ef
mjög heitt var í veðri. Það var
með bogaþaki, málað í sama
ferskjulit og var á púðrinu
hennar svo það var eins á litinn
og húðin á henni. I þessu
svefnherbergi var stórt rúm
graflð niður í gólfið og í því
rekkjuvoðir úr apríkósulitu silki.
Önnur húsgögn í herberginu
voru sófí klæddur hlébarða-
skinni, frá franska keisaratíman-
um, stórt skrifborð úr marmara
og hvítur skrifborðsstóll teikn-
aður af Saarinen.
Lilí kastaði sér niður f rúmið
og reyndi að meta aðstæður
sínar. Þetta líf í vellystingum var
of þægilegt til þess að hún leiddi
hugann að framtfðinni. En hún
var orðin tuttugu og sex ára og
varð að gefa gaum að henni.
Lilí hafði verið varpað úr
öryggi bernskuheimilis síns til
hinnar nöturlegu vistar á heimili
Sardeau-hjónanna. Hún hafði
komist yfir svik fyrsta mannsins
sem hún var með. Hún hafði
komist yfir fyrirlitningu heimsins
þegar hún var klámmynda-
stjarna. Hún hafði komist yfir
dauðajos og svikráð lögfræðings
hans og þjófnað. Eftir mikla bar-
áttu fékk hún aftur aukið sjálfs-
traust og vann hörðum höndum
við starf sitt í leit að einhverju
sem hún gæti verið stolt af. Hún
hafði reynt að ráða sínu eigin Iffi,
fylgja þeirri leið sem hún hafði
sjálf valið og láta engan draga sig
á eftir sér.
Framhald í næsta blaði.
50 Vikan 47. tbl.