Vikan - 09.01.1986, Blaðsíða 35

og var ákveðinn í að taka mér þá til
fyrirmyndar.
Það var svolítiö erfitt. Ég vissi það
af lestri fjölfræðibókanna aö jörðin
væri þegar þrautkönnuð og ég gat
ekki gert mér vonir um að finna ný
lönd. Að vísu gældi ég lengi við þá
hugmynd að landkönnuðum fyrri
alda hefði orðið einhvers staðar á í
messunni og úti í hafinu leyndist
óþekkt land sem ég gæti fundið og
kannað. Ég skoðaði landakort lengi
áður en ég komst aö þeirri niöurstöðu
að þetta land væri áreiðanlega
sunnarlega á Indlandshafi, að
minnsta kosti á stærð viö Island og
allt hið furðulegasta. Ég var lengi að
skipuleggja þetta land og átti i hvað
mestum erfiðleikum með að finna
því nafn. Ég reyndi að skíra það eftir
sjálfum mér en komst að því að
nafnið mitt var afar óþjált — sem ég
vissi raunar fyrir — og erfitt að
meitla það svo að hæfði nýju landi.
Hins vegar var ég ekki í neinum
vandræðum með að útbúa dýralíf
landsins. Við systir mín gáfum um
þær mundir út barnablaðiö Margt er
ser til gamans gert og þar fór ég að
skrifa dálk sem hét Fjölfræðibók 111-
uga — þar birti ég vandaðar
teikningar af dýrunum sem bjuggu í
landinu mínu; þarna voru risastórir
fuglar sem líktust strútum en voru
þeirrar náttúru að vita ekkert
skemmtilegra en að standa á öðrum
fæti ofan á kaktusum; þarna voru
tröllauknar kyrkislöngur sem
gleyptu nautgripi í einum bita;
brynvarin kattardýr með vígtennur
sem drógust með jörðinni og svo
framvegis. Best tókst mér upp þegar
ég skapaði hvalategund sem hélt sig
í hafinu kringum landiö mitt. Þessi
hvalur var geysistór og ég birti
mynd af steypireyði tii samanburð-
ar; hún var, bókstaflega talaö, eins
og svolítið síli við hliðina á stórhvel-
inu mínu, sem var undarlegt sam-
bland af skíðishval og búrhveli og
bar þess greinileg merki aö ég var þá
nýbúinn að brjótast í gegnum Moby
Dick. Svo skrifaöi ég undir myndina:
,,Áður fyrr hélt risahvalur þessi sig
aðallega þar sem Ástralía er núna,
því meginlöndin færast til.”
Ég hef sem sé verið búinn aö fá
nasasjón af landrekskenningunni en
hvernig í dauðanum ég vissi að
hvalirnir mínir voru áður þar sem nú
er Ástralía er núorðiö ofvaxið mínum
skilningi. Mér hlýtur að hafa farið
aftur.
Aö sjálfsögöu voru menn í landinu
mínu, frumstæðir þjóðflokkar sem
svipaði ótrúlega mikið til þeirra villi-
manna sem ég las um í bókunum um
Bob Moran. Þetta voru ægileg fúl-
menni og ég barðist við hvern ætt-
bálkinn á fætur öðrum áður en mér
tókst að koma á friði og sæmilegri
menningu. Eftir á voru þjóöflokkarn-
ir mér vitaskuld þakklátir og ég var
heiðraður með konungdómi og ann-
arri tign. Ég man að þegar ég barðist
við þessa barbara var ég jafnan
skikkjuklæddur, og svo endaði fanta-
sían alltaf á því að ég sigldi brott —
ánægður en svolítið hryggur, á vit
nýrraævintýra...
En þó þetta væri allt saman hið
skemmtilegasta mál vissi ég innst
inni aö þetta væri ekkert nema
ímyndun og ég myndi aldrei finna
nýtt land. Og Edison var búinn aö
finna upp ljósaperuna, grammófón-
inn og ég veit ekki hvaö og hvað; þó
ég bryti heilann gat ég ómögulega
látið mér detta í hug eitthvað sem
nauösynlegt væri aö finna upp. Ég
haföi greinilega ekki rétt hugarfar til
þess að geta orðið uppfinninga-
maður.
Að lokum ákvaö ég að verða
náttúrufræðingur. Sannast sagna
hafði ég ekki minnstu hugmynd um
hvað náttúrufræðingar gerðu á dag-
inn en starfsheitið hljómaði ágætlega
og eftir lestur allra fjölfræðibókanna
fannst mér að snillingur hlyti að
hasla sér völl á einhverju sviði
vísindanna; ég átti erfitt meö að
ímynda mér aö maður gæti orðið
snillingur í einhverju öðru.
Bókmenntir og Iistir voru mér fjarri,
svo dæmi sé tekið. Ég gekk þess
vegna um og sagöi öllum sem heyra
vildu að ég ætlaði að verða náttúru-
fræðingur þegar ég yrði stór en ein-
hvern veginn vakti það aldrei nerna
sérstaka hrifningu. I fjölskyldu-
boðunum skellihlógu allir þegar litli
bróðir minn tilkynnti að hann ætlaði
að verða api þegar hann yrði stór —
sem ég taldi raunar fráleitt að hann
yrði nokkurn tíma — en menn kink-
uðu bara kolli þegar ég sagðist ætla
að verða náttúrufræöingur og fóru að
tala um eitthvað annað.
Þetta olli mér nokkru hugarangri.
Ég var alltof uppburðarlítill til þess
að segja hreint út að ég væri snilling-
ur en mér fannst líka hart að enginn
skyldi taka eftir því. Ég komst að því
að það var einmanalegt líf að vera
snillingur.
Svo liðu árin. Smátt og smátt dofn-
aði yfir þeirri ætlun minni aö verða
náttúrufræðingur en ég var alltaf
jafnhandviss um aö ég væri snilling-
ur. En snillingur í hverju? Ég leitaði
hælis í bókum, las allt milli himins og
jarðar og varð alveg sprenglærður
drengur. Um það voru allir sammála
en enginn gat þess aö ég væri
snillingur. Ég fór að efast, smám
saman vék fullvissan fyrir nagandi
efa og þegar ég var orðinn táningur
kom þaö ekki fyrir nema stöku sinn-
um að ég mundi eftir því að ég var
snillingur í felum. Og jafnóðum hratt
ég minningunni burt af harðneskju,
vitandi að hún hefði aðeins biturleik-
ann í för með sér.
Svo rann upp stundin sem ég haföi
beðið eftir, núna fyrir fáeinum árum.
Það kom til mín drukkinn maður á
skemmtistaö og fór að útmála fyrir
mér mína eigin kosti. ,,Þú ert
snillingur! ” sagði maðurinn.
En þá var svo komið að ég bifaöist
aðeins af kuldahlátri og svaraði
hranalega: „Vertu ekki með neina
vitleysu!”
En lét manninn samt bjóða mér í
glas. Það eru einu notin sem ég hef
haft af því að vera snillingur ævi-
langt...
Vikan 2. tbl. 35