Vikan - 23.01.1986, Síða 5

af Erlendi í Unuhúsi. ,,Erlendur var orðinn veikurr
þegar Nína málaði þessa mynd af honum rúmliggj-
andi," segir Halldór og það er hlýja og virðing i
röddinni þegar hann talar um vin sinn og velgjörða-
mann.

arna eru lika Ijósmyndir af vinum og ætt-
ingjum. ,,Þetta er Johannes Jörgensen, minn
forni vinur, hér er Serkin, Jóhann Jónsson skáld
og þetta er ég þriggja ára," segir Halldór hlæjandi
og bendir á Ijósmynd af kringluleitum og brosandi
snáða, uppábúnum i sparifötunum með blúndu-
kraga. ,,Já og þetta eru Sigga og Duna og hér er
Dunustrákur," segir hann og tekur upp af borðinu
Ijósmynd af syni Guðnýjar dóttur sinnar. Þetta er
fallegur og góður strákur, stoltið yfir nýjasta afa-
barninu leynir sér ekki. Á öðrum veggjum herberg-
isins hanga málverk eftir Svavar Guðnason og i
einu horninu hangir gullfalleg litil mynd eftir fær-
eyska skáldið Heinesen. Halldór er pípureykinga-
maður. I enda herbergisins stendur forláta reyk-
borð og beggja megin við það tveir djúpir og vold-
ugir hægindastólar. Þessa stóla smiðaði Jón
Magnússon, hann var gáfaður maður, mikill
mublusmiður úr Þingvallasveit; hann orti Ijóð og
gaf út margar Ijóðabækur. ,,Þetta borð," segir
Halldór aðspurður um reykborðið, ,,já, þetta er
mesta þarfamubla i húsinu. Það má reykja sér til
óbóta við þetta borð. Það tekur hálfan mánuð að
fylla öskubakkann," segir hann og bendir á stóra
koparskál sem greypt er ofan i miðja reykborðs-
plötuna.
„Sést varla orðið falleg
mýri"
Ég spyr Halldór að því hvort það hafi alltaf veríð
ætlun hans að flytjast aftur á æskuslóðirnar og
hvort þau Auður hafi valið staðinn fyrir húsið sér-
staklega.
,,Já, annars var það aldrei mikíl spurning fyrir
mig að hafa fastan samastað þvi ég var alltaf á
ferðalögum hér áður fyrr. En svo lokaðist ég hér
inni í stríðinu og þegar við ákváðum að byggja hús
kom aldrei annað til greina hjá mér en að vera hér.
Eg fékk leyfi til að byggja hér i landi Laxness og
staðinn valdi ég sérstaklega, hann tengist æsku
minni, já og líka vegna útsýnisins. Áður var þetta
allt rennislétt og falleg mýri þar sem vegurinn er en
nú er þetta allt sundurgrafið af skurðum og nagað
ofan i rót af hrossum búið að gemma það eins
og litlu börnin segja.
Það þótti nauðsynlegt að þurrka upp allar mýrar.
Það sést varla orðið falleg mýri á islandi, bændur
fóru með maskinur eins langt og þeir komust,
jafnvel lengst upp á heiðar. Laxneslandið hefur
veriö lagt i auðn af þessu framræslubrjálæði.
Hestamenn úr Reykjavik þurrkuðu upp allar mýr-
arnar og grófu allt þvers og kruss i skurðum, þar
kemst enginn yfir nema fuglinn fljúgandi." En
nú er Auður komin upp og talið berst að húsinu og
byggingu þess.
,,Við undirrituðum samninga i júni 1945 og
fluttum inn fyrir jól," segir Auður, ,,þá var allt
tilbúið, þetta gekk ótrúlega hratt, þó fékkst bók-
staflega ekki neitt á þessum timum og óskaplega
erfitt að fá byggingarefni af öllu tagi. Smiðirnir fóru
ut um allt land til að utvega sement, man ég vm,
og það var til dæmis alveg útilokað að fá hrumiætis
tæki en tókst gegnum kunningsskap. Ég man lika
Séð inn í stofuna til
blómagluggans. I sófan-
um meðfram glugganum
eru meðal annars púðar
sem Auður hefur applíker-
að með steinbitsroði.
Horft inn eftir stofunni. i
einu horninu stendur
flygillinn. Á veggnum er
veggteppi saumað af Hall-
dóru móður Auðar. i
glugganum hangir steind
glermynd eftir Ninu
Tryggvadóttur, sem varla
nýtur sín sem skyldi þar
sem dimmt var úti þegar
myndin var tekin.
Vikan4. tbl. 5