Vikan - 09.01.1986, Blaðsíða 49

,...farangur
dýnnætir gripir, verölaunagripir og
þess háttar, sem ég kæri mig ekki
um aö skilja eftir í íbúðinni þegar ég
er ekki heima. Eg var búinn aö stein-
gleyma þessu þar til þér minntust á
þaö."
,,Eg skil, herra. Þaö er lika
ákaflega eölilegt, rétt þegar þér eruö
aö fara burt. Hvar komuð þér hinni
kistunni fyrir?"
,,I geymsluhvelfingunni í bankan-
um mínum. Þeir geyma hana alltaf
fyrir mig."
„Yöur væri víst ekki sama þó ég
gægöist líka í hana?”
„Það er víst sjálfsagt. Hérna, tak-
iö þér lykilinn. Eg þarf ekki á honum
að halda fyrr en ég kem heim. Verið
þér sælir, yfirlögregluþjónn. Það fer
ekki milli mála að Scotiand Yard
þráast viö. En þannig veröur þaö
sjálfsagt aö vera. Eg verð aö fara
núna."
Silver virtist heldur vökulli.
„Ég er hræddur um aö það sjái
ekki alveg fyrir endann á formsatriö-
unum, herra. Eg vil að þér komið
meö mér í bankann."
„Til hvers i ósköpunum? Eg missi
þá af lestinni.”
„Engu aö síður verö ég aö biöja
vöur um aö koma meö mér í bank-
ann."
Aftur gægöist virðuleiki Porlocks
fram.
„Gangiö þér ekki heldur lengra en
skyldan býöur, yfirlögregluþjónn?
Eg hef ekkert á móti því að sinna
óskum yðar aö vissu marki en ég er
búinn aö gera ákveöna ferðaáætlun
og...”
„Eg ræð ekki við það, herra. Eg er
aðeins að gera skyldu mína og ég get
ekki leyft neinum áætlunum að koma
i vegfyrirþað."
Porlock virtist á báðum áttum sem
snöggvast.
„Æ, jæja," sagði hann loks.
„Þetta er fjárans plága en ef þér
heimtíð þaö verð ég víst að gera
þetta."
„Það var lóðiö, herra,” svaraði
Silver. „Þetta tekur ekki langan
tíma i leigubíl."
Þeir gengu út á stöðvarhlaðið og
kölluðuí leigubil.
„Andartak." sagði Porlock áður en
hann settist inn. „Eg þarf að fá mér
sigarettur."
„Þaö var skondiö, það þarf ég
lika,” sagði Silver.
Tiu sekundum síðar brá Porlock
fæti fvrir lögreglumanninn og
skaust svo burt eins og silungur, en
Silver var snöggur að ná jafnvæginu
og þaut á eftii'. Eltingarleikui'inn var
stuttur og eftir svolítil átök var
málmband tryggilega fest um úlnliö
klúbbfélagans.
„Rétt til öryggis, skiljið þér,”
sagði Silver. „Og ef yður er sama
förum við núna í bankann."
Porlock andvarpaði þegar leigu-
bíllinn þeirra rann í gegnum umferð-
ina.
„Breiðstrætin í París eru fögur í
júní,”sagði hann.
„Þaö hef ég oft heyrt,” svaraði
rannsóknarlögreglumaðurinn. „Ég
hafði í hyggju aö fara þangað með
konuna mína þegar ég fæ frí bráð-
um.”
Leigubíllinn stansaöi við um-
ferðarljós.
„Það er eflaust engin hætta á því
að ég sjái París nokkur sinni aftur,”
sagði Porlock hugsi.
„Ekki ef ferðakistan í bankanum
inniheldur það sem ég held.”
„Ekki vænti ég að þér getið gefiö
méreina sígarettu?”
„Því miöur. Eg er aldrei með
sígarettur á mér. Eg reyki ekki.”
Porlock horfði einkennilega á
hann.
„Þér vissuð þetta þá allan
tímann?”
„Eg haföi nokkuð gott hugboð um
þaö.”
„Þér heillið mig, yfirlögreglu-
þjónn. Eg fékk ekki séð hvernig
nokkur maður á jarðríki gæti komist
að þessu. Ég var töluvert upp með
mér af því að hafa framið fullkominn
glæp. Hvernig komust þér að
þessu?”
„Það var vanaverk,” sagði Silver.
„Þér eruð ákaflega hæverskur.
Þér hljótið að búa yfir nokkurri
snilligáfu.”
„Snilligáfu? 0, jæja, við hirðum
ekki mikiö um slíkt hjá Scotland
Yard, herra. Við höfum engan tíma
fyrir glæsibrögð. En yfirleitt
komumst viö á áfangastaö meö seigl-
unni.”
„Eg hlýt að hafa gert mistök ein-
hvers staðar. Viljið þér ekki seðja
forvitnimína?”
„Ef það er yður einhver huggun,
herra, skal ég játa aö þér fóruð nokk-
uð þokkalega að þessu. Af hverju
drápuð þér Cavendish? Viö viljum
helst finna ástæðu og vinna okkur
svoaftur, ení þessutilviki...”
„Astæðan var leyndarmál mitt,
yfirlögregluþjónn. Cavendish var
eini maðurinn á lífi sem hefði getað
hnotið um nokkuð sem hefði lokið
með þvi að ég yröi dæmdur til langr-
ar fangavistar. Hann grunaði raunar
aldrei hvað hann var nærri sannleik-
anum en það var hætta á þessu. Eg
var öruggur ef honum var rutt úr
vegi og ef seigla yðar hefði ekki kom-
ið til heföi hann verið læstur í loft-
þéttri kistu í geymsluhvelfingu
bankans um óákveðinn tíma. Bankar
skipta sér aldrei af því sem er í
geymsluhólfunum. Það var
Cavendish sjálfur sem gaf mér þessa
prýðilegu hugmynd. Eftir hálft ár
eða svo, þegar þetta mál væri allt
meira eða minna fallið í gleymsku,
hafði ég í hyggju að fjarlægja kist-
una og losa mig við hana í góðu tómi.
Mér virtist þetta óbrigöul aðferö.
Hvar gerði ég mistök?”
„Ef satt skal segja,” sagði Silver
blátt áfram, „held ég ekki að þér haf-
ið gert nein mistök — þaö er að segja
engin sem þér hefðuð getað séð yfir.”
„Var framkoma mín fullkomlega
eðlileg þegar þér yfirheyrðuö mig
fyrst?”
„Akaflega sannfærandi. Þaö er
kraftaverk að þér hafið ekki komist
upp með þetta allt, nema hvaö það er
eins og ég segi, við seiglumst og fyrr
eða síðar rekumst við á eitthvert
undarlegt smáatriði. Kannski kemur
ekkert út úr því en viö fylgjum því
engu að síður eftir.”
„Og hvert var þetta undarlega
smáatriði sem réð niðurlögum mín-
um?”
„Nú, í fyrsta lagi fenguð þér
Cavendish upp í íbúðina yðar og gáf-
uð honum glas af gömlu Napóleons-
koníaki. Og meðan hann bragðaði á
því — þetta er auðvitað ekki annaö
en ágiskun mín — slóguð þér hann í
höfuðið.”
„Það vill til að það er fyllilega
rétt.”
„Það virtist að minnsta kosti lík-
legt. Síðan sálguöuö þér honum og
komuð honum fyrir í kistunni sem
hafði verið mörgum sinnum áður í
geymslu í bankahvelfingunni. Þar af
leiðandi myndu afgreiöslumennirnir
taka við henni af gömlum vana.”
„Því í ósköpunum ekki?”
„Einmitt. En þér vissuð aö nætur-
vörðurinn var á vakt í íbúðarhúsinu
þar sem þér bjugguð. Hann hafði séö
ykkur Cavendish fara inn. Yður
fannst þér mun öruggari ef Milligan
næturvörður gæti séð hann fara út
aftur.”
„Verið svo vænir að halda
áfram..."
„Yður svipar nokkuð til
Cavendish. Þér eruð um það bil jafn-
hár og hann var og það eru nokkur
líkindi í andliti, nema hvað hann var
með yfirskegg og þér skegglaus. Auk
þess bar hann gullspangargleraugu
en þér ekki. Þér settuð upp gleraug-
un hans og gerviskegg sem þér höfö-
uö útbúið áður af vandvirkni og þér
gerðuö augabrúnirnar þykkar líkt
og á honum. Þér hélduö að það væri
of áhættusamt að fara niður í lyft-
unni með Milligan svo þér genguð
niður stigann og út á götu, dulbúnir
eins og Cavendish, meö hatt hans og
frakka.”
„Það er hárrétt,” sagði Porlock,
„og að því er ég best veit tókst það.
Síðar setti ég hattinn og nokkra
steina í frakkavasana og fleygði hon-
um í Thames, í þeirri trú að hann
myndi sökkva.”
„Það er líkast til rétt hjá yður,”
samsinnti Silver.
„Og ég kom aftur heim í íbúöina
klukkan f jögur um nóttina og vissi að
næturvörðurinn myndi dotta í stóln-
um sínum þá, eins og hann á vanda
til. Ég er viss um að hann sá mig
ekki og þó svo hefði veriö kem ég oft
ákaflega seint heim.”
„Milligan sá yður ekki koma aftur
inn, Porlock.”
„Þá fæ ég ekki séð hvar mér mis-
tókst.”
„Það kemur mér ekki á óvart,”
svaraði rannsóknarlögreglumaöur-
inn. „Eg áttaöi mig ekki á því sjálfur
fyrr en löngu síöar. Að því er við þest
vissum var næturvörðurinn síðasti
maðurinn sem sá Cavendish á lífi. Af
þeim sökum talaöi ég nokkrum sinn-
um við hann. Á endanum nefndi hann
nokkuð einkennilegt, sem honum
þótti þó ekki merkilegt. Hann er ekki
sérlega glöggur maður en hann hefur
þann sið að taka eftir höndum fólks.
Sjálfur skoða ég fætur þess; við er-
um öll ólík að þessu leyti. Milligan
sagði aö í því að „Cavendish” gekk
út hefði hann séð höndum mannsins
bregða fyrir og tekið eftir aö þær
voru líkar yðar höndum: langir,
grannir fingur og svo framvegis —
ákaflega listrænar hendur. Þetta gaf
mér eitt atriði enn að aðgæta. Ég
komst að því að Cavendish hafði
breiðar, stuttar hendur og þá vissi ég
aö ég haföi rekist á eitthvað.”
„Hvenær var þetta?”
„Síðdegis í gær. Upp úr því lét ég
fylgjast vandlega með yður. Viö gát-
um með engu móti vitaö hvaö þér
hefðuö gert við líkiö. Mér fannst
naumast líklegt að þér væruö enn
með þaö í íbúðinni yöar, þó ég
hygðist leita þar. Ef þér hefðuð flutt
töskurnar burt fáeinum dögum áður
heföum viö kannski aldrei komist að
sannleikanum. En okkar maður sá
farið með þær út í morgun og eftir
það — jæja, það var bara vanaverk.”
Vikan 2. tbl. 49