Vikan - 28.08.1986, Blaðsíða 36

smekkskemmandi. Henni var úthýst af samsýn-
ingu íslenskra glerlistarmanna 1985 með þeim
orðum að hún væri óæskileg. Hvað veldur þess-
um furðulegu sleggjudómum yfir listamanni
sem á verk og viðurkenningar víðar um heim-
inn en flestir íslenskir listamenn samtíðarinn-
ar?
HALLA: „Ég hef auðvitað velt þessu fyrir
mér, en það pirrar mig ekki neitt. Ég hef yfrið
nóg að gera og þar að auki fengið æðri viður-
kenningar en íslenskir listgagnrýnendur eru
færir um að rifa niður. Það er nú einkenni allra
listamanna að vera umdeildir. Því fleiri skoðan-
ir á verkum mínum því betra. Hitt er skrítið
að vera úthýst af sýningum hér heima, ég vil
gjarna fá að vera með á íslandi. Ekki vegna
frægðarinnar, ég sækist ekki eftir henni. Ég
vil hins vegar að starf mitt sé viðurkennt af
íslenskum kollegum mínum, eins og erlendis.
Já, stundum hefur gróflega verið gengið fram
hjá mér í umfjöllun um íslenska glerlist. Ég vil
kannski ekki segja að hér sé einhver mafía á
ferðinni. En einhverjir eru hræddir um hags-
muni þó það sé auðvitað út í hött. En þetta er
ekki eðlilegt. Ég hef mikið verið erlendis, svo
bý ég í Keflavík og hef einfaldlega ekki haft
tíma til að mæta á sýningar og í boð í Reykja-
vík. Það hefur örugglega sitt að segja, ég þekki
ekki rétta fólkið í Reykjavík. Annars lít ég
ekki á mig sem neinn útlaga, hér þekkja mig
margir og ég á verk um allt land. Það verður
spennandi að fylgjast með gagnrýni á mig á
næstu árum.
Annað hefur líka hvarflað að mér sem mér
finnst líklegt til skýringar. Ég er bankastjóra-
frú í Keflavík og set fjölskyldu mína í efsta
sætið. Ég er móðir, kona, meyja eins og þar
stendur, alls ekki listabóhem eða drykkfelldur
sérviskusnillingur og tel mig ekki þurfa þess
með. Ég fell sem sagt alls ekki inn í hinn
ímyndaða ramma listamannstýpunnar og það
hefur örugglega sitt að segja svo óréttlátt sem
það er. Það eru líka fleiri úti í kuldanum en
ég. Annars er þetta bara eilítið og skemmtilega
undarlegt og mér alls ekkert stórmál.
Það hafa alltaf komið þau tímabil í lífi mínu
að mér finnst ég vera barin niður, annaðhvort
af fólki eða tilviljanakenndum atburðum. Sh'kt
hefur alltaf eflt mig til baráttu, mótlæti er
þroskandi. Meira að segja maðurinn minn leit
á list mína sem tómstundagaman þangað til
nýlega. Samt hefur þetta verið fullt starf mitt
með heimilishaldi. Það lýsir hugsunarhætti
karlaveldis sem hann er hluti af. Þetta er ein-
ungis spurning um viðhorf. En ég er nógu
þrjósk til að láta ekki troða á mér.
Myndlist er starf mitt, mikil og erfið vinna.
Ég vinn oft lengi fram eftir nóttu og vakna svo
um morguninn til að geta samræmt vinnu rnína
og heimilisstörfin. Ég hef haldið álagið út af
þörf, ég verð að skapa. En ég hef líka þörf fyr-
ir að lifa og hrærast innan um annað fólk. Ég
vona líka að ég sé með síðustu geirfuglunum
sem vinna þurfa við þessar aðstæður í hnign-
andi karlaveldi.
Komandi ár verða spennandi. Ég hef mikið
verið í stórum gluggum og kirkjuverkum upp
á síðkastið og þar á ég ekki við eintómar Ésú-
og helgimyndir, þær eru engin regla í kirkjum.
Það færist einnig í vöxt að ég sé beðin um að
fara í heimahús og opinberar stofnanir til að
gera tillögur að vegg- og gluggaverkum. Heim-
ur glerlistarinnar er stórkostlega fjölbreytt.ur,
í honum verða ævintýrin áþreifanleg og ímynd-
unin að veruleika.“
36 VI K A N 35. TBL