Vikan

Tölublað

Vikan - 28.08.1986, Blaðsíða 54

Vikan - 28.08.1986, Blaðsíða 54
Sakamál skroppið til vinkonu sinnar fyrir handan garðinn, eins og fyrr er sagt. Þegar Kay hafði komið sér vel fyrir og mesta erfiðið við endurbætumar var afstaðið fann hún skyndilega fyrir einkennilegri tilfinn- ingu sem gerði henni órótt. Húsið var fallegt, bjart og hún hafði lagt sig fram um að gera það vistlegt. En á einhvem hátt vakti eldivið- argeymslan, sem fyrr er nefnd, henni ugg í bijósti. Úr henni var hægt að ganga beint út í garðinn og þess vegna geymdi Kay þar blómapotta og ýmis garðáhöld. Þegar hún átti erindi i geymsluna hafði hún á tilfinning- unni að einhver væri þar fyrir og þessa tilfinn- ingu hafði hún haft frá því fyrsta að hún fór að sýsla þar inni. Síðdegi eitt í september, um sexleytið, náði hún sér í málningardós sem var í geymslunni því hún hafði hugsað sér að mála nokkrar skápahillur í eldhúsinu. Það hafði rignt við- stöðulaust síðan um morguninn og skuggar næturinnar vora þegar farnir að teygja sig yfir Sherbourne. Kay fann meira en nokkru sinni fyrir þeirri tilfinningu að einhver ókunn- ur væri þar inni. Hana greip óviðráðanlegur ótti og hún skundaði til dyra. í óðagotinu hafði hún gleymt að slökkva ljósið og hún lét sig hafa það að snúa við og slökkva. Sér til mikillar hrellingar sá hún að tvær mann- verar voru í herberginu. Önnur var kona, um það bil 40 ára, fremur lágvaxin og fríð, en skelfingarsvipur var á andlitinu. Fyrir framan hana stóð karlmaður, nokkuð hár og þrekinn en með afar beinabert andlit, og ógnaði henni með hnifi. Konan opnaði munninn og reyndi að æpa en röddin kafnaði í hálsi hennar um leið og hnífurinn gekk á hol. Kay fann hvöt hjá sér til að hlaupa og hjálpa konunni en óttinn gerði hana lémagna og hún gat einungis gripið fyrir andlitið og falið sig á bak við laust skilrúm sem í her- berginu var. Maðurinn vafði líkama konunnar, sem hann myrt, inn í teppi og hvarf út í garðinn með líkið í fanginu og virtist ekki gefa nær- veru Kay nokkurn gaum. Hjúkrunarkonan stóð kyrr og hljóð nokkrar mínútur sem virt- ust þó heil eilifð. Hún óttaðist að sá ókunni sneri aftur, uppgötvaði hana og gerði hana síðan að öðru fórnarlambi sínu. En tíminn leið og ekki birtist morðinginn. Kay læddist óttaslegin að dyrunum, sem snera út að garðinum, og læsti þeim. Síðan hélt hún til dagstofunnar, ennþá yfirkomin af hræðslu, og hringdi í lögregluna. Stuttu seinna birtust lögregluþjónar og þeir rannsök- uðu húsið og þá sérstaklega geymsluna þar sem ógnaratburðurinn hafði átt sér stað en morðinginn virtist hafa gufað upp út í kvöld- húmið án þess að skilja eftir sig svo mikið sem eitt spor til sönnunar á frásögn Kay. Foringi lögreglumannanna horfði rannsak- andi á Kay. „Frú,“ sagði hann, „yður hlýtur að hafa runnið í brjóst eftir að hafa lesið mergjaða leynilögreglusögu...“ „Nei,“ and- mælti Kay. „Ég fullvissa yður um, lögreglu- foringi, að ég var vakandi, og það vel vakandi, þegar ég sá þessar tvær persónur." En útkoman varð sú að lögregluforinginn áleit þetta allt drauma og hugaróra hjá Kay og hann hélt á braut ásamt mönnum sínum án þess að finna nokkuð sem útskýrt gat söguna sem Kay fullyrti að væri sönn. Þrátt fyrir það var henni ekki rótt og nóttinni, sem í hönd fór, eyddi hún á hóteli. Daginn eftir sneri Kay heim til sín aftur. Það eitt að koma nálægt geymslunni hræði- legu gerði hana óttaslegna. Hún ákvað að fara alls ekki þangað inn. Nú leið mánuður án þess að nokkuð bæri til tíðinda. Kay var önnum kafin við að undirbúa gróðursetningu nokkurra runna sem henni höfðu verið gefnir. Morgun einn, þegar hún var að róta í mold- inni með skófiunni sinni, kom hún að einhverri fyrirstöðu svo að hún lagði frá sér skófluna og hugðist taka upp með höndunum það sem hún áleit vera steinvölu. En við nán- ari athugun sá Kay, sér til óumræðilegrar skelfingar, að hún hélt á hauskúpu af manni. Vinkona hennar, Madlina, heyrði ópin í henni og kom strax hlaupandi yfir til hennar og reyndi að róa hana. í þetta skipti var það Madlina sem hringdi til lögreglunnar. í fyrstu vora lögreglumennirnir vantrúaðir á sann- leiksgildi þessarar nýju sögu en eftir að þeir höfðu mokað nokkuð þar sem hauskúpan hafði verið komu þeir niður á breinagrind. Hér var um beinagrind konu að ræða en ómögulegt að geta sér til um aldurinn enda að líkindum ein tíu ár síðan konu þessari hafði verið búinn þessi viðhafnarsnauði leg- staður. Nú hófust miklar rannsóknir og það sem áður hafði virst einskær hugarburður hjá Kay fór að taka á sig raunverulega mynd. Hún hafði orðið vitni að morði og beinagrindin var sönnunargagnið - morðið hafði verið fram- ið tíu árum áður. Hvar endar eða byrjar raunveruleikinn eða ímyndunin? Hvaða sam- band var á milli þessarar beinagrindar og atburðarins sem Kay hafði orðið vitni að? Allt var þetta ráðgáta. Nauðsynlegt reyndist að komast að raun um sögu þessa húss og þeirra sem þar höfðu búið. Tíu árum áður hafði eigandi Akurhóls ver- ið Thomas Weaver en hann hafði kvænst Ednu Marlow árið 1960. Árið 1973 hvarf Edna af heimili þeirra hjóna og eftir urðu allar hennar persónulegu eigur og annað í húsinu. Systir hennar, Hilda, hafði tilkynnt um hvarfið þar sem samband þeirra rofnaði svo skyndilega. Lögreglan vann að málinu án árangurs. Thomas Weaver, sem var all- nokkru eldri en eiginkonan, Edna, hagaði sér að öllu leyti óaðfinnanlega og lögreglan fann ekkert bitastætt varðandi hvarfið og var því málið látið niður falla. Stuttu seinna seldi Thomas húsið og flutti til Bandaríkjanna. Hilda Marlow var yfirheyrð. Hún átti í fór- um sínum myndir úr brúðkaupi systur sinnar og Thomas Weaver. Kay þekkti þar strax sama fólkið og hún hafði séð í eldiviðar- geymslunni septemberkvöldið eftimiinnilega þegar hún sá voðaverkið framið. Við frekari rannsóknir á beinagrindinni fékkst staðfest að þetta hafði verið Edna Marlow. Lögreglan varð að lokum að viðurkenna að dularfullur atburður hafði átt sér stað, fyrirbæri sem einungis var hægt að útskýra með dulsálarfræði (parapsychology), ef það var þá eitthvað hægt-.að útskýra. Kay hafði orðið vitni að glæp sem framinn var tíu árum áður - hún hafði verið notuð sem einhvers konar senditæki til þess að fietta ofan af þess- um glæp sem í fyrstu hafði virst fullkominn. Án árangurs reyndi lögreglan að hafa uppi á Thomas Weaver. Ef til will skipti hann um nafn við komuna lil Bandaríkjanna, kannski skar hann alveg á þráðinn þegar hann yfirgaf kyrrláta húsið í Sherbourne. Nú stendur Akurhóll auður og er falur hverjum sem vill húsið sem Kay hafði út- búið af svo mikilli kostgæfni til þess að njóta þar eftirlaunanna eftir vel unnið ævistarf. En hún er sanfærð um að Thomas Weaver sé látinn - að það hafi verið svipur hans, ásamt svip Ednu Marlow, sem hún sá þegar hún varð vitni að hinu löngu framda morði. Sá heimur, sem okkur er hulinn og sem er í svo mikilli fjarlægð, erein af stærstmráðgátunum um tilveruna. 54 VIKAN 35. TBL
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.