Vikan - 09.01.1986, Blaðsíða 16

er aö próvókera, vekja ólgu og
umtal. Mér dettur í hug aö það
gæti oröið vopn í verkalýösbarátt-
unni aö seg ja við þá sem bera lítið
úr býtum aö þaö sé bara gott á þá.
„Þið látið vaöa endalaust á ykkur,
þið eruö bara aumingjar!" Þetta
myndi vekja gremju og reiði og
kannski veröa til þess aö þeim
sem eru hlunnfarnir fyndist nóg
komiö.”
— Þú varst líka kallaður sérstak-
ur óvinur félagsfræðinga i Þjóðvilj-
anum um daginn?
,,Já, eitthvaö í þeim dúr. En ég
hef ekkert á móti félagsfræöing-
um. Mér leiðast aftur á móti moö-
hausar og ruglukollar. Sumir fé-
lagsfræöingar eru þaö en svo eru
aðrir sem eru þaö ekki. Kannski
þessi orð hafi spunnist af þvi að ég
er alfarið á móti því aö menn sitji
dægrin löng við aö flækja einföld
mál, til þess svo aö fá djobb viö aö
greiöa úrflækjunni.”
— Þú art búinn að skrifa lengi i
Þjóðviljann?
„Víst ein fimmtán ár."
— Ertu aldrei í vandræðum með
viðfangsefni?
„Jú, blessaöur vertu, þetta er
oft ægileg magapína. Þaö er aö
segja ef maður ætlar aö gera þetta
almennilega. Þaö er hins vegar
enginn vandi aö finna mótíf í
þessu óperettuþjóöfélagi okkar;
spurningin er bara hvernig maður
á aö taka á þeim ef maöur vill
rembast viö aö vera skemmtileg-
ur.”
— Hvað áttu við með „óperettu-
þjóðfélagi"?
„Ja, ég kýs aö skilgreina þaö
ekkert nánar. En það hiýtur aö
vera þjóöfélag þar sem mikið er
sungiö! Og kannski ekki alltaf
meö lagi, stundum svolítiö
falskt. . .”
— Ertu mjög þjóðfélagslega
meðvitaður, Flosi?
„Nei, veistu, ég held ekki. Eg er
ægilegt afturhald aö eðlisfari, bor-
inn og barnfæddur hér í þessari
íhaldskvos, og afturhaldiö er lík-
lega í blóðinu. Mér finnst oft aö sá
sósjalismi sem hér er rekinn sé
það sem Vilmundur landlæknir
kallaöi „sósjalisma andskotans”:
nefnilega sósjalismi sem er þeim
til framdráttar sem síst skyldi,
þeim sem betur mega sín.”
— Nú skulum við taka upp létt-
ara hjal. Þú ert einn af þeim sem
frægir eru fyrir að vera „skemmti-
legir menn”. Hvernig tilfinning er
það?
„Þaö venst!” Og Flosi hló. „Þaö
versta er kannski þegar fólk hugs-
ar meö sér: „Mikið finnst honum
hann vera skemmtilegur, þessi!”
— og tekur sér síöan fyrir hendur
aö hrekja þetta. Þaö er einhver
tendens í fólki að vera á móti við-
tekinni skoðun. Nú er til að mvnda
vinsælt hjá sumum að revna að
sanna aö Halldór I.axness sé i
rauninni vondur rithöfundur og að
Jón Sigurðsson hafi aldeilis ekki
verið merkilegur pappír. Eg ætla
ekki aö líkja mér viö þessa menn
að ööru leyti, en auðvitað rembist
ég eins og rjúpan við staurinn í
þessum pistlum mínum í Þjóövilj-
anum, og ef fólki finnst eitthvað
hlægilegt í þeún þá er þaö ágætt.
Ef einhverjum finnst pistlarnir
hundleiöinlegir er heldur ekkert
viö þvíað segja.
Annars hef ég tekið eftir því,”
bætti Flosi viö glottandi, „aö hér
um bil allir áberandi menn sem
talað er viö i þessum viðtölum
lýsa því yfir aö þeir séu í rauninni
bæöi feimnir og hlédrægir. Þá er
við hæfi aö ég lýsi því hér og nú vf-
ir aö ég sé bæöi feiminn og hlé-
drægur, þunglvndur aö eðlisfari
og svartsýnn. I viðskiptum viö
annaö fólk getur það komiö út sem
rembingur eöa arrogans. Maður
getur veriö óþægilegur án þess aö
ætla sér þaö.
Eitt er skrýtiö við þessa svoköll-
uöu frægð. Þaö er þegar maður er
einhvers staðar innan um fólk.
inni í lyftu eöa bara úti á götu. og
fólki finnst aö þaö eigi i manni
hvert bein. Stundum finnst mér að
ég sé glevptur meö húö og hári og
þaö getur verið óþægilegt.”
— En þú býður upp á þetta!
„Mikil ósköp. Þaö er ekki við
neinn aö sakast nema sjálfan mig:
allt mitt æviskeiö hef ég verið gap-
andi upp i allt og alla. En hversu
flatneskjulega sem þaö hljómar
þá er undir töffaranum og brand-
arakallinum fjarska lítill kall. Eg
er oft hvaö hryssingslegastur
þegar ég er alveg a nippinu aó
fara aö grenja. Þaö er mér oft til
ama hversu viðkvæmur eg get
verið og hrifgjarn. Eg hrifst til aö
mynda stundum svo af tónlist aö
ég verö mér alveg til skammar -
fyrst fer ég að grenja. svo bvr ja ég
aö skjálfa og titra, verð hvsterísk-
ur og fæ krampaköst. Svo versnar
þetta auðvitað þegar ég revni aö
halda aftur af mér. Eg man eftir
því aö einu sinni þegar eg var i
London aö hlusta á Brandenburg-
arkonsertana eftir Johann
Sebastían hélt ég í alvöru aö ég
væri að fá flog. Þó var ég bláedrú
og alls ekki timbraður. Þegar
maöur var timbraöur var maóur
náttúrlega alveg eins og opin
und.”
— Er það aðallega tónlist sem
hefur þessi áhrif á þig?
„Klassísk tónlist, ja Eöa nei,
viö skulum ekki segja kiassisk tón-
list. Þaö er hægt að fá meira ut úr
því aö hlusta á snilling berja ösku-
tunnulok en að heyra miölungs-
inann leika sonötur a piano.”
Við skulum vikja aftur að
greinunum þinum i Þjóðviljanum.
Tekurðu þessi skrif hátiðlega?
„Hátíðlega'’ Eg veit ekki hvað
segja skal. Þaö eru til rithöfundar
sem hafa svo mikið aö gera við að
vera rithöfundar að þeir mega
aldrei vera aö því aö skrifa: þeir
eru alltaf aö bíöa eftir réttum stað
og stund, rettri inspirasjón eöa
hugljomun. An þess aö ég se aö
segja aö ég sé neitt stórkostlegur
rithöfundur - þó mér finnist sjálf-
um ég vera býsna góöur! þa
hefur þaö verið min gæfa aö eg hef
ekkert sloppiö við aö skrifa þessa
vikulegu pistla mina. Eg hef ekki
mátt vera aó þvi aö bíöa cftir rétta
kvistherberginu, rétta fugla-
söngnum eöa retta Napóliflóan-
um. Eg hef bara sest niöur og
byrjaö.”
Þú hefur þá komið þér upp
rútinuvinnubrögðum?
„Ja. blessaður vertu, einu sinni
skrifaði ég meira að segja grein i
blakkáti. Það var vitaskuld áöur
en eg geröist þorstaheftur: við
heiðurshjénin höföum vcrió á
ferðalagi um Evrópu í tvo mánuöi
og ég var orðinn langdrukkinn.
Við enduðum 1 Amsterdam og þa
var eg eiginlega kominn a síöasta
snúning. Daginn eftir aö hingað
kom fór eg svo i bruðkaupsveislu
sem haldin var i stóru tjaldi uppi
viö Elliöavatn og þar mun eg hafa
verið talsvert skrautlegur. helt
vist fleiri en eina ræðu og var
áreiöanlega óskaplega skemmti-
legur! Nema hvaö: daginn eftir
ákvaö ég að fara á Silungapoll —
eg geröi mér grein fyrir því aö þaö
var bara um tvennt aö ræöa: ann-
aðhvort aö hætta þessu eða drepa
mig innan skamms á fvllirii. Nú,
ég komst ekki aö á Silungapolli
fvrr en eftir þrjá daga og auðvitað
kærkomiö tækifæri til að vera al-
veg á herðablöðunum allan tim-
ann. Eg man litið frá þessum dög-
um en svo fór ég upp á Silunga-
poll, var skotinn niöur og svaf hátt
á annan sólarhring. Þegar ég
vaknaði fór ég á kreik og var fagn-
aö af ýmsum gömlum drykkjufé-
lögum minum og vinum og viö
forum aö bera saman bækur
okkar. Eg man að útvarpiö var
hatt stillt og allt í einu rann mér
kalt vatn milli skinns og hörunds:
þarna var endurtekin hvað eftir
annaö tilkynning fra Þjóöviljan-
um: ..Flosi er kominn aftur, Flosi
er kominn aftur!” Eg fekk algert
sjokk þvi ég mundi ekkert eftir þvi
aö hafa skrifað grein í Þjóövilj-
ann! Þegar ég fór aö kanna málið
kom i ljós aö einhvern tima á
þessu þriggja daga tímabili hafði
eg skrifaö grein og farið með hana
upp á Þjoðvilja og hun var siöan
birt. Þetta var mjög skringileg
grein: sendibréf frá Amstur-
dammi til Jónasar styrimanns
sem um þær mundir gerði mikið
að þvi aö tala 1 utvarpiö um feröa-
lög sin i Evrópu. Þaö er óhætt að
segja aö þaö hafi ekki verið seinna
16 Vikan2.tbl.